ISTORIJA VOJVODINE

Prostor današnje Vojvodine (Bačka, Banat, Srem) u srednjem (od dolaska Mađara u Panonsku niziju, 896.) i novom veku - osim perioda vladavine Turaka (1526-1699) - sve do 1918. nalazio se u okviru Kraljevine Mađarske (Ugarske). Nazivan je Južnom Ugarskom i većinom je bio uključen u sistem mađarskih županija (Krašovske, Kovinske, Tamiške, Torontalske, Bačko-Bodroške, Sremske i Vukovarske), koje su se u određenim periodima menjale i po nazivima i po svojim granicama. Već od srednjeg veka, pa i posle, posebno od XVIII veka, ovaj prostor je i nacionalno i konfesionalno gledano bio mešan.
Ime Vojvodina se na različite načine javljalo tokom XIX i XX veka. Nju je osmislila kulturna i politička elita Srba u južnoj Ugarskoj u XIX veku. Današnja AP Vojvodina svoje ime vodi od Majske skupštine održane u Sremskim Karlovcima od 1. do 3. maja (po gregorijanskom kalendaru 13-15. maja), kada su poslanici proglasili Srpsku Vojvodinu. Ideja stvaranja Vojvodine kao autonomne srpske oblasti u okviru Habzburškog carstva datira još od doseljenja Srba pod vođstvom Arsenija III Čarnojevića, a izneta je prvi put na narodno-crkvenom saboru u Baji 1694. godine. Na saboru u Temišvaru 1790. formulisan je glavni zahtev da se Srbima na osnovu njihovih privilegija odredi posebna teritorija, do čega je došlo u periodu između 1849. i 1860. godine. Tada formirano Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat je samo imenom bilo srpsko, jer je u njemu živelo najviše Rumuna, zvanični jezik je bio nemački, a sedište u Temišvaru. Mora se reći da je to bilo vreme apsolutizma (Bahov apsolutizam) i potpune centralizacije vlasti u Habzburškom carstvu, pa tako i na našim prostorima. Nakon pada Bahovog apsolutizma započet je proces decentralizacije vlasti u Austriji i u Ugarskoj, koji se posle kraćeg zastoja nastavio posle zaključenja Austro-Ugarske Nagodbe. U to vreme su obnovljene županije u celoj zemlji, a tokom 70-ih godina su ukinute i neke teritorijalne jedinice stvorene iz raznih potreba na osnovu određenih privilegija još u feudalnom dobu (na našem prostoru su to bili Vojna granica, Potiski krunski dištrikt, Velikokindski dištrikt). U vreme dualističkog uređenja je i izgrađena moderna državna uprava u Ugarskoj, a time i na našim prostorima. I za vreme dualizma se u raznim programima i saborima pominjala autonomna srpska oblast, ponegde na nivou županija, a ponegde u široj oblasti. To je izneto i na Blagoveštenskom saboru i u Bečkerečkom programu Miletićeve stranke. Ti zahtevi su ostali temeljna tačka srpskog nacionalnog programa sve do završetka Prvog svetskog rata i formiranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra 1918. godine.
Naši su krajevi tada ušli u sastav nove države koja je kasnije nazvana Jugoslavija. Posle formiranja prve jugoslovenske države, ime Vojvodina je korišćeno među protivnicima unitarizma i centralizma, koji su se zalagali za veću ekonomsku samostalnost i upravne nadležnosti ove regije, tj. Vojvodine. Na čelu vojvođanskog "prečanskog pokreta" između dva rata se nalazio pančevački advokat, samostalni demokrata Dušan Duda Bošković. Autonomna Pokrajina Vojvodina je formirana tek posle Drugog svetskog rata zbog svojih specifičnosti (u nacionalnom, konfesionalnom, ekonomskom itd.), kao deo Republike Srbije, s ciljem očuvanja nacionalne i kulturne šarolikosti Bačke, Banata i Srema. Tako egzistira i danas.
Tekst ovog rada se sastoji od tri dela. Svako poglavlje predstavlja jednu zaokruženu celinu. Tako, prvo poglavlje prikazuje period od pada Srpske Despotovine (1459.) do smrti cara Josifa II (1790.). U ovom skoro triipovekovnom periodu naši prostori su prešli težak period. U početku su oni još pripadali Ugarskoj Kraljevini, da bi posle Mohačke bitke (1526.) i slomom srednjovekovne mađarske države na oko 150 godina došli pod tursku vlast. Pri kraju XVII veka za vreme Velikog bečkog rata, teritorija današnje Vojvodine je bila poprište mnogih bitaka između carske i turske vojske. Naši krajevi su do početka XVIII veka bili oslobođeni od turske vlasti. U XVIII veku je na taj način mogla započeti obnova, naseljavanje i inkorporacija u Habzburšku monarhiju. Drugo poglavlje obrađuje period tzv. "dugog" devetnaestog veka tj. od smrti cara Josifa (1790.) do Prvog svetskog rata. U ovom razdoblju je započela zapravo modernizacija naših krajeva i njihovo približavanje srednjej Evropi. U tom periodu se javila i moderna ideja nacije, u koju su se tada već ubrajali i niži društveni slojevi, a ne samo plemstvo, kako je to bilo u ranijim vremenima. Revolucija 1848, koja je imala odjeka i na teritoriji današnje Vojvodine, dala je iz nacionalnog i društvenog aspekta onaj podstrek na ovim prostorima, da su se oni posebno posle Austro-Ugarske Nagodbe (1867.) mogli ubrzano i ekonomski razvijati. U trećem i ujedno poslednjem poglavlju se obrađuje period od Prvog svetskog rata (1914.) pa sve do naših dana. Na kraju rata osnovana je prva država južnih Slovena. U okviru Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (kasnije Jugoslavije) se našla i današnja Vojvodina. Njen položaj između dva svetska rata nije bio lak, a nije bio ni definisan. Tek posle nedaća Drugog svetskog rata je dobila status autonomne pokrajine u okviru Republike Srbije i to zbog svojih specifičnosti u nacionalnom, kulturnom i ekonomskom pogledu, kakva je već pre toga bila nekoliko vekova, a kakva je i danas.

IZ PROŠLOSTI VOJVODINE - OD PADA SRPSKE DESPOTOVINE (1459) DO MOHAČKE BITKE (1526)

Prostor Banata, Bačke i Srema tokom srednjovekovne epohe nalazio se u okviru Kraljevine Ugarske. On je nazivan Južnom Ugarskom i bio je uključen u sistem ugarskih županija. Polovinom XV veka Banat je bio u sastavu Krašovske, Kovinske, Tamiške i Torontalske županije; Bačka se nalazila u okviru Bačke i Bodroške županije, a Srem u sastavu Sremske i Vukovske županije. Na ovom prostoru živelo je mađarsko i slovensko pravoslavno i katoličko stanovništvo. Srpsko stanovništvo živelo je najviše na prostoru južnog Banata i Srema, a hrvatsko, koje se služilo ikavicom, u zapadnom i severnom Sremu.
Prodor Turaka na Balkansko poluostrvo i njihovo razaranje srpske feudalne države tokom druge polovine XIV veka (Marička bitka 1371. godine, Kosovska bitka 1389. godine) otvorili su put osmanlijskom nadiranju ka prostoru Srednje Evrope. Usled turskih napada srpsko stanovništvo pomeralo se sve više ka području severno od Save i Dunava, na prostor Srema, Banata i Bačke. Te seobe od kraja XIV pa do kraja XVIII veka trajale su kao konstanta istorije Balkana i Podunavlja. Prodor Turaka u basen Podunavlja otvorio je proces viševekovnog sukoba hrišćanske i islamske civilizacije. Posle bitke kod bugarskog grada Nikopolja (1396. godine) granicu tog sudara svetova predstavljao je prostor severno i južno od Save i Dunava. Srbi i Mađari, predvođeni svojim srednjovekovnim elitama, od Nikopoljske do Mohačke bitke (1396-1526) zajednički su na prostoru južne Ugarske branili vrednosti hrišćanske civilizacije.
Posle poraza evropskih krstaša kod Nikopolja na Dunavu, turske akindžije (laka konjica) su upale u Srem i opustošile Zemun i Mitrovicu. To pustošenje Srema bio je znak ugarskom kralju Sigismundu (Zsigmond) da krene u gradnju ugarskog odbrandbenog pojasa sa osloncem na severnu Srbiju i reke Savu i Dunav. Živo tkivo tom odbrandbenom bedemu davale su čete ugarskih feudalaca, brojni avanturisti i najamnici koji su dolazili iz Evrope i Srbi koji su zajedno sa svojom vlastelom, ili stihijski, bežali pred osmanskim pustošenjima, prelazili Savu i Dunav u prvoj polovini XV veka i voljom istorije postajali vojnici na granici.
Godine 1395. u Banat su stigli Andrejaš i Dmitar, sinovi srpskog kralja Vukašina, a braća kralja Marka (Kraljevića Marka) koji je kao vazal turskog sultana Bajazita iste godine poginuo u bici na Rovinama. U godini 1399. poslednji put pomenut je Andrejaš, a Dmitar se u vremenu između 1404. i 1407. pominjao kao župan Zarandske županije i kastelan (zapovednik grada) grada Vilagoša (Világos).
Prekretnicu u gradnji odbrambene linije Ugarskog kraljevstva ka Turcima predstavljalo je vazalstvo srpskog despota Stefana Lazarevića prema ugarskom vladaru Sigismundu uspostavljeno 1403-1404. godine. Taj vazalni odnos značio je zajedničko uključivanje vrha srpskog i ugarskog društva u odbranu hrišćanskih civilizacijskih vrednosti. Ovim aktom došlo je do prožimanja odbranbenih moći dve feudalne države u gradnji hrišćanskog štita prema osmanlijskom nadiranju. Vazalni odnos učvršćen je ulaskom srpskog despota u red vitezova Zmajevog reda 1408. godine u Budimu i dodelom poseda od strane ugarskog vladara srpskom vladaru 1411.godine. Pored poseda u okolini Debrecina (Debrecen) i Satmara (Szatmár), despot Stefan Lazarević dobio je posede u Torontalskoj (Bečkerek i Bečej) i Bodroškoj županiji (Apatin, Aranjan). Te posede po odredbama ugovora u Tati iz 1426. zadržao je naslednik despota Stefana despot Đurađ Branković. On je kasnije od kralja Sigismunda dobio posed Hevizvelđ (Hévízvölgy) kod Budima, gradove Munkač (Munkács) i Bereg (Béreg), a možda i Tokaj, Talju i Regen na gornjoj Tisi.

Karta: Posedi srpskih despota u Ugraskoj

Posedi srpskih despota u Ugarskoj, ali i drugih srpskih feudalaca, bili su prostor na koji su se slivali doseljeni Srbi. Na njihovim imanjima oni su bili vojnici, činovnici, sluge, zanatlije, carinici, sudije. Ta imanja srpskih feudalaca u Banatu i Sremu dobijala su tokom XV veka sve značajniju vojničku ulogu u krvavom ratu na granici. Takođe, u vojskama srpskih despota i na njihovim imanjima u Ugarskoj pojavljivali su se u njihovoj službi Mađari (u službi despota Đurđa Brankovića bili su plemići iz porodica Kalai (Kállay), Sakolji (Szakolyi) i Čaholji (Csaholyi).
Srpske seobe koje su išle preko Save i Dunava u prvoj polovini XV veka nisu bile tako masovne kao one posle pada srpske Despotovine (1459.godine). Ta kretanja stanovništva jedva su bila vidljiva, ali su povećala broj srpskog življa u Sremu i Banatu. Jedan dokument iz 1433. godine govori o izmešanosti katolika i pravoslavaca oko Kovilja, Kovina i Hrama, mesta na Dunavu. Posle prvog pada Smedereva 1439. godine pod tursku vlast, Srbi iz Kovina su napustili svoj grad i otišli u dubinu Ugarske, na ostrvo Čepel (Csepel), kod Budima.
Srpski despoti dobijanjem imanja u Ugarskoj ušli su u red ugarskog plemstva sa svim pravima i obavezama koja su im pripadala kao delu vladajućeg staleža ugarskog društva. Oni su imali palatu u Budimu, učestvovali u svim dvorskim ceremonijama koje je priređivao ugarski kralj, a despot Stefan Lazarević bio je župan Torontalske, Bodroške i Satmarske županije. U svim ratnim pohodima ugarskog vladara učestvovali su i srpski despoti kao njegovi vazali. Tako su odredi despota Stefana Lazarevića ratovali 1421. godine protiv čeških husita. Ispunjenje vazalnih obaveza bilo je primarno u ideologiji i vrednosnom sistemu srednjeg veka.
Srpsko istorijsko i mitsko pamćenje počelo je tek u vremenu posle Kosovske bitke (1389. godina) kada su Osmanlije razaranjem srpskog feudalnog društva srpske mase učinile aktivnim učesnicima istorije. Izraz tog narodnog pamćenja bila je epska pesma. Ulazak u epsku pesmu za mase je značio ulazak u istoriju. Turska pustošenja i razaranja ostala su jako urezana u srpsku mitsku i istorijsku svest, kao i hrišćanske vojskovođe, bez obzira na etničko poreklo, koje su se tim napadima odupirale.
U epohi prve polovine XV veka zajednički rat protiv Turaka bio je osnovni čin prožimanja srpsko-mađarskog istorijskog pamćenja. Taj rat duboko je dodirivao srpske i mađarske mase izložene paljevinama i raseljenjima. Zato su u srpskoj epskoj pesmi ostali ugarski plemići i vojskovođe koji su u prvoj polovini XV veka vodili zajednički rat na dodiru hrišćanskog i islamskog sveta. Zapovednik Beograda Mihalj Silađi (Szilágyi Mihály) pojavio se zato u srpskoj epskoj pesmi kao Mihailo Svilojević; tamiški župan i znameniti krajišnik, firentinski plemić Filip de Sholaris (Pipo Spano, Pipo od Ozore) u epskoj pesmi se pominje kao Filip Madžarin; simbol hrišćanskog rata protiv islama prve polovine XV veka Janoš Hunjadi (Hunyadi János) opstao je u srpskoj mitskoj i istorijskoj svesti, kao i u epskoj pesmi kao Sibinjanin Janko. Zajednička srpsko-mađarska borba na granici protiv Osmanlija imala je i zajedničke mitove i zajedničko pamćenje.Verski činilac (hrišćanstvo) u XV veku stajao je iznad nacionalnog, a verski rat kao srednjovekovni motiv (hrišćanstvo↔islam) činio je narode hrišćanske zajednice bliskim.
Pad srpske despotovine (1459. godine) otvorio je vrata masovnim srpskim seobama na prostor južne Ugarske.Ugarski vladar Matija Korvin (Korvin Mátyás) podsticao je te seobe koje su stvarale živi štit na krvavoj granici svetova. Usled opšte nesigurnosti, mađarsko stanovništvo južne Ugarske povlačilo se na sever, u dubinu države. Srpski naseljenici popunjavali su opustela zemljišta, ali je njihova uloga na granici hrišćanstva i islama pre svega bila vojnička. Te seobe bile su stihijske (bekstvo pred Turcima), organizovane (dogovoren prelaz srpske vlastele u Ugarsku) ili su se javljale kao posledica upada ugarskih vojski u Srbiju sastavljenih od srpskih i ugarskih četa.
Proces pretvaranja srpskog naroda u vojnički narod začeo je kao posledica turskog razaranja srpskog feudalnog sistema. Neprekidni ratovi sa Osmanlijama na području jugoistočne Evrope povećali su potrebu za najamnom vojskom. Turska najezda razbila je srpsko feudalno društvo, oslobodila srpske mase vezanosti za posed i načinila ih dinamičnim. U procesu seoba, srpske mase su prolazile kroz istorijsku metamorfozu pretvarajući se od seljačkih masa u ratničke. Taj proces najvidljivije se dešavao na tlu južne Ugarske. Krajem XV veka u ugarskim zemljama bilo je 10.000-12.000 srpskih najamnih vojnika. Oni su najčešće ratovali u vojskama srpskog i ugarskog plemstva, a služili su i kao vojnici na rekama ("nasadisti" ili "šajkaši") i kao laka konjica ("husari"). Godine 1481. tromesečna plata lakog konjanika bila je 10 zlatnika, a dvadeset godina kasnije srpski laki konjanici dobijali su 8-10 zlatnika godišnje. Tako je priliv srpskih ratnika u seobama i masovan ulazak Srba u vojnički stalež pojeftinio cenu najamnog ratnika u oblasti Podunavlja, na mestu permanentnog ratnog sukoba.
Padom srpske despotovine Ugarsko kraljevstvo izgubilo je tampon-zonu ka Turcima i našlo se u neposrednom dodiru sa turskim krajiškim četovanjem. Ugarski kralj Matija Korvin odmah je uvideo potrebu preseljenja ugledne srpske vlastele, iskusne u ratu sa Turcima, u granična područja na jugu Kraljevine. Godine 1464. u Ugarsku je prešlo nekoliko snažnih ličnosti, koje su u narednim decenijama odredile istoriju "malog rata" na granici. Sin slepog Grgura Brankovića, a unuk despota Đurđa, Vuk Grgurević (u epskoj poeziji Zmaj Ognjeni Vuk) dobio je posede u Sremu (Kupinovo, Irig, Berkasovo) i Banatu (Bečkerek). Braća Jakšići, Stefan i Dmitar, sinovi vojvode Jakše, pristigli iz Pomoravlja, dobili su posede u Pomorišju, sa središtem u Nadlaku. Miloš Belmužević, poslednji vojvoda despota Đurađa Brankovića u Zeti i zapovednik grada Meduna, dobio je imanja u bačkom Potisju.

Karta: Ugarska Matije Korvina

Bitna odrednica srednjovekovnog vrednosnog sistema bila je vera. Srednjovekovna Ugarska bila je katolička država, a Srbi su bili pravoslavni narod. Potreba unutarhrišćanske tolerancije koju su izražavali ugarski kraljevi XV veka bila je potreba zajedničkog rata Srba i Mađara s Turcima. Papa Nikola Peti oko 1450. godine dozvolio je slobodu veroispovesti na imanjima srpskih despota u Ugarskoj i gradnju devet pravoslavnih manastira. Pod uticajem ugarskog kralja Matije Korvina papa Sikst Četvrti je 1477. godine izdao encikliku u kojoj se traži tolerantan odnos prema pravoslavcima u Ugarskoj. Odluke ugarskih sabora iz 1481. i 1495. godine oslobađale su pravoslavno stanovništvo plaćanja desetine katoličkim prelatima.
U vremenu 1471-1503. na granicama Ugarske i Turske trajao je neprekidni rat prepun međusobnih upada, plenjenja i pustošenja. Taj rat trajao je na prostoru između Segedina i Kruševca i to područje bilo je izloženo nemilosrdnom raseljavanju. I u periodu zvaničnog mira između dveju država (1503-1521) rat na granici nastavljali su svojim četovanjem ugarski (Srbi i Mađari) i turski krajišnici. Junaci "malog rata" bile su ostrvljene četovođe željne plena i nasilja. Banat i Srem bili su krvavo krajište sve do Mohačke bitke 1526. godine, kada je granica sukoba hrišćanstva i islama pomerena daleko na sever.
Srpski i ugarski krajišnici zajedno su ratovali protiv Turaka pod zastavom Ugarskog kraljevstva. U redovima ugarskih vojskovođa, posebno Pala Kinižija (Kinizsi Pál) i Pala Tomorija (Tomori Pál), bilo je puno Srba. Vuk Grgurević, Miloš Belmužević, velikaši iz porodice Jakšić, despoti Jovan i Đorđe Branković, despot Stefan Berislavić, Pal Kinjiži, Pal Tomori, Đerđ Moro (Móró György), velikaši iz porodice Kišhorvat (Kishorvát) zajednički su učestvovali u tom ratu. Godine 1479, u bici na Hlebnom polju u Erdelju, zajednički su se borile čete Pala Kinižija, Ištvana Batorija (Báthory István) i braće Jakšić. Godine 1480-1481. Pal Kiniži, Vuk Grgurević i Jovan Jakšić prodrli su do Kruševca i sa tog prostora, milom ili silom, u Banat preveli više od 100.000 ljudi, što je jedna od najvećih srpskih seoba u istoriji. Tom prilkom u Srbiji je opustelo oko 1000 sela, a ugasilo se oko 20.000 ognjišta. Godine 1500. u Srbiju su zajednički provalile čete Belmuževića i Kišhorvata, a sledeće 1501. despota Jovana Brankovića i beogradskog bana Đerđa Mora.
Srpske čete su se borile pod zastavom ugarskog kralja na svim evropskim vojištima na kojima je on ratovao. Stari Miloš Belmužević u svom testamentu godine 1501. navodi da je služio kralju Matejašu u Sliziji (Šleziji). Godine 1487-1489. srpski ratnici ratovali su pod Bečom i Lincem. Dve godine potom ratnici Jakšića i Belmuževića borili su se na strani ugarskog kralja Vladislava Drugog (Ulászló) protiv Poljaka njegovog brata Jana Olbrehta (Ján Olbrecht). Na metež srednjeevropske istorije tog vremena ukazuje i činjenica da je Matija Korvin posle osvajanja grada Kostolanja u Srem preselio 400 mađarskih žena koje su gradu držali u zatočeništvu husiti da bi se udale za tamošnje Srbe.
Srem, kao pogodan prostor za naseljavanje Srba, postao je naročito značajan kada ga je Matija Korvin 1463. zaštitio sistemom tvrđava. Kao važan segment jačanja granice ka Turcima Matija Korvin je obnovio srpsku despotovinu na području Srema (Vuk Grgurević 1471.). Zato su iz Furlanije u Italiji godine 1486. u Srem stigli Angelina Branković, žena slepog sina despota Đorđa Stefana i njihovi sinovi Đorđe i Jovan. Oni su u Sremu od Matije Korvina nagrađeni posedima. Središte Brankovića u Sremu bilo je Kupinovo, gde su oni po svom dolasku podigli crkvu posvećenu Svetom Luki.
Između 1497. i 1499.godine despot Đorđe se zamonašio i uzeo monaško ime Maksim. Despot Jovan učestvovao je 1501. godine u ratu s Turcima, ali je sledeće godine preminuo. Odlukom kralja Ladislava Drugog titula despota i despotski posedi u Sremu pripali su hrvatskom velikašu Ivanišu Berislaviću. To je bio razlog što su monah Maksim i Angelina Branković napustili Srem i godine 1504. uputili se u Vlašku.
Boravak sremskih Brankovića u Vlaškoj 1504-1509. ojačao je srpsko-rumunske veze. Godine 1507. Brankovići su posredovali u sporu između vlaškog vojvode Radula Velikog i moldavskog vojvode Bogdana Trećeg. Iste 1507. godine posredstvom Brankovića u Trgovište u Vlaškoj dospeo je prvi srpski štampar iz cetinjske štamparije, jeromonah Makarije. U vreme njegovog boravka u Vlaškoj 1507-1512. godine štampane su prve rumunske knjige. Vlaški vojvoda Radul Veliki postavio je monaha Maksima Brankovića za mitropolita.
Posle smrti Radula Velikog, Angelina i Maksim Branković vratili su se u Srem. U vremenu 1509-1514. Brankovići su se posvetili gradnji svoje zadužbine, najpoznatijeg fruškogorskog manastira Krušedola. U toj gradnji učestvovali su i nadlački plemići iz porodice Jakšić i vojvoda Vlaške Njagoja Basarab.
Tako su hrvatski velikaši Berislavići 1504. godine postali srpski despoti. Despot Ivaniš oženio se udovicom despota Jovana Brankovića, Jelenom, koja je poticala iz porodice Jakšić. Despot Ivaniš postao je zaštitnik pravoslavne crkve u Ugarskoj, a u poveljama se potpisivao "po milosti Božijeju despot srpski". Njegov sin Stefan Berislavić nosio je titulu srpskog despota sve do svoje pogibije u borbi sa Turcima godine 1535.
Naleti Osmanlija i unutrašnji sukobi u Ugarskoj podstakli su 1514. ustanak Đerđa Dože (Dózsa György). Vojska sastavljena od ljudi sa margine ugarskog feudalnog društva prikupljena za krstaški rat protiv Turaka okrenula se protiv ugarskih velikaša. Krstaši Đerđa Dože te 1514. opustošili su Bečkerek, Bečej, Titel, Žabalj, Futog, Petrovaradin, Slankamen, Čerević, Banoštor. Krstašima u Slankamenu prudružili su se i "nasadisti", pretežno Srbi.
Srbi i Mađari su se u ustanku Đerđa Dože našli zajedno u suprostavljenim vojskama. Vojska Đerđa Dože bila je puna Srba, a jedan od vođa krstaša zvao se Radoslav. U plemićkim četama takođe su zajedno ratovali srpski i mađarski plemići. Jakšići iz Nadlaka (Nagylak, Nadlac) borili su se protiv krstaških četa koje su ugrožavale njihove posede. Staleška pripadnost, kao i verska, bile su u srednjem veku snažnije činjenice od etničke pripadnosti.

U prvim decenijama XVI veka Ugarsko kraljevstvo bližilo se svom kraju. Dugim ratom Turci-Osmanlije su iscrpli odbrandbene moći ugarske države. Osmanlije su raspolagale većim ekonomskim i ljudskim resursima nephodnim za vekovni sukob koliko je trajao rat Ugarske i Turske. Godine 1521. kada je novi sultan Sulejman, kasnije nazvan Veličanstveni, preuzeo vlast Turci su bili spremni za završni pohod protiv Ugarske.
Taj pohod trajao je pet godina, a završio se Mohačkom bitkom 1526. godine.Godine 1521. Turci su zauzeli Beograd i Šabac - ključne tačke ugarskog odbrandbenog sistema na Savi i Dunavu. Te godine Turci su opustošili Srem, posede despota Stefana Berislavića i despotice Jelene. Pal Tomori, u čijoj vojsci je bilo mnogo Srba, postao je 1523. godine generalni kapetan "Donjih krajeva", ali nije uspeo da obnovi poroznu granicu zbog nedostatka ljudstva i novca. Prelazak iz Srbije godine 1525. moćnog Pavla Bakića, poslednjeg srpskog despota, odjeknuo je u Ugarskoj kao dobar znak, ali nije mogao da promeni sudbinu Ugarskog kraljevstva.
Godine 1526. turski sultan Sulejman Veličanstveni krenuo je u veliki pohod protiv kraljevine Ugarske. Turska je spremala taj pohod više od stoleća. Srbi iz Srema povukli su se pred sultanovom ordijom u Pomorišje, a Pal Tomori je zapisao da u "Sremu nema nikoga". Dana 29. avgusta došlo je odlučujuće bitke na Mohačkom polju u kojoj je satrvena ugarska vojska i u kojoj je poginuo ugarski kralj Lajoš Drugi. U ovoj bici učestvovale su i srpske čete Pavla Bakića i Radiča Božića, vođe sremskih uhoda. Mohačka bitka bila je kraj srednjovekovne Ugarske.

Istorijske ličnosti

Despot Stefan Lazarević (1377-1427). Sin srpskog kneza Lazara i knjeginje Milice. Knez 1389-1402. godine, a srpski despot 1402-1427 godine. Despotsku titulu dobio od vizantijskog cara Manojla Drugog Paleologa u Carigradu posle bitke kod Angore 1402. godine.
Imao 12 godina u vreme bitke na Kosovu. Kao Bajazitov vazal učestvovao u borbama protiv hrišćanskih vojski u bitkama na Rovinama (1395), kod Nikopolja (1396) i u bici protiv mongolskog vladara Tamerlana 1402. kod Angore. Sa turskom vojskom pustošio Banat 1396. Oženjen od 1402. Jelenom, ćerkom gospodara Lezbosa Frančeska Drugog Gatiluzija.
Od 1403. do 1404. godine vazal ugarskog kralja Sigismunda. Često boravio u Budimu na dvoru ugarskog vladara. Beograd je izgradio u svoju prestolnicu. Ratovao protiv rođenog brata Vuka i porodice Branković. Učestvovao u unutrašnjim ratovima koji su potresali Tursku posle smrti Bajazida .
Imao znatne posede u Ugarskoj. Godine 1411. dobio Srebrenicu u Bosni, a 1421. nasledio Zetu posle smrti svog sestrića Balše Trećeg Balšića.
Izdao 1412. Rudarski zakonik kojim je regulisao rudarsku proizvodnju u Despotovini. U vremenu 1407-1418. godine gradio svoju zadužbinu Manasiju u Resavi. Manasija i Beograd bili su glavna kulturna središta Balkana tog vremena u kojima su delovali intelektualci kao Konstantin Filosof (Bugarin) i Grigorije Camblak (Grk). Pomagao rumunske manastire Tismenu i Vodicu. Sam je bio književnik. Njegova dela su Natpis na stubu kosovskom i pesnička poslanica Slovo ljubve.
Umro u mestu Glavica u Srbiji 1427. godine.

Filip de Sholaris (1369.-1426) Italijan. Plemić iz Firence. Tamiški župan. Došao u Ugarsku kao finansijski stručnjak, a posle postao organizator ugarske vojne granice ka Turcima u Banatu. Godine 1419. utvrdio granicu na Dunavu od Rama do Severina, što je bilo poslednje veće utvrđivanje granice.
Vodio vojsku koja je pomogla despotu Stefanu Lazareviću 1409. u borbama oko Prištine protiv njegovog brata Vuka.Vodio srpske odrede u borbi protiv čeških husita 1421-1422. Ratovao u Srbiji 1425. i Vlaškoj 1426. godine.
Italijani su ga zvali Pipo Spano. Pošto je bio oženjen Barbarom od Ozore, Mađari su ga zvali Pipo od Ozore. U srpskim epskim pesmama poznat je kao Filip Madžarin.

Janoš Hunjadi Erdeljski plemić. Bio kapetan Beograda, tamiški župan, severinski ban, erdeljski vojvoda. Posle bitke kod Varne 1444. godine postao gubernator Ugarske.
Učestvovao u bici na Godominskom polju kod Smedereva 1437. godine. Godine 1442. pobedio turskog Mezid-bega u Erdelju i Šehabedina na reci Jalomnici u Vlaškoj. Zbog tih pobeda na trgu Svetog Marka u Veneciji održana je procesija, a u Firenci svečano blagodarenje.
Učesnik "duge vojne" u jesen-zimu 1443. kada je ujedinjena hrišćanska vojska oslobodila Srbiju i doprla do Bugarske. Učestvovao u bici kod Varne 1444. u kojoj je poginuo ugarski kralj Lajoš Jagelonac (Jagelló Lajos).
Septembra 1448, uprkos protivljenju despota Đurđa Brankovića, krenuo preko Srbije u pohod protiv Turaka. Prošao kroz klisuru između planina Kopaonika i Jastrepca koja je po njemu dobila ime Jankova klisura i dospeo na Kosovo polje. Tamo je trebalo da se nađe sa četama albanskog vojskovođe i borca protiv Turaka Skender-bega, ali se ovaj ranije povukao ne dočekavši Hunjadijevu vojsku. Zato je u srpskom narodu ostala izreka: "Kasno Janko na Kosovo stiže." 17. oktobra 1448. počela je tzv. "druga Kosovska bitka" koja je trajala tri dana i tri noći. Odredi vlaškog kneza u toku bitke prešli su na tursku stranu, pa je hrišćanska vojska izgubila bitku (motiv "kosovske izdaje" u srpskom mitu). Zato je u srpskom narodu ostala izreka: "Prošao, kao Janko na Kosovu". Po povratku iz Kosovske bitke bio je zarobljen od strane despota Đurđa Brankovića i pušten za otkup od 100.000 dukata.
Godine 1454. određen za vođu novog ratnog pohoda protiv Turaka. Branilac Beograda u velikoj bici 1456. u kojoj je turska vojska poražena. Posle bitke kod Beograda umro u epidemiji kuge u Beogradu.
U srpskoj epskoj pesmi poznat je kao Sibinjanin Janko.
U mestu Đoja del Kole (Gioia del Colle), na jugu Italije, italijanski pesnik Rođeri di Pačienca zabeležio je godine 1497. pesmu koju je pevala grupa Srba koja je dospela na jug Italije u svojim seobama o "vojvodi Janku".

Despot Đurađ Branković. Sin srpskog velikaša Vuka Brankovića i srpski despot 1427-1456. Oženjen Irinom Kantakuzin, Grkinjom, od 1414, poznatom u srpskom epu kao "Prokleta Jerina".
Posle sukoba sa despotom Stefanom Lazarević 1411. postao njegov vazal, a posle 1421. godine njegov upravitelj u Zeti. Na srpski presto stupio 1427. godine posle smrti despota Stefana Lazarevića. Od vizantijskog vladara Jovana Sedmog Paleologa dobio titulu despota. U vreme njegove vladavne u Srbiji dominirali grčki uticaji.
U vremenu 1427-1430. gradio svoju novu prestolnicu na Dunavu – Smederevo, uz velike napore naroda što je zapamćeno u narodnoj tradiciji. Nasledio posede despota Stefana Lazarevićau Ugarskoj i dobio nove.
Godine 1439. Turci su prvi put osvojili njegovu državu ("prvi pad Despotovine"). Godine 1441. doživeo ličnu tragediju kada su Turci oslepeli njegove sinove Grgura i Stefana. Uz njih dvojicu imao i sina Lazara, koji ga je nasledio, ćerku Maru udatu za turskog sultana Murata Drugog i ćerku Katarinu udatu za uglednog feudalca Urliha Celjskog.
Godine 1443. učestvovao u "dugoj vojni" zajedno sa Janošom Hunjadijem kojim je oslobođena Srbija. Nije učestvovao u pohodu Janoša Hunjadija 1448. godine protiv Turaka.
Umro 1456. godine.

Mihalj Silađi. Vojni zapovednik Beograda i njegov branilac u bici 1456. godine. Gubernator Ugarske 1458. godine. Brat žene Janoša Hunjadija i ujak Matije Korvina, ugarskog kralja. Od Matije Korvina imenovan za kapetana Južne Ugarske.
Godine 1460. uhvaćen od strane Turaka u sukobu kod Titela i pogubljen u Carigradu 1461. U srpskoj epskoj pesmi poznat kao Mihailo Svilojević.

Matija Korvin. Ugarski vladar 1458-1490. godine. Sin Janoša Hunjadija. U svesti naroda upamćen kao "kralj Matejaš" ili "Matija Pravedni". Italijanski istoričar Antonio Bonfini predstavljao je kralja Matiju kao potomka rimske patricijske porodice Valerija i napravio je njihov zajednički grb koji predstavlja gavrana (na latinskom korvus-gavran).
Izabran za vladara kada je imao 14 godina. Godine 1463. prodro sa vojskom u Bosnu, zauzeo Jajce i Srebrenik i formirao Jajačku i Srebreničku banovinu, kao krajine prema Turcima. Godine 1464. privukao u Ugarsku ugledne srpske feudalce. Uveo stajaću vojsku od 20.000 ljudi. Po jednu trećinu njegove konjice činili Mađari, Česi i Srbi. Konjica je imala uniforme od crne čoje ("crna trupa"). Vodio više pohoda protiv Turaka, ali ratovao i protiv češkog, poljskog i austijskog vladara.
Druga žena mu bila Beatrisa Aragonska (Aragóniai Beatrix), ćerka Ferantea (Ferrante), kralja Sicilije. Beatrisa je donela renesansu u Ugarsku. Sam kralj Matija bio je veliki mecena i osnovao veliku biblioteku od 2500 naslova (biblioteka "Korvina").

Braća Jakšići, Stefan i Dmitar, sinovi vojvode Jakše Breščića. U drugoj polovini 1464. dospeli u Ugarsku i dobili posede u Pomorišju. Došli iz okoline Jagodine sa 1200 ratnika. Imali posede u Erdelju i Kaloškoj županiji, ukupno 80 naselja.
Učestvovali u više pohoda protiv Turaka. Dmitar Jakšić borio se protiv Turaka, 1473. ratovao u Šleskoj, a 1476. u Austriji. Imao 4 sina i poginuo 1486. kod Smedereva na povratku iz diplomatske misije u Turskoj.
Stefan Jakšić umro 1479. godine.
Rodonačelnici porodice, čiji su sukobi oko podele poseda ušli u epsku pesmu ("Deoba Jakšiča"), koji su kasnije prešli u katoličku veru.

Vuk Grgurević. Sin slepog Grgura Brankovića i unuk despota Đurđa Brankovića. Srpski despot 1471-1485. Oženjen Barbarom Frankopan iz ugledne hrvatske velikaške porodice, ćerkom Sigismunda Frankopana. Nosilac ordena Zmajevog reda od 1469. Upamćen u mitskoj i epskoj svesti kao Zmaj Ognjeni Vuk.
Posle pada Smedereva 1459. godine boravio na dvoru rumelijskog beglerbega Isa-bega. U drugoj polovini 1464. prešao na poziv Matije Korvina u Ugarsku i dobio posede Kupinik, Irig, Berkasovo, Slankamen, Bečkerek. Najviše boravio u Kupiniku i Slankamenu, u Sremu.
Bio jedan od vodećih ljudi Matije Korvina u ratu na granici. Godine 1471. spalio Srebrenicu, 1476. vodio borbe oko Zvornika i sa tog područja preselio narod u Srem. Iste godine pobedio je Turke kod Požežene u Banatu,opsedao Smederevo i na Godominskom polju podigao tri utvrđenja, od kojih je jedno ostalo poznato kao "viteška trpeza".
Godine 1480. prodirao je iz Jajca do Vrhbosne. Godine 1480-1481. učestvovao u velikom pohodu na Srbiju a to je izazvalo veliko preseljenje u Banat.
Ratovao u Češkoj kao jedan od osam kraljevih zapovednika, borio se u Poljskoj i Austriji. Godine 1482-1483. posredovao u miru između turskog sultana Bajazita Drugog i Matije Korvina.

Pal Kiniži. Od pekarskog šegrta postao veliki vojskovođa. Okupljao oko sebe srpske ratnike. Bio tamiški grof. Potukao Turke na Hlebnom polju 1479. godine.
Vodio pohode u Srbiju 1480-1481. godine. Godine 1493. prešao u Srbiju sa 10.000 ratnika i preveo narod u Banat.
Godine 1492. na Koštanom polju razbio "crnu trupu" koja je pljačkala Ugarsku posle smrti kralja Matije Korvina.
Smatralo se da posle smrti Matije Korvina nije slušao kraljeva naređenja.

Angelina Branković. Žena slepog Stefana, sina despota Đurđa Brankovića. Albanka, ćerka Arijanita Komnina gospodara Konjuha (Elbasana) Udata za Stefana Brankovića od 1460. godina. Boravila sa mužem i decom u Veneciji i Furlaniji. Imala sinove Đorđa i Jovana i ćerku Mariju.
Posle muževljeve smrti 1477. dobila od cara Fridriha Trećeg zamak Vajtersfeld (Weitersfeld) u Štajerskoj. Ćerka Marija bila udata za Bonifacija Četvrtog, markgrofa od Monferata (Monferrat).
Na poziv Matije Korvina stigla u Srem 1486. godine. Kasnije boravila u Vlaškoj na dvoru Radula Velikog. Podigla manastir Krušedol. Umrla oko 1520, a 1530. telo joj je preneto u Krušedol. U pravoslavnoj tradiciji ostala je upamćena kao "majka Angelina."

Ivaniš Berislavić. Srpski despot 1504-1514. iz hrvatske velikaške porodice "od Grabarja". Oženjen Jelenom, udovicom despota Jovana Brankovića.
Živeo u Kupiniku okružen Srbima. Od 1511. godine postao jajački ban i od tada boravio u Brodu, na Savi.

Đerđ Doža. Sekeljski sitni plemić. Vođa seljačkog ustanka 1514. u Ugarskoj.
Posle opoziva krstaškog rata od strane papinog legata Tome Bakača poveo vojsku iz logora u Pešti ka južnim granicama. Potukao vojsku Ištvana Batorija kod Nadlaka. Pobeđen u bici kod Temišvara i zarobljen.
U Temišvaru mučen, stavljen na usijani presto i krunisan užarenom krunom, i pogubljen. U narodu se proširila vest da se na mestu njegovog pogubljenja pojavila Majka Božija.

Srpski vladari često su se ženili iz vladarskih i plemićkih porodica susednih zemalja, što je posebno učvršćivalo saveze među državama i doprinosilo stabilnosti dobrosusedskih odnosa. Izvesno je da je ženidba srpskog kralja Dragutina Nemanjića sa ugarskom princezom Katalinom u XIII veku i kneza Mihaila Obrenovića sa ugarskom groficom Julijom Hunjadi u XIX veku imala takav karakter.

OD MOHAČKE BITKE (1526) DO KARLOVAČKOG MIRA (1699)

Posle bitke na Mohaču metež je zahvatio Ugarsko kraljevstvo. Za ugarsku krunu otimali su se pretendenti Ferdinand Habzburški i Janoš Zapolja (Zápolya János), erdeljski vladar. Krvavi rat među njima podelio je turskim naletima opustošenu Ugarsku. Srpski despot Stefan Berislavić i Pavle Bakić stali su uz habzburškog kandidata za presto, a Radič Božić uz erdeljskog. Godine 1528. kod Lipove, u sukobu sa vojskom Radiča Božića, poginuo je Komnen, jedan od braće Bakić. Srpski feudalci na tlu Ugarske trajali su po društvenom modelu ugarskog plemstva. Njihov ulazak u sukobe na prostoru Ugarske bila je samo činjenica njihove uključenosti u feudalni stalež Ugarske.
Izuzetna pojava u basenu Podunavlja u prvim mesecima posle Mohačke bitke bila je pojava "cara Jovana Nenada" ili "crnog čoveka" - kako su ga savremenici zvali. Ta pojava je slika moralne i duhovne zabune u kojoj su se nalazili narodi Podunavlja u vremenu neposredno posle Mohačke bitke. Pojava "crnog čoveka" u Bačkoj, Banatu i delu Srema jeste istorijski kontinuitet socijalnog meteža u panonskom prostoru izazavan turskim razaranjem ugarskog feudalnog društva, a čiji je najjasniji izraz bio ustanak Dože Đerđa iz 1514. godine. Kao i ustanak iz 1514. godine i pokret "crnog čoveka" okupio je niže socijalne slojeve i brojne beskućnike i skitnice koji su lutali Panonijom tražeći spas pred turskim napadima. Iako se idejno vezivao za tradiciju srpskih despota, pokret Jovana Nenada je svoje biološko tkivo, pored Srba, nalazio i u Mađarima i Rumunima koji su poticali iz istih socijalnih slojeva, kao i pobunjeni Srbi. Pojava "crnog čoveka" kao Mesije, koji spašava narod od Turaka, bila je slika dubokog beznađa panonskog čoveka u danima iza Mohačkog poraza.
Vojska Jovana Nenada brojala je 15.000 ljudi i predstavljala je znatnu snagu u unutrašnjem ratu koji se vodio u Ugarskoj. Ferdinand Habzburški, da bi "crnog čoveka" privukao na svoju stranu, obećao mu titulu despota. Središte pokreta Jovana Nenada nalazilo se oko Subotice, a neko vreme njegova vojska kontrolisala je Bačku, Banat i deo Srema. Oštrica pokreta Jovana Nenada bila je usmerena protiv ugarskog plemstva, a u sukobu sa ustanicima poginuo je istaknuti ugarski feudalac Ladislav Čaki (Csáky Lajos). Značajne ličnosti u njegovoj vojsci bili su Subota Vrlić, Čelnik Radoslav i pop Vasiljko. Sekretar Jovana Nenada i njegov izaslanik bio je Fabijan "literat". Jula 1527. pokret Jovana Nenada bližio se svom kraju. Ugarski feudalac Valentin Terek (Török Valentin) odsekao je glavu Jovanu Nenadu, a njegove vojskovođe rasule su se širom Panonije uplićući se u postojeće sukobe.
Srpski feudalci u Ugarskoj neprijateljski su se odnosili prema pokretu Jovana Nenada. Po duhu i vrednosnom sistemu, oni su bili ugarski plemići, a po srednjovekovnim shvatanjima staleška pripadnost bila je primarna veza među ljudima. Sukob pretendenata na ugarski presto, turski pohodi i raseljavanje naroda u vezi tih pohoda bili su slika Ugarske u prvim godinama posle Mohačke bitke. Srpski i ugarski feudalci i srpske i mađarske narodne mase bile su učesnici zajedničke tragedije hrišćanstva na prostorima Panonije.
Godine 1529. Osmanlije su preko Srema i Bačke usmerile svoj pohod na Beč. Te godine Turci su zauzeli tvrđavu Bač. Prva opsada Beča silno je odjeknula u hrišćanskom svetu. Među braniocima Beča istakao se i srpski velikaš Pavle Bakić. Posle smrti Stefana Berislavića 1535. godine Ferdinand Habzburški imenovao je Pavla Bakića za srpskog despota. Pogibija Pavla Bakića dve godine potom, u bici kod Gorjana u blizini Đakova u Slavoniji, značila je nestanak srpskog plemstva koje je više od stoleća, zajedno sa ugarskim plemstvom, učestvovalo u odbrani granica hrišćanskog sveta na prostoru Panonije.
Neprekidno doseljavanje srpskog življa u srce sudara hrišćanstva i islama iznedrilo je među doseljenim Srbima nove vođe neplemićkog porekla, istaknute ratnike ponikle iz naroda, koji su postali vođe ratničkih družina. Te ratničke družine bile su najamničke, živele su od rata i plenidbe i išle ka onima koji su ih plaćali. Njihova istorijska pojava bila je završna slika istorijskog procesa prerastanja srpskog čoveka iz kmeta u ratnika.
Srpske najamničke čete učestvovale su u svim metežima četrdesetih i pedesetih godina XVI veka na tlu Ugarske. One su služile u tvrđavama širom Ugarske i ratovale često kao "šajkaši" na rekama. Zajedno sa mađarskim posadama ili najamničkim družinama drugih naroda one su davale živo tkivo unutrašnjih sukoba i meteža. Filozofija najamnih vojski bila je jedinstvena, bez obzira na njihovo etničko poreklo: ratovalo se za onoga ko plaća, bilo u novcu, bilo u plenu; gospodar se napuštao kada bi mu blagajna postajala prazna i tada se hitalo ka novom gospodaru.
Godine 1541. Osmanlije su još jedan svoj vojnički pohod usmerile u dubinu Ugarske. U tom pohodu Turci su osvojili Budim i osnovali Budimski pašaluk. Tako je granica sukoba hrišćanstva i islama pomerena daleko na sever, a Srem i Bačka ostali su u pozadini dodira sukobljenih strana. Godine 1551. znameniti vojskovođa Mehmed-paša Sokolović krenuo je sa vojskom na Banat. Srpska i mađarska vojska u banatskim tvrđavama suočila se sa velikom turskom ordijom. U tom pohodu Turci su zauzeli sve banatske gradove sem Temišvara. Temišvar je branio ugarski plemić Ištvan Lošonci (Losonczy István), a u njegovoj vojsci nalazile su se i čete srpskih konjanika Nikole Crepovića. Iduće, 1552. godine Turci su osvojili Temišvar i formirali Temišvarski pašaluk.
Srem, Banat i Bačka našli su se tada u okviru ogromnog Turskog carstva. U toku veka i po ratovanja hrišćanskih i islamskih vojski na njihovom tlu ovi prostori su pustošeni, a stanovništvo je raseljavano. Mađarsko stanovništvo sklanjalo se u dubinu Ugarske pred turskim naletima tražeći zaštićenije krajeve. Srpske mase stizale su u ratna područja gonjene dubokim duhovnim, mentalnim i socijalnim potresima izazvanim turskim prodorom na Balkan. Posle pada južne Ugarske pod tursku vlast Osmanlije su naseljavale te prostore srpskim narodom. Srbi, kao biološki snažan narod, kao vojnici i stočari pokrivali su pozadinu permanentnog sukoba hrišćanstva i islama.
Prostor Bačke, Srema i Banata ušao je tako u okvire islamske civilizacije. Turci su taj prostor prepleli mrežom svojih simbola: džamijama, medresama, hanovima, hamamima. Mehmed-paša Sokolović je 1573. godine proglasio Bečkerek šeherom, a imanja oko grada postala su njegovo vakufsko dobro. Sa turskim vojnim posadama u gradovima stiglo je i muslimansko stanovništvo, a sa Turcima došli su na ovaj prostor i Jermeni, Cincari, Romi. Prostor Budimskog i Temišvarskog pašaluka dobio je tako etnički mozaik, karakterističan za Osmansko carstvo. Civilizacijski i kulturološki taj prostor postao je deo Azije.
Prilikom prodora vojske Mehmed-paše Sokolovića u Banat 1551-1552. godine srpske posade u banatskim tvrđavama predale su gradove turskim četama. Četiri decenije potom (1594. godine) banatski Srbi digli su veliki ustanak protiv Turaka. Ustanak u Banatu 1594. godine bio je prvi srpski ustanak protiv turske vlasti. Taj pokret banatskih Srba protiv Osmanlija bio je neposredan povod turskom Sinan-paši da spali mošti srpskog svetitelja Svetog Save na Vračaru, u blizini Beograda.
Na čelu banatskih Srba u vremenu između predaje Banata Turcima (1551-1552) i banatskog ustanka (1594.) bile su samosvesne vođe vojničkih družina. Srbi u Banatu bili su privilegovan vojnički narod sa znatnom samoupravom koja je činila tursku vlast dalekom. U Banatu je tada postojala gusta mreža pravoslavnih manastira (Vojlovica, Mesić, Zlatica, Hodoš, Drenovac, Sveti Đurađ) koja je od vremena obnove srpske crkvene organizacije u Turskoj (Pećka patrijaršija 1557. godine) obnovila samosvest banatskih Srba (U "vekovima vere" kolektivna svest nosila je uvek religijsko osećanje).
Na vest o velikom turskom porazu kod Siska (1593.), ustanak banatskih Srba počeo je u vreme "dugog rata" (1593-1606). Položaj privilegovanih vojničkih družina uoči "dugog rata" bio je znatno pogoršan i vođe vojničkih skupina u Banatu pokrenule su ustanak na prve znake turske slabosti. Petar Majzoš, jedan od hajdučkih vođa, napadom na Vršac dao je znak za početak ustanka marta 1594. godine.
Ustanak Srba u Banatu bio je masovan. Marta meseca 1594. ustanici su zauzeli Bečkerek. Četiri puta su ustanici u velikim bitkama, od kojih je najveća ona kod mesta Pretaja, pobeđivali Turke. Sva veća mesta u Banatu, sem Temišvara, nalazila su se u rukama ustanika. Mnoge snažne ličnosti iz redova banatskih Srba pojavile su se u ustanku kao njegove vođe (Sava Temišvarac, Velja Mironić, Đorđe Rac Slankamenac).
Banatski ustanak silno je odjeknuo i među Turcima i u hrišćanskom svetu. Na dvoru austrijskog cara Rudolfa Drugog govorilo se o pobedama banatskih Srba. Nemački, francuski i italijanski hroničari pisali su o pokretu Srba u Banatu. Sami ustanici tražili su susret sa vojskovođama Rudolfa Drugog, ali se ustanak suštinski oslanjao na Erdelj. Erdeljski zapovednik Ferenc Gesti podsticao je Srbe na ustanak. Lugoški ban Đerđ Palotić snabdevao je ustanike oružjem. Vršački vladika Teodor Tivodorović boravio je kod erdeljskog vladara Sigismunda Batorija (Báthory Zsigmond) tražeći pomoć za ustanike. Erdeljskom vladaru banatski Srbi slali su trofeje i proglasili ga svojim kraljem. Vojnici Sigismunda Batorija prelazili su u Banat i borili se zajedno sa banatskim ustanicima protiv Turaka. Tako su banatski Srbi svoj pokret vezivali za opštehrišćansku borbu protiv Turaka.
Banatski ustanak okrnjio je samosvest Turaka. Prvi put posle pada srpske despotovine (1459.) Srbi su se pobunili protiv turske vlasti. Reakcija Osmanlija na ustanak u Banatu bila je surova. Sinan-paša iz Mileševe uzeo je mošti Svetog Save i spalio ih na Vračaru, kod Beograda, pred očima banatskih ustanika.
Srpski ustanak u Banatu uključio je Mađare iz Erdelja i Rumune. Kao posledica susreta slovenskog i romanskog sveta u Banatu i Karpatima negovana je verska istovetnost što je narode u vekovima hrišćanstva činilo bliskim. Učešće rumunskog elementa u ustanku i saradnja sa erdeljskim vladarem i staležima davali su ustanku obeležje opštehrišćanske borbe protiv Turaka.
Uzrok propasti banatskog ustanka nalazi se u podelama vođa ustanka i prirodi vojničkih skupina koje su samostalno hitale za plenom. Ustanak tako nije imao objedinjujuću vojnu strategiju. U odlučujućoj bici kod Bečkereka jula 1594. borilo se 4.300 ustanika protiv 36.000 Turaka i poraz je bio neminovan.

Karta: Ustanak srba u Banatu 1594.g.

Iza poraza došla je turska osveta. Stanovništvo Banata bilo je izloženo iseljavanju i zatiranju. Vršački vladika Teodor Tivodorović živ je odran. Preživelo srpsko stanovništvo pomerilo se ka severu. Istaknute vođe ustanka, sa svojim četama, kao najamnici u naredne dve decenije učestvovale su u svim nemirima, ratovima i četovanjima koji su zahvatili srednjeevropski prostor.
U kolektivnoj istorijskoj i mitskoj svesti srpskog naroda ne postoji sećanje o banatskom ustanku, iako je on prvi pokret Srba protiv turske vlasti. Srpska pravoslavna crkva, koja je velikim delom oblikovala mitsku svest srpskog naroda, spaljivanje moštiju Svetog Save odvojila je od toka banatskog ustanka. U XIX i XX veku, kada je građena kolektivna svest o prošlosti, banatski ustanak se nije pominjao, jer se dogodio van tzv."matice" i njegovo poimanje nije bilo u interesu tzv. "dvorske istoriografije" koja je početke borbe protiv osmanlijske vladavine tražila u Šumadiji, na početku XIX veka.
Masovni pokret Srba u Banatu protiv turske vlasti nije bio moguć bez duhovne obnove koja je inicirana delatnošću Pećke patrijaršije. Prostor duhovne obnove bio je širok i obuhvatao je pored Srba u Banatu i Srbe Srema i Bačke. Manastiri u Banatu i Sremu bili su sedišta obnovljene duhovnosti. Na prostoru Fruške gore u XVI i XVII veku postojalo je mnoštvo pravoslavnih manastira (Kuveždin, Beočin, Bešenovo, Divša, Grgeteg, Jazak, Krušedol, Mala Remeta, Velika Remeta, Staro Hopovo, Novo Hopovo, Petkovica, Privina Glava, Rakovac, Šišatovac, Vrdnik). Za neke od njih se zna vreme nastanka i ktitor (Krušedol - Brankovići Maksim i Angelina, Grgeteg - Vuk Grgurević); o nekim manastirima postoji predanje o ktitoru (Velika Remeta, Bešenovo - kralj Dragutin Nemanjić, Divša - despot Jovan Branković), a većina njih se prvi put pominje u turskim tefterima iz XVI veka. Fruškogorski manastiri bili su središta srpske kulture i duhovnosti. Mošti svetitelja čuvane su u nekima od njih što im je davalo poseban značaj (Brankovići u Krušedolu, mošti Svetog Stefana Štiljanovića u Šišatovcu. Od 1697. godine mošti kneza Lazara u Vrdniku, a od 1705. mošti cara Uroša u Jasku).
"Dugi rat" (1593-1606) pokazao je slabosti Osmanske carevine. Prvi put iz nekog rata protiv hrišćanskih država Turci nisu izašli kao pobednici. U toku XVII veka Tursko carstvo vodilo je još jedan dug i iscrpljujući rat sa Mletačkom Republikom (Kandijski rat 1645-1669). Četrnaest godina kasnije, godine 1683. Turci su se poslednji put našli pred vratima Beča, ali su tu bili poraženi. Posle turske katastrofe pod Bečom otvorio se rat na prostorima Balkana i Podunavlja poznat pod imenom "Veliki" ili "Bečki" (1683-1699. godina) Taj rat promenio je odnos snaga u jugoistočnoj Evropi u korist hrišćanskog oružja, doveo do velikih potresa i seoba stanovništva i završio se godine 1699. mirom u Sremskim Karlovcima koji je promenio granice u Podunavlju. Posle ovog rata Bačka se našla u okvirima Habzburške monarhije, Banat je ostao u okrilju Turskog carstva, a Sremom je išla granica između dve carevine i dva sveta (linija Mitrovica-Slankamen).
U ovom ratu učestvovali su svi narodi Balkana i Podunavlja. Prilikom opsade Beograda 1688. godine srpski letopisac Atanasije Daskal Srbin napisao je: "Nemci, Srbi i Ugri došli pod veliki Bjelgorod". Istovremeno, oko Subotice i Sombora u ovom ratu pojavila se milicija sastavljena od katoličkih Južnih Slovena na čijem čelu su stajale njihove vođe: Dujo Marković, Juro Vidaković i Luka Sučić. Banatski Srbi na čelu sa Novakom Petrovićem 1687. prešli su Tisu i u Bačkoj bili pod komandom generala Ištvana Čakija. General Veterani, vojskovođa italijanskog porekla, imao je u sastavu svoje vojske Srbe koji su pod njegovom komandom učestvovali u oslobađanju banatskih gradova Karansebeša i Mehadije. Kao i prethodni ratovi protiv Turaka u XVI i XVII veku i "Bečki rat" imao je opštehrišćanski karakter i u odnosu na Osmansko carstvo narodi Podunavlja predstavljali su jedinstvo.

"Bečki rat" doneo je masovno učešće srpskog naroda u njemu na prostoru od Segedina do Kumanova i od Temišvara do Zadra. Još 1686. digla se srpska raja protiv Turaka između Segedina i Arada. Zauzeće Petrovaradina 1687. podstaklo je pobunu sremskih Srba. Kolika je bila snaga Srba u Sremu unutar srpskog naroda govori činjenica da je na narodno-crkvenom saboru u Beogradu 18. juna 1690. godine, na kojem su donete važne odluke za budućnost srpskog naroda u Habzburškoj monarhiji, od 11 prisutnih kapetana sedam je bilo iz Srema, od tri zastupnika opština dva su bila iz Srema, od sedam igumana manastira pet je bilo iz Srema.
Austrijski vojskovođa Maksimilijan Emanuel (Maximilian Emanuel) 6. septembra 1688. godine zauzeo je Beograd, kapiju Balkana. Pad Beograda silno je odjeknuo u Evropi i na prostoru od Dunava do Skoplja i Peći razbuktao je ustanak protiv Turaka. Oktobra meseca Ludvig Badenski je izdao naređenje za formiranje srpske milicije na čelu sa Pavlom Nestorovićem-Dejakom i Antonijem Znorićem. Krajem oktobra austrijski general Pikolomini stigao je do Skoplja, a hrišćanske prethodnice stigle su do Štipa i Velesa.
Hrišćanske trupe nisu imale snage za dalje prodore u dubinu turske teritorije. Osmansko carstvo, osetivši se ugroženim, napreglo je sve svoje unutrašnje snage i uz pomoć krimskih Tatara krenulo u protivnapad. Početkom janara 1690. hrišćanska vojska bila je poražena u borbama u Kačaničkoj klisuri što je otvorilo put turskoj vojsci ka Kosovu i Metohiji. Januara 1690. turski i tatarski odredi harali su Kosovom, a general Veterani javljao je iz Niša da su Priština i okolina pretvoreni u pepeo. Tako je krenula velika seoba srpskog naroda ka severu.
Prvi znak za seobu dali su pećki patrijarh Arsenije Treći Čarnojević, visoko sveštenstvo i srpska milicija. Za njima su ka severu krenuli bogati i ugledni građani, i svi ostali. Ka Savi i Dunavu, bežeći od Turaka, hitao je narod iz Severne Makedonije, sa Kosova, Metohije, iz Prizrena, doline Lima, Starog Vlaha, Užica, Pomoravlja. Goreli su manastiri Đurđevi Stupovi, Lesnovo, Pećka patrijaršija, Mileševa, Sopoćani, Dečani, Gračanica...
Austrijski car Leopold Prvi 6. aprila 1690. godine uputio je Srbima invitatoriju-poziv na ustanak uz obavezu da će biti poštovane njihove povlastice u Habzburškoj monarhiji. U Beogradu, gde su se sabrale izbeglice, 18. juna 1690. održan je narodno-crkveni sabor uz učešće patrijarha, vladika i episkopa, igumana uglednih manastira, znamenitih kapetana. Za srpskog kralja proglašen je austrijski car Leopold Prvi, rešeno je da se digne ustanak, ali i da se sa narodom pređe u Ugarsku i u šest punktacija (tačaka) tražena je od austrijskog cara privilegija kojima se Srbima u Habzburškoj monarhiji garantuje pravo veroispovesti, slobodno biranje arhiepiskopa, primena starog kalendara, sloboda patrijarhove jurisdikcije, oslobađanje crkvenih imanja od dažbina, sudsko pravo patrijarha. Jenopoljsko-aradski episkop Isaija Đaković odneo je punktacije sa ovog sabora u Beč.
Dvorska kancelarija 21. avgusta 1690. godine izdala je prvu privilegiju Leopolda Prvog kojom je srpski narod priznat kao autonomna celina. Pravoslavna crkva priznata je u statusu javnog prava, a prihvaćene punktacije priznale su nezavisnost života i ustrojstva Pravoslavne crkve. Privilegija izdata 1690. godine, postala je temelj položaja srpskog naroda u Habsburškoj monarhiji krajem XVII i u XVIII veku. U vreme Bečkog rata ta privilegija potvrđivana je decembra 1690. i marta 1695. godine.
U metežu "bečkog rata", koji je pomerio narode Jugoistočne Evrope, među Srbima se pojavila snažna ličnost grofa Đorđa Brankovića. Poreklom iz Banata, Đorđe Branković predstavljao je osobenu pojavu među Srbima krajem XVII veka. Znalac sedam jezika, vešt diplomata Đorđe Branković nosio je u sebi slike srpske prošlosti i položaja srpskog naroda na kraju XVII veka. Juna 1689, dok je rat trajao na Balkanu, grof Đorđe Branković izdao je proglas Srbima iz Oršave na Dunavu sa zahtevom da se dignu na ustanak. Po nalogu komandanta austrijske vojske Ludviga Badenskog, Đorđe Branković je uhapšen u Kladovu, a potom otpremljen u tamnicu u Sibinj.
U kasnijim godinama Đorđe Branković bio je zatočen u tvrđavi Heb (Cheb), u Češkoj. Godinama je on tu stvarao svoje delo velikog obima tzv. Slavenoserbsku hroniku u kojoj je dao svoje viđenje prošlosti jugoistočne Evrope. U Hebu je grof Đorđe Branković preminuo, a u vreme rata za "austrijsko nasleđe" (1740-1748) vojnici pukovnika Raškovića preneli su njegovo telo u manastir Krušedol.
U jesen 1690. turska konjica ušla je u Beograd. Posle pada Beograda Ludvig Badenski naredio je da se isprazni Mitrovica. To su bili znaci za novo bekstvo ka severu.
Četrdeset dana trajalo je putovanje do Budima i Sentandreje. Bežalo se kopnom i vodom. Kuga, glad i razbojnici pratili su narod u pokretu. Monasi manastira Ravanice nosili su na sever mošti kneza Lazara. Nešto naroda zadržalo se oko Subotice i Segedina, a 30.000 ljudi stiglo je u kraj oko Budima i Sentandreje.
Devet godina posle pada Beograda trajao je rat Austrije i Turske. Srem, Banat i Bačka bili su ratno poprište. Nemci, Mađari, Hrvati, Srbi borili su se protiv Turaka u blatištima Panonije. Godine 1691. Turci su poraženi kod Slankamena i tada je poginuo turski veliki vezir Mustafa Ćuprilić. Godine 1695. u bici kod Lugoša (Lugoj) poginuo je general Veterani i komadant srpske milicije Znorić. Iste 1695. došlo je do bitke kod Perleza u Banatu, a iduće 1696. na Begeju, kod Hetina kada su Turci porazili vojsku kneza Fridriha Avgusta. Najveća od svih bitaka dogodila se kod Sente septembra 1697. godine,. Proslavljeni austrijski vojskovođa Eugen Savojski pobedio je Turke. To je bila poslednja, velika bitka "bečkog rata" koji je potrajao 16 godina.
Ovaj veliki ratni vihor ispreturao je narode Balkana i Podunavlja. Više puta vojske su prošle Bačkom, Sremom i Banatom paleći i uništavajući. Samo u Bačkoj za vreme ovog rata uništeno je 91 naselje. Karlovački mir 1699. godine doneo je ratni predah. Borba za moć na prostoru Podunavlja između hrišćanstva i islama još nije bila okončana.

Istorijske ličnosti

Jovan Nenad. Pojavio se u vremenu neposredno posle Mohačke bitke. Rodom iz Lipove. Pričalo se da je poreklom od Paleologa, od Crnojevića, da je rođak Angeline Branković. Sam se proglasio za cara i okupio vojsku sastavljenu od Srba, Mađara i Rumuna. Govorio je za sebe da ga je Bog poslao da spase hrišćane. Imao znak, crnu šaru od desne slepoočnice do desnog stopala.
Posedovao 600 mladića kao gardu koje je nazivao "janičarima". Imao zastavu sa svojim grbom i slikom Bogorodice.
Ratovao protiv Turaka i ugarskih plemića. Imanja ugarskih plemića delio svojim ljudima. Evropski dvorovi intresovali se za njega. Engleski poslanik Valop tvrdio da ima "9.000-10-000 vojske svih nacija"
Poražen kod Segefalve 12. jula 1527. Gospodar Subotice Valentin Terek odsekao mu je glavu.

Sigismund Batori. Erdeljski vladar. U vreme banatskog ustanka 1594. Srbi mu položili zakletvu, izabrali ga za kralja i od njega dobili zastavu. Pomagao banatski ustanak ljudstvom i oružjem.
Posle sloma banatskog ustanka naselio se u Tevišu u Erdelju 10.000 Srba. Jedan od vođa ustanka Đorđe Rac Slankamenac bio u njegovoj službi. Godine 1596. Srbi mu u Temišvaru otvorili vrata "srpske varoši", ali nije uspeo da zauzme grad.

Đorđe Slankamenac Rac. U mladosti konjušar kod jednog erdeljskog plemića. Kondotijer. Jedan od vođa banatskog ustanka i pregovarač u ime pobunjenih Srba sa generalom Tajfenbahom.
Bio u službi Sigismunda Batorija, erdeljskog vladara, vlaškog vojvode Mihne Hrabrog i Radula, Habzburškog generala Baste.
U srpskim epskim pesmama javlja se kao lik "Đure pijanice".

Teodor Tivodorović. Vršački vladika. Vođa poslanstva banatskih ustanika kod Sigismunda Batorija. Za vreme ustanka održavao vezu sa Mojsijem Sekeljom, erdeljskim zapovednikom na granici.
Posle sloma ustanka otišao u Erdelj i u Tevišu osnovao eparhiju. Po povratku u Banat Turci su ga živog odrali po naređenju temišvarskog paše.

Arsenije Treći Čarnojević. Srpski patrijarh (1674-1706). Predvodio seobu Srba 1690. godine.
Rođen u Bajicama, u blizini Cetinja. U vreme "bečkog rata" 1688. posle pljačke Gračanice zarobio ga turski Jegen-paša od koga se otkupio za 10.000 talira.
Održavao kontakte od 1686. sa Mletačkom republikom. Godine 1688. obratio se pismom papi Inoćentiju Jedanaestom. Januara 1690. otišao u Beograd, a u jesen iste godine u Sentandreju i Budim. Inicijator narodno-crkvenog sabora 1690. godine. Tražio i dobio od Bečkog dvora privilegije za Pravoslavnu crkvu i stanovništvo u Habzburškoj monarhiji.
Prikazao ga slikar Paja Jovanović na svojoj slici "Seoba Srba".

Grof Đorđe Branković (1645-1711.). Rođen u Jenopolju, Banat. Njegov brat Simeon (Sava Drugi) bio erdeljski mitropolit. Znalac sedam jezika, erdeljski diplomata. Dobio titulu barona 1683. godine od Leopolda Prvog, a titulu grofa 1688.
Zatočen od 1688. godine u Sibinju, pa u Hebu. Napisao delo Slavenoserbske hronike u pet knjiga gde je opisao istoriju Jugoistočne Evrope od najstarijih vremena do 1705. Pisao srpsko-slovenskim jezikom, baroknim stilom. Pisao i delo Vlaška hronika, na rumunskom jeziku u kojem je opisao rumunsku istoriju do 1680.godine.
Od Srba izuzetno cenjen. Na Saboru 1691. godine u Budimu Srbi ga izabrali za srpskog despota. Održavao kontakte sa patrijarhom Arsenijem Trećim Čarnojevićem.
Umro u Hebu 1711. godine. Godine 1743. njegovo telo preneto u Krušedol.

Dujo Marković. Zajedno sa Jurom Vidakovićem 1687. godine vođa seobe južnoslovenskih katolika u predeo oko Subotice i Sombora (5.000 ljudi, 1.500 pod oružjem) Putovao u Beč da Dvorskom ratnom savetu podnese želje doseljenog stanovništva. Godine 1690. dobio čin plemstva. Poginuo 1691. u bici kod Slankamena.

OD KARLOVAČKOG MIRA (1699) DO SMRTI JOZEFA DRUGOG (1790)

Dolazak pećkog patrijarha, većeg broja episkopa i igumana značajnih manastira, kao i uglednih i bogatih trgovaca i zanatlija u "velikoj seobi" 1690. godine uz dobijene "privilegije" od strane Leopolda Prvog, austrijskog vladara, uticali su na to da Srbi postanu značajna činjenica političkog i društvenog razvoja Ugarske u XVIII veku. Dobijene privilegije, koje su potvrđivane više puta u XVIII veku, ojačale su specifičnu poziciju srpskog korpusa unutar Ugarske. Istovremeno, dobijenim privilegijama Crkva se nametnula kao tumač intresa srpskog naroda u Habzburškoj monarhiji. Razvoj srpskog građanstva u XVIII veku, na koji su uticale i reforme habzburškog vladara Jozefa Drugog, dovele su u poslednjim decenijama XVIII veka u pitanje vodeći položaj crkvene hijerarhije u srpskom narodu. Simbol tih promena u biću srpskog naroda bila je ličnost srpskog prosvetitelja i pisca Dositeja Obradovića.
Osamnaesti vek bio je "vek vere". U Habzburškoj monarhiji državna vera bila je katolička, u Osmanskom carstvu to je bio islam, a u Rusiji pravoslavlje. Sve ostale religije u tim carstvima, van državne, bile se u najboljem slučaju tolerisane. Religijsko viđenje sveta, prisutno u XVIII veku, zatvaralo je verske zajednice u sopstvene okvire. Hrišćanstvo, kao sistem ideja i verovanja, činilo je bliskim katolike, protestante i pravoslavne na tlu Južne Ugarske. Pripadnost hrišćanskom svetu, koji je u XVIII veku bio na Savi i Dunavu kao suprotnost islamu oličenom u Osmanskom carstvu, zbližavala je hrišćanske veroispovesti na jugu Habzburške monarhije.
Osamnaesti vek za Habzburšku monarhiju bio je vek iskušenja. Iskušenja nisu bili samo brojni ratovi (60 godina ratovanja ovog carstva u XVIII veku) već i mozaik različitih naroda, vera i jezika, staleških različitosti, regionalnih posebnosti. Tokom XVIII veka, naročito u vremenu Marije Terezije i njenog naslednika Jozefa Drugog (Josif II), Habsburška monarhija težila je harmonizaciji svojih različitosti, reformama i modernizaciji, pokušaju da se heterogeni prostor Podunavlja zaokruži u jedinstvenu političku, ekonomsku i civilizacijsku celinu.
Prostor Banata, Srema i Bačke u XVIII veku primao je refleksije krupnih istorijskih procesa koji su se dešavali u Podunavskoj monarhiji. Deevropeiziran dugom turskom vladavinom i brojnim ratnim pustošenjima, ovaj prostor je tokom XVIII veka bio izložen procesu ponovne evropeizacije i moderenizacije, ponovnog povratka u srednjeevropski kulturološki milje. Specifičnost istorijskog razvitka ovog prostora je postojanje institucije Vojne granice u njemu zbog njegovog graničnog položaja ka Osmanskom carstvu i neprekidna kolonizacija koja je od ovog prostora stvorila specifičan etnički mozaik. U istorijskom prostoru Bačke, Srema i Banata tokom XVIII veka našli su se zajedno brojni evropski narodi: Srbi, Mađari, Nemci, Rumuni, Hrvati, Slovaci, Rusini, Jevreji, Jermeni, Romi, Bugari, Cincari, Italijani, Francuzi, Španci. Unutar istorijskog prostora Banata, Srema i Bačke postojale su socijalne, pravne i ekonomske različitosti. Deo ovog područja imao je specifičan razvoj u okviru institucije Vojne granice; na ovom prostoru nalazile su se i privilegovane socio-ekonomske celine kao Velikokikindski i Potiski dištrikt u Banatu i Bačkoj; deo ovog prostora činili su spahijski posedi i županije kao ugarski organi vlasti; graničarski komuniteti i slobodni kraljevski gradovi imali su, opet, svoj specifičan razvoj. Verske različitosti (katolici, pravoslavci, evangelisti, kalvinisti, unijati, judaisti) tokom XVIII veka nužno su određivali model verske trpeljivosti, što je imalo svoj potpuni izraz u ediktu Jozefa Drugog iz 1781. o verskoj toleranciji.
Unutar srpskog naroda crkva je bila ta koja uglavnom u toku XVIII veka odlučivala o svim pitanjima narodnog napretka. Srbi su tokom XVIII stoleća formirali i svoje plemstvo, zatim jedan militaristički stalež izrastao iz institucije Vojne granice i brojnih ratova koje je vodila Habzburška monarhija i građanski sloj koji je proizlazio iz otvorenosti trgovačkih puteva ka Balkanu i Jadranskom moru i procesa evropeizacije i modernizacije Srema, Banata i Bačke. Ton društvenom razvoju srpskog naroda, naročito u prvoj polovini XVIII veka, ipak je davala crkvena hijerarhija. Ona je u sebi nosila veliki strah od gubljenja pravoslavnog identiteta unutar Habzburške monarhije kao katoličke države. Zato je ona bila sklona svojevrsnom konzervatizmu, zatvaranju u sebe celokupnog srpskog naroda i ideološkom okretanju ka verski istovetnoj Rusiji. To zatvaranje nužno je nosilo potrebu preispitivanja svih onih civilizacijskih koraka koje je preduzimala Habzburška monarhija, naročito u svojoj prosvetiteljskoj epohi. Tek ojačalo građanstvo u poslednjoj četvrtini XVIII veka uspelo je u sebi da nađe srećan spoj različitosti i da svoj identitet u Habzburškoj monarhiji izgradi na temelju istorijskog kompromisa: prihvatanja evropskih civilizacijskih vrednosti i očuvanja nacionalne i verske samosvojnosti uz poštovanje specifičnosti srednjeevropskog kulturnog miljea (kulturoloških, verskih, nacionalnih).
Do 1706. godine na čelu srpske crkve nalazio se Arsenije Treći Čarnojević koji je vodio "veliku seobu" 1690. godine i koji je u godinama Bečkog rata i početkom XVIII veka odredio poziciju Pravoslavne crkve unutar Habzburške monarhije. Središte srpskog mitropolita nalazilo se od 1708. godine u fruškogorskom manastiru Krušedolu. U vreme "Varadinskog rata" (1716-1718) Turci su provalili u Srem i spalili Krušedol, što je uticalo na mitropolita Vićentija Popovića-Hadži Lavića da središte mitropolije prenese u Sremske Karlovce. Od tog vremena Sremski Karlovci postali su jedna od ključnih tačaka istorijskog razvoja srpskog naroda u južnoj Ugarskoj.
Tokom XVIII veka narodno-crkveni sabori bili su mesto okupljanja elite srpskog ugarskog društva. Oni su sazivani prilikom izbora mitropolita i održavali su se u Sremskim Karlovcima uz prisustvo ovlašćenog carskog komesara. Najznačajniji od svih sabora održan je van Karlovaca, u Temišvaru 1790. godine. On je bio slika istorijskog razvitka srpskog društva u Ugarskoj u XVIII veku i različitih političkih i idejnih koncepcija, koje su se javile unutar srpske zajednice u Ugarskoj. Na saboru je prisustvovalo po 25 predstavnika plemstva, sveštenstva, oficirskog i građanskog staleža. Na njemu su do izražaja došle dve političke koncepcije koje su se tokom XVIII veka iskristalisale među Srbima: prva, većinska, koju je predvodio general Pavle Dimić-Papila, a koja je bila da se uz oslonac na Bečki dvor za Srbe u Ugarskoj obezbedi autonomna oblast (Banat), i koja je bila izraz intresa crkvene hijerarhije i militarističkog staleža među Srbima i druga, manjinska, čiji je glasnogovornik bio Sava Tekelija, a koja je izražavala mišljenje srpskog plemstva, i koja je smatrala da se sistem srpskih privilegija mora uključiti u ugarske zakone.
Visoka crkvena hijerarhija tokom XVIII veka održavala je kontakte sa svim činiocima na Bečkom dvoru koji su imali uticaja na položaj srpskog naroda. To su bile institucije koje su se bavile specifičnim srpskim pitanjima: Ilirska dvorska komisija (1745-1747), Ilirska dvorska deputacija (1747-1777), Ilirska dvorska kancelarija (1791-1792). (Najviše državne vlasti u XVIII veku Srbe su nazivale Ilirima). Dvorski ratni savet i Dvorska komora, koji su se bavili vojnim i finansijskim pitanjima, takođe su bili značajni za Srbe. Karlovački mitropoliti XVIII veka su te kontakte održavali živim, oni su bili povezani sa vrhom bečke dvorske politike, a neki od njih (Putnik, Nenadović, Antononović) nosili su titule tajnih carskih savetnika. Po osnivanju Ilirske dvorske kancelarije 1791. godine, pet uglednih Srba, a među njima i temišvarski episkop Petar Petrović i general Arsenije Sečujac, bili su imenovani za savetnike Franje Balaša koji je stajao na čelu ove institucije. Srbi, visoki carski oficiri, granali su svoje veze tokom XVIII veka ka vojnim institucijama i uticali na njih. Visoka crkvena hijerarhija i militaristički stalež među Srbima odražavali su upućenost ugarskih Srba ka habzburškoj državi i carskim institucijama u Beču.
Karlovačka mitropolija je tokom XVIII veka bila nosilac duhovnog života među Srbima u Južnoj Ugarskoj. Ona se sastojala od osam episkopija. Pravoslavni kler činili su tzv. "crni kler" (monaštvo) i "plavi kler" (svetovno sveštenstvo). Poseban uticaj među Srbima imali su Mitropolitski dvor u Sremskim Karlovcima i ugledni manastiri, osobito fruškogorski. Manastiri su raspolagali brojnim manastirskim imanjima ("prnjavorima") koji su činili osnovu njihove ekonomske snage.
Osnovno pitanje koje se javilo među Srbima u Ugarskoj jeste pitanje očuvanja i gradnje nacionalnog i verskog identiteta i njegovog odnosa sa srednjeevropskim civilizacijskim modelom. Očuvati sebe, a prihvatiti blagodati evropske civilizacije i kulture bilo je veliko srpsko pitanje XVIII veka. Obogaćeno srpsko građanstvo u Ugarskoj na to pitanje dalo je tokom XVIII veka jasan odgovor: biti Evropejac i Srbin jeste jedinstvo, a ne suprotnost. Simbol tog istorijskog prevrata i istorijskog kompromisa postali su pravoslavne hramovi i manastiri u koje je prodrlo barokno viđenje sveta. Barokni stil u graditeljstvu crkve i u njihovom oslikavanju bio je spoljnjo obeležje urastanja srpskog naroda u srednjeevropski kulturološki model i svojevrstan izraz kompromisa sa duhom srednjeevropskog prostora. Godine 1726. manastir Krušedol dobio je svoj prvi barokni zvonik, a potom su i drugi fruškogorski manastiri dobijali barokne građevine (Velika Remeta, Rakovac, Šišatovac, Hopovo, Beočin, Jazak itd.) Ulazak barokne arhitekture u fruškogorske manastire bio je obrazac za gradnju hramova u Sremu, Bačkoj i Banatu u XVIII veku.
U oslikavanju hramova barokni stil među ugarske Srbe došao je sa istoka, iz Kijeva i Ukrajine, sa prostora koji je takođe bio na granici dodira pravoslavnog i katoličkog sveta. Ukrajinski slikar Jov Vasilijevič 1750-1751. oslikavao je manastir Krušedol u baroknom stilu. Aradski slikar Stefan Tenecki, inače kijevski učenik, nastavio je njegovo delo 1756. godine u Krušedolu i na taj način barokno slikarstvo ušlo je u pravoslavne hramove Bačke, Srema i Banata. I storijski kompromis bio je obezbeđen za narednih jedan i po vek.
Proces pojačane verske tolerancije koja je dolazila od strane Habzburške države, a koja je bila izraz njenog priznavanja etničke i verske realnosti u monarhiji mogao se pratiti tokom celog XVIII veka. Prethodni vekovi na prostoru Srednje Evrope nisu XVIII veku doneli u baštinu primere verske tolerencije. Godine 1727. Deklaratorijom je bilo naređeno da se pravoslavni hramovi u monarhiji ne mogu popravljati i graditi bez kraljeve dozvole. Šesnaest godina kasnije, 1743. izdata je privilegija koja je zabranjivala da se narod ometa prilikom zidanja hramova. Godine 1753. kraljevska naredba regulisala je pitanje zidanja i popravke pravoslavnih hramova. Tim aktom, bez pitanja nadležnih vlasti, Srbi su mogli zidati crkve tamo gde žive, u većini ili gde ima najmanje 30 pravoslavnih porodica. Godine 1781. došao je Edikt cara Jozefa Drugog o verskoj toleranciji.
Izraz pojačane verske trpeljivosti osećao se i prilikom popravke ili gradnje pravoslavnih hramova u Sremu, Bačkoj i Banatu. Pravoslavne crkvene vlasti ove radove često su poveravale nemačkim majstorima. Tako je zvonik fruškogorskog manastira Velike Remete 1733-1735. radio nemački majstor Johan Vilhem (Johannes Wilhem). Pridvornu crkvu Svetog Trifuna u Sremskim Karlovcima godine 1742. obnavljao je Nemac Matijas Erlibinger (Mathias Erliebinger). Vladičanski dvor u Vršcu godine 1760. radili su "prajski majstori", a obnovu banatskog manastira Mesića sudetski Nemac Anton Blomberger. Spoljnu dekoraciju i toranj somborskog hrama Svetog Georgija 1790. godine radio je Anton Haker iz Pešte. Sedamdesetih godina XVIII veka hram u sremskom selu Laćarku gradili su italijanski majstori.

Izraženi strah visoke crkvene hijerarhije od gubljenja identiteta otvarao je put srpsko-ruskim vezama u XVIII veku. Tako je srpska kultura u Ugarskoj primala dvostruke uticaje, one iz srednjeevropskog kulturnog miljea i one iz Rusije. To je govorilo o svojevrsnoj duhovnoj sintezi koja je stvarana u biću srpskog naroda u Ugarskoj. Iz Rusije su stizali učitelji, crkvene knjige, uticaj na jezik i književnosti. Ka Rusiji išle su i srpske seobe iz Banata i Bačke u XVIII veku. Tako je prvi ruski učitelj među Srbima bio Maksim Suvorov koji je 1726. došao u Sremske Karlovce. Drugi ruski učitelj u Sremskim Karlovcima Emanuil Kozačinski 1734. režirao je dramu O tragediji Uroša Pjatago... Godine 1724. od ruskog Sinoda u Sremske Karlovce stiglo je 400 bukvara i 100 gramatika. Sve ovo je uticalo da posle 1730. godine ruskoslovenski jezik, uz slavenoserbski i srpski narodni jezik, postane jedan od tri srpska književna jezika. Slavenoserbski jezik se tokom XVIII veka javio kao jezik građanstva, kao vrsta jezičkog kompromisa između ruskoslovenskog i narodnog jezika. On nije bio slika samo jezičkih kontraverzi u kolektivnoj svesti srpskog naroda na prostoru Ugarske.
Razvojačenje vojnih granica, Potiske i Pomoriške, otvorilo je seobu graničara u Rusiju. U toku 1751-1752. godine 2.000 lica iz Banata i Bačke, predvođenih pukovnicima Jovanom Horvatom, Jovanom Ševićem i Rajkom Preradovićem, odselillo se na jug Ukrajine i formiralo dve oblasti: Novu Serbiju i Slavjanoserbiju. Novim naseljima dali su imena mesta iz kojih su potekli: Subotica, Kanjiža, Petrovo selo, Mošorin, Slankamen, Bečej, Pančevo, Pavliš, Vršac...U Rusiji su ovi naseljenici ušli u ruski militaristički stalež i dali ruskoj vojsci model lake konjice (husarski pukovi).
Dok je u sferi ideja crkvena hijerarhija pokušavala da napravi distancu od idejnih strujanja koji su u XVIII veku uticali na život Srednje Evrope, u istorijskoj zbilji XVIII stoleća srpsko društvo u Banatu, Bačkoj i Sremu prihvatalo je tekovine srednjevropskog kulturološkog modela. Sam život bio je isuviše bujan i bogat, a komunikacija srpskih trgovaca, zanatlija, oficira i plemstva sa habzburškom državom i ljudima drugih vera i nacija bila je svakodnevna da bi prijem novih vrednosti bio nevidljiv. Promene su se osećale na svakom koraku: u odevanju, načinu ishrane, gradnji kuća, higijeni i zdravstvenim navikama, poznavanju jezika, komunikacijama, školstvu, slikarstvu i književnosti, načinu zabave, vrednosnom sistemu. Svakodnevni živi jezik bio je najvidljiviji odraz tih promena. Tako su u srpski jezik ušle nemačke reči koje se odnose na vojsku: lager, šanac, štab, muštrati, zatim reči koje su pretrpele uticaj bilr su one koje se odnose na društveni poredak: paor, riter, ceh, liferant, a najviše reči koje se odnose na pojmove materijalne kulture: mesing, pleh, štof, mider, štranga, šnala, flaster, fleka, flaša, špric, plajvaz, šolja, krompir, farba, vaga, šupa, plac, šuster, šnajder, molovati.
Iz mađarskog jezika u srpski jezik ušle su reči kao: astal, ašov, birov, biroš, vašar, gazda, doboš, kecelja, kočijaš, lopov, parlog, prsluk, salaš, soba, fioka, čeze, džak, šargarepa, šator, itd.
Nosioci civilizacijskih promena u srpskom društvu bili su srpski trgovci, oficiri i plemstvo. U XVIII vek Srbi su ušli kao narod bez plemstva. U vreme vladavine Marije Terezije (1740-1780) dodeljeno je 90 plemićkih titula Srbima u Ugarskoj. Pedeset plemićkih titula dodeljeno je srpskim oficirima 1. marta 1751. u doba razvojačenja Vojnih granica. Dvadeset Srba dobilo je plemićke titule posle austro-turskog rata 1791. godine. Plemićke titule među Srbima najčešće su dobijali oficiri, zatim crkveni velikodostojnici, trgovci, značajni činovnici. Teodor Janković-Mirijevski, upravitelj škola u Banatu i reformator školstva, dobio je plemićku titulu za svoj doprinos u oblasti obrazovanja. Malenica je dobio plemićku titulu 1773. za svoj rad u zdravstvu, a Đuričko za istrebljenje razbojnika u Banatu. Andra Andrejević, upravitelj pošte u Sremskim Karlovcima godine 1763. dobio je plemstvo za razvoj poštanskog saobraćaja. Čuvene srpske plemićke porodice bile su: Čarnojevići, Raškovići, Tekelije, Jakšići, Atanackovići, Bibići, Julinci, Vujići, Isakovići... Kao i plemićke porodice cincarskog i jermenskog porekla i srpsko plemstvo po dobijanju plemićke diplome prilagođavalo se duhu, običajima, mentalitetu i vrednostima staleža kojem su pripadali.
Život u Vojnoj granici i česti ratovi, koje je u XVIII veku vodila Austrija, doprineli su formiranju militarističkog sloja među Srbima u Ugarskoj. Srpske oficirske porodice, koje su davale oficire u više generacija, bile su nosioci militarističkog duha među Srbima. To su bili Raškovići, Isakovići, Milutinovići, Stanisavljevići, Zake, Monasterlije itd. Najviši čin među njima dosegao je feldmaršal Petar Duka. U prvoj polovini XVIII veka srpski oficiri bili su narodni oficiri, neprilagođeni svom staležu u Podunavskoj monarhiji. U drugoj polovini veka u njihovoj pojavi osetile su se sve one civilizacijske promene kroz koje je prolazilo srpsko društvo u Ugarskoj. To su bili oficiri koji su poštovali duh i norme svog staleža, poznavali etikeciju, jezike, naročito nemački, i bili po svom mentalnom sklopu jednaki drugim svojom staleškim kolegama. Neki od njih bili su odlikovani najvišim austrijskim odlikovanjem Viteškim krstom kojeg je uspostavila carica Marija Terezija 1757. godine. (Duka, Papila, Sečujac, Sokolović, Davidović, Vukosavić).
Najaktivniji nosilac promena u srpskom društvu u Južnoj Ugarskoj bilo je srpsko građanstvo. Srpski trgovci bili su najdinamičniji deo srpskog društva. Oni su se nalazili na trgovačkom putu između Balkana i Srednje Evrope i bili su posrednici u trgovini između oblasti Panonije i primorskih gradova. Porast srpskog građanstva bio je vidljiv tokom XVIII veka. Istorijski izvori govore da su Srbi 1702. živeli u Futogu u zemunicama, a 1703. u Sremskim Karlovcima u bednim kolibama pored Dunava. Iz godine 1732. izvori kažu da su se u sremskim selima Kraljevcima, Šatrincima i Stejanovcima nalazile crkve pod zemljom. U drugoj polovini veka u Kraljevcima je bila izgrađena velika barokna crkva, a srpski građanski stalež u gradovima živeo je u bogatim i dobro uređenim kućama (kuća Sabova u Sremskim Karlovcima, kuća porodice Karamata u Zemunu). Na kraju XVIII veka srpski građanski stalež hranio se i zabavljao na evropski način, poznavao jezike, svoju decu slao na školovanje u škole Srednje Evrope, čitao knjige, imao svoje slikare, književnike, advokate, lekare (prvi školovani lekari-Srbi bili su Petar Miloradović iz Novog Sada i Jovan Živković iz Sremske Kamenice).
Jačanje srpskog građanstva podudarilo se sa svim onim civilizacijskim promenama koje su se dogadjale u Austriji u vreme carice Marije Terezije (1740-1780) i zahvaljujući reformama njenog sina Jozefa Drugog (1780-1790). Srpsko građanstvo, a njegov simbol bio je lik srpskog prosvetitelja i prvog srpskog antiklerikalca Dositeja Obradovića, dovelo je u pitanje dominantan položaj visoke crkvene hijerarhije u srpskom društvu Južne Ugarske. Dositej Obradović je o XVIII veku govorio kao o "veku zdravog razuma" i smatrao je da srpsko društvo mora ići putem prosvetiteljskih promena. Njegova najznačajnija dela bila su: Život i priključenije, Pisma Haralampiju, Sovjeti zdravog razuma. Oko sebe Dositej Obradović stvorio je krug pristalica reformi ("prosvetiteljski krug").
U oblasti školstva, književnosti i slikarstva bile su prisutne promene koje su bile izraz novih, evropskih strujanja. Do 1769. škole među Srbima u Bačkoj, Banatu i Sremu bile su u nadležnosti crkve i zvale su se "trivijalnim"; od te godine školstvo je u nadležnosti državne uprave. Godine 1777. aktom Marije Terezije određeno je da nastavni planovi za celu monarhiju budu jedinstveni i da se nastava odvija na maternjem jeziku. Vrhovnu upravu nad srpskim školama dobili su: Stefan Vujanovski za Srem, Avram Mrazović za Bačku, Teodor Janković-Mirijevski i Gligorije Obradović za Banat.
Značajna institucija srpskog školstva osnovana je 1792. u Sremskim Karlovcima. Zahvaljujući donaciji karlovačkog trgovca Dimitrija Anastasijevića Sabova osnovana je Karlovačka gimnazija.
Putevi srpske književnosti u XVIII veku takođe su odražavali sliku građanstva u razvoju. Tokom XVIII veka srpske knjige su štampane u Trgovištu, Blažu, Jašiju, Rimniku (Târgovişte, Blaj, Iaşi,). Od 1770. u Beču je postojala Kurcbekova štamparija za štampanje srpskih knjiga. Godine 1790. Emanuil Janković otvorio je prvu srpsku knjižaru u Novom Sadu. Potom je u Novom Sadu otvorena Kaulicijeva knjižara, a u Zemunu Kovačevićeva. Velike biblioteke imali su pisci, crkvene ličnosti, generali, ali i građani kao: Sava Vukanović iz Novog Sada i Mihailo Nedeljković iz Bele Crkve.
Narastajuće srpskog građanstvo u Južnoj Ugarskoj u XVIII veku iznedrilo je veliki broj ljudi koji su se bavili pisanjem. Oni su pisali na tri jezika: ruskoslovenskom, srpskoslovenskom i narodnim jezikom. Pored Dositeja Obradović istaknuta imena srpske književnosti XVIII veka su: Zaharije Orfelin, Pavle Julinac, Jovan Rajić, Atanasije Stojković, Vikentije Ljuština, Aleksije Vezilić itd.
U slikarstvu XVIII veka dominantan je bio barok. Poznati srpski slikari bili su: Teodor Dimitrijević-Kračun, kao najzanačajnije ime baroknog slikarstva, zatim Teodor Ilić-Češljar, Jakov Orfelin, Nikola Nešković, Dimitrije Popović, Dimitrije Bačević itd. Većina srpskih slikara druge polovine XVIII veka školovala se na Bečkoj likovnoj akademiji, a mnogi od njih preduzimali su studijska putovanja u Italiju.
Postojanje Vojne granice na tlu Banata, Srema i Bačke u značajnoj meri je odredilo tokom XVIII veka, duh i mentalitet ovih prostora. Po završetku "bečkog rata", Habzburška monarhija počela je da gradi instituciju Vojne granice na obodima carstva ka Osmanskoj carevini. Ta institucija, građena uglavnom u XVIII veku, obuhvatala je prostor od Like do Erdelja, bila je izvor brojne i jeftine vojske (od 400.000 vojnika kojih je Habsburška monarhija imala u XVIII veku, 120.000 je dolazilo iz Vojne granice) koja se mogla upotrebiti na svim ratištima širom Evrope, ali i u sukobima unutar Habzburške monarhije. Vojna granica bila je militaristička institucija, sa potpuno militarizovanim životom i militarizovanom kolektivnom svešću njenog življa. U etničkom smislu nju su činili Srbi, Hrvati, Nemci, Rumuni, Mađari, kojima je zajednička karakteristika bilo negovanje ideje vernosti monarhiji i caru.
Graničari iz Vojne granice su tokom XVIII veka ratovali protiv Turske u tri rata: "varadinskom" (1716-1718) koji je završen Požarevačkim mirom, u ratu od 1737 do 1739. koji je završen Beogradskim mirom i u ratu od 1788 do 1791. koji je završen mirom u Svištovu. "Varadinskim" ratom od turske vlasti oslobođen je Banat i deo Srema koji su ostali u okviru Turskog carstva Karlovačkim mirom 1699. godine. Ovi ratovi bili su praćeni velikim žrtvama graničara i preseljenjima stanovništva iz Srbije, pre svega u Srem i Banat.
Tokom XVIII veka graničari su upotrebljeni i na drugim vojištima: u Bavarskoj, Češkoj, Šleziji, Lombardiji, na Rajni. Posebno značajni ratovi u kojima su učestvovali graničari, bili su rat za "austrijsko nasleđe" (1740-1748), "Sedmogodišnji rat" (1756-1763) i ratovi protiv Francuske revolucije posle 1792. godine.

Graničari su korišćeni i u unutrašnjim sukobima u Habzburškoj monarhiji. Tako su graničari ratovali u ustanku Ferenca Rakocija (Rákóczi Ferenc) (1703-1711) na strani bečkog dvora i centralnih vlasti, a protiv Rakocijevih "kuruca". Srbi graničari iz Semlaka i graničarski kapetan iz Sente Obrad Lalić bili su na strani Rakocijevih ustanika.
Formiranje Vojne granice bio je dugotrajan istorijski proces koji je trajao skoro osamdeset godina XVIII veka. U godinama posle Karlovačkog mira, godine 1703. osnovane su Podunavska, Posavska, Potiska i Pomoriška Vojna granica. Podunavska Vojna granica obuhvatala je naselja sa sremske i bačke obale Dunava i bila je deo Slavonsko-sremske granice sa sedištem u Osijeku. Potiska vojna granica imala je svoj centar u Segedinu, a Pomoriška u Aradu. Vojničke naseobine u Somboru i Subotici sastavljene od južnoslovenskih katolika trajale su u okviru Vojne granice zbog potreba borbe protiv narasle hajdučije.
"Varadinski rat" (1716-1718) pokazao je vojni kvalitet graničara. Austrijska vojska, sastavljena od Nemaca, Mađara, Hrvata i Srba, pod vođstvom austrijskog vojskovođe Eugena Savojskog, potukla je 1716. Turke u bici kod Petrovaradina, a iduće godine oslobodila Banat i severnu Srbiju. Banatsku miliciju posle Požarevačkog mira osnovao je prvi administrator Banata Klaudije Florimund Mersi i ona je obuhvatala temišvarsku, čakovsku, međešku i mutničku oberkapetaniju.
"Rat za austrijsko nasleđe" (1741-1748) bitno je odredio sudbinu Vojnih granica. U prethodnom austro-turskom ratu koji je završen 1739. Beogradskim mirom, Austrija je izgubila Srbiju, ali je stabilizovala svoje granice ka Turskoj na Savi i Dunavu. Potiska i Pomoriška vojna granica našle su se daleko od granice sa Turskom i 1741.godine Ugarski sabor u Požunu svojim 18. članom tražio je njihovo ukidanje. U vremenu od 1743 do 1745. razvojačeni su šančevi u Segedinu, Subotici, Somboru, Brestovcu. Razvojačena je takođe Podunavska vojna granica, a nova Podunavska granica formirana je od 1745 do 1750. na prostoru Zemun-Petrovaradin.
Godine 1750. doneta je odluka o potpunom razvojačenju Potiske i Pomoriške vojne granice. Graničarima je ostavljena mogućnost da ostanu u svojim selima i prihvate provincijalni status ili da se isele na drugo mesto. Ta odluka izazvala je proteste u jesen-zimu 1750-1751. godine u Bečeju, Čurugu, Nadlaku itd. i iseljavanje u Rusiju od 1751 do 1752. godine. Osećanje da Potiska i Pomoriška vojna granica mogu biti izdeljene u spahiluke, a oni pretvoreni u obespravljene seljake dovela je do seobe 22.000 porodica 1751-1752. godine u Banat koji je bio pod neposrednom upravom Dvorske komore u Beču. Privlačanost Vojne granice, u kojoj se mogla dobiti iluzija slobode dovela je do više iseljavanja iz provincijalnih delova Banata, Srema i Bačke u Vojnu granicu u XVIII veku. Iz Velikokikindskog dištrikta je 1773. godine tako došlo do seobe 460 porodica u Banatsku vojnu granicu; posle prodaje Banata od 1781 do 1782. u spahiluke više stotina porodica se iselilo iz Ečke, Aradca, Elemira, Itebeja, Begejskog Svetog Đurđa u Banatsku Granicu. U Podunavsku vojnu granicu posle 1750. selilo se stanovništvo iz bačkog Potisja, a posle 1777. godine sa spahijskog poseda u Šidu i Berkasovu. Naselja Potiskog distrikta Čurug, Gospođinci, Kovilj i Feldvarac tražila su da uđu u sastav Vojne granice i 1769. godine su ušli u sastav Šajkaškog bataljona. Kada je spahija Sečenj (Szécheny) 1796. godine kupio posed Temerin, temerinski Srbi su se iselili u Šajkašku, u Đurđevo.
Proces formiranja Vojne granice u Banatu, Sremu i Bačkoj bio je postepen. Tako je u periodu od 1745 do 1750. godine razgraničavan prostor Vojne granice i Sremske županije na prostoru Srema. Godine 1763. osnovan je Šajkaški bataljon u Bačkoj, na prostoru između Dunava i Tise, sa štapskim mestom Titelom i još 13 naselja. Godine 1764. osnovan je Ilirski graničarski puk u Banatu, a iduće 1765. Nemački graničarski puk. Godine 1769. formiran je Vlaški bataljon koji se 1774. spojio sa Ilirskim pukom u Vlaško-ilirski puk. U vremenu od 1770 do 1773. razgraničavan je prostor Vojne granice od zemljišta Dvorske komore u Banatu. Znatan deo južnog i deo srednjeg Banata ušao je u okvire institucije Vojne granice.
U Vojnoj granici je naseljeno stanovništvo dolazilo u dodir sa vojničkom vlašću koja je bila vezana za instituciju Dvorskog ratnog saveta u Beču. Neposredni izvršioci militarističkog duha koji je vladao u granici bili su oficiri. Da bi vojnički ojačali ovaj prostor, vojne vlasti su preduzimale čitav niz civilizacijskih koraka koji su unapredili život stanovništva. Tako je proces evropeizacije i modernizacije područja Vojne granice tekao uz naredbe vojnih vlasti u njoj.
Gradovi na području Vojne granice bili su pod senkom vojnih vlast, ali su bili središta trgovine, zanatstva i multietničkog duha u Vojnoj granici. Ovi gradovi imali su status slobodnih graničarskih komuniteta pod vrhovnim nadzorom Dvorskog ratnog saveta. Tako su status slobodnih graničarskih komuniteta dobili Zemun (1749), Karlovci i Bukovac (1753), Mitrovica (1763), Bela Crkva (1777), Pančevo (1794).
Otpor graničara uspostavi spahijskih poseda i županijske vlasti, osetio se i formiranju dve privilegovane oblasti izuzete iz spahijske i županijske vlasti. To je bio Potiski krunski distrikt sa centrom u Bečeju (1751-1872) koji je obuhvatao 14, a od 1769.godine 10 naselja bivše Potiske vojne granice. Druga privilegovana oblast stvorena je u Banatu kao Velikokikindski dištrikt (1774-1876) sa centrom u Velikoj Kikindi i sa 10 naselja u okolini.
Van teritorija Vojne granice i privilegovanih dištrikata postojale su županije kao ugarski organi vlasti, spahijski posedi i slobodni kraljevski gradovi u kojima je naseljeno stanovništvo uživalo poseban položaj. Na teritoriji Srema nalazila se Sremska županija čije je sedište bilo u Vukovaru, na području Bačke Bačko-bodroška županija sa središtem u Somboru, a na teritoriji Banata posle njegovog priključenja Ugarskoj 1779. godine Tamiška, Krašovanska i Torontalska županija sa centrom u Velikom Bečkereku.
Najveći deo Bačke tokom XVIII veka našao se u okviru županijske vlasti i izdeljen je na velike feudalne posede - spahiluke. Po oslobođenju Bačke od Turaka, najveći deo Bačke našao se pod vlašću Dvorske komore u Beču (takvih poseda bilo je 56, a seljaci na posedima nazivali su se kamaralisti). Dokaz da su na tlu Bačke imali posede pre turskih osvajanja imali su samo kaločka nadbiskupija (Bač) i porodica Cobor (Baja). Tokom XVIII veka na prostoru Bačke osnovano je više spahiluka kao što su futoško (Čarnojevići od 1744.), kulpinsko (Stratimirovići), plavnsko (Gražalkovići od 1755.), temerinsko (Sečenj (Szécheny) 1796.). Godine 1762. Bački urbar regulisao je davanja seljaka na bačkim spahilucima.
Na prostoru Srema u XVIII veku često su se menjali posedovni odnosi, Šid, Čerević i Berkasovo bili su komorski posed (1745-1777). kada su ti posedi dodeljeni unijatskoj biskupiji u Križevcima što je dovelo do iseljavanja stanovnštva u Vojnu granicu (Slankamen, Krčedin). Najveća vlastelinstva u Sremu bila su iločko, zemunsko, mitrovačko i batajničko. Vlasnik najvećeg od njih iločkog spahiluka bila je od 1697. rimska plemićka porodica Odeskalki. Iločki spahiluk je imao dva središta: Ilok i Irig i njime su upravljali italijanski i nemački činovnici. Zemunsko vlastelinstvo bilo je vlasništvo grofa Šenbrona (Schönbronn), imalo je 22 naselja i tokom XVIII veka bilo je uključeno u Vojnu granicu. Mitrovačko vlastelinstvo imalo je 15 naselja i njegov vlasnik bio je grof Kolerado. Ovaj spahiluk je 1745. godine bio otkupljen za potrebe Vojne granice. Karlovački spahiluk kupio je 1728. Leopold Ifeli. Ovaj spahiluk imao je 9 naselja i godine 1747. otkupljen je za potrebe Vojne granice. Spahiluk Vojka, sastavljen od 10 naselja, vlasništvo barona Bernata takođe je bio otkupljen za potrebe Vojne granice. Od godine 1720. vlasnik batajničkog spahiluka bio je grof Odvajer. Davanja i obaveze seljaka na spahilucima regulisali su tokom XVIII veka urbar Karla Šestog za Srem i Slavoniju 1737, Keglevićev-Serbolonijev urbar iz 1755. godine i urbar za Srem i Slavoniju 1756. godine.
Prostor Banata pripao je Habzburškoj monarhiji tek Požarevačkim mirom 1718. godine. Banat je do 1779. godine bio pod neposrednom upravom Dvorske komore u Beču. Neposrednu vlast u Banatu imala je Banatska zemaljska adminsitracija sa centrom u Temišvaru. Njen prvi i najpoznatiji administrator bio je grof Klaudije Florimund Mersi (1718-1733) koji je započeo proces isušivanja močvara, regulacije banatskih reka, gradnje puteve, uvođenja novih biljnih kultura, kolonizaciju stanovništva. Tako je 1728. godine počela regulacija Begeja, 1745. godine isušivane su močvare oko Vršca, a 60-tih godina XVIII veka Holanđanin Maks Fremaut radio je na regilisanju reke Tamiš.
Godine 1778. austrijska carica Marija Terezija donela je odluku da se onaj deo Banata, koji nije ušao u okvire Vojne granice i Velikokikindskog dištrikta, uključi u ugarske županije. Kao posledice te odluke godine 1781-1782. pod kontrolom carskog poverenika Krištofa Nickog došlo je do prodaje Banata na četiri velike licitacije u Beču i Temišvaru. Kupci banatskih poseda bili su veliki zakupci banatskih pustara i trgovci stokom jermenskog i cincarskog porekla koji su kupovinom spahiluka dobijali plemićke diplome i ulazili u red ugarskog plemstva. Tada su Nake kupile posed Nakovo i Sent Mikluš kao najveći u Banatu. Kasonji su kupili posed Sečanj, Serviski Novu Kanjižu, Damaskin Hajdučicu, Kiš Itebej, Begejski Sveti Đurađ, Elemir i Aradac, Lazar Ečku, Klek i Jankov Most, Sisanji Vranjevo, Karačonji Beodru i Topolu, Nikolić Rudnu. Položaj seljaka i njihovi odnosi sa spahijom regulisani su 1780. godine Banatskim urabarom koji je bio povoljniji od Bačkog.
U odnosima seljaka i vlasnika spahiluka često je tokom XVIII veka dolazilo do sukoba. Vlasnici spahiluka i njihovi činovnici bili su skloni zloupotrebama, seljaci su na te zloupotrebe odgovarali žalbama, povremenim bunama, prisutnom hajdučijom i preseljenjima u Vojnu granicu.
U Bačkoj seljaci su se žalili na zloupotrebe komorskih činovnika. Godine 1735. seljaci u Baékoj su odbili da plaćaju dažbine. Zbog borbe protiv zloupotreba komorskih činovnika Mirko Vujić iz Petrovaradinskog Šanca tamnovao je četiri godine. Seljaci iz Bačke poimence su se žalili na zloupotrebe komorskih činovnika Čupora, Gomboša i Bilarda. Godine 1744. žalili su se na zloupotrebe činovnika Redla. Godine 1756. kulski knez Nedeljko Barjaktarević podsticao je otpor seljaka što je bio povod da Kotmanova komisija ispita stanje u Bačkoj. Docnijih godina seljaci na posedu kaločkih nadbiskupa, Baču, žalili su se na nasilja. Godine 1765. futoški spahija Čarnojević izbatinao je u svom dvorcu u Futogu 15 seljaka iz Gložana.
I u Sremu je bilo seljačkih nemira. Činovnik na zemunskom spahiluku Augustin Kolhunt od 1726 do 1733. godine izazvao je žalbe seljaka. Godine 1732. bilo je pandurskih zloupotreba na iločkom vlastelinstvu. Godine 1736. došlo je do velike pobune seljaka na iločkom, zemunskom i šidskom spahiluku. Najpoznatiji od tih seljačkih nemira bila je buna Pere Segedinca u Pomorišju godine 1735. opisana kasnije u delu Laze Kostića. Pera Segedinac, graničarski kapetan iz Pečke, stao je na čelo pobune mađarskih kmetova i zato bio osuđen na smrt i pogubljen. Na spahijska nasilja u Banatu 80-tih godina XVIII veka banatski seljaci odgovarali su najčešće seobama u Banatsku vojnu granicu.
Kao sastavni deo turskog nasleđa i nerešenih socijalnih pitanja tokom XVIII veka u Banatu i Sremu bila je prisutna hajdučija. U Banatu godine 1727. svaki od 12 dištrikata bio je dužan da drži četu husara koja bi gonila hajduke. Čuvene hajdučke harambaše u prvoj polovini XVIII veka u Banatu su bili: Jovan Dejak, Živan Vrgović, Petar Marković, harambaša Rista, koji su svoja skloništa imali po nepristupačnim banatskim močvarama.
U Sremu hajdučija je bila trajno stanje u XVIII veku. Ona je naročito bila izražena u sremskom Podunavlju u pojasu Petrovaradin-Zemun. Godine 1729. hajduci su mučili vlasnika Surduka Mihajla Jakšića. Godine 1732. hajduci su danju ulazili u sela Bukovac i Banovce. Hajdučke družine su ugrožavale čak i Zemun. Godine 1732. velika potera za hajducima prošla je Sremom, a 1734. donet je Patent protiv jataka kako bi se suzbila hajdučija. Na kraju XVIII veku u Sremu je hajdukovao harambaša Lazar Dobrić, koji je prelazio u predele Turskog carstva, tj.u Beogradski pašaluk. U njegovoj četi nalazio se čuveni šumadijski hajduk Stanoje Glavaš.
Na području Bačke i Banata u XVIII stoleću postojalo je nekoliko slobodnih kraljevskih gradova koji su nastali kao posledica razvoja trgovine, modernizacionih promena, kolonizacije i povećanja broja stanovnika na prostoru Južne Ugarske. Karakterističan u tom smislu je razvoj Novog Sada. Novi Sad, pod imenom Petrovaradinski Šanac od 1703. godine nalazio se u Podunavskoj vojnoj granici. Njegov razvoj počeo je dolaskom beogradskih trgovaca i zanatlija posle Beogradskog mira 1739. godine. Za status slobodnog kraljevskog grada stanovnici Petrovaradinskog Šanca 1748. godine dali su 95.000 forinti. Grad je tada nazvan Neoplanta, a srpski stanovnici grada nazvali su ga Novim Sadom. Na čelu prvog gradskog magistrata (uprave) nalazio se Nemac Ignjac Hajl. Novi Sad je u drugoj polovini XVIII veka doživeo intezivan razvoj kao centar stočne i žitarske trgovine.
Sombor se razvijao kao središte Bačko-bodroške županije. Od 1749. postao je slobodan kraljevski grad, a Subotica je to postala 1779. godine. Veliki Bečkerek u svom razvoju pratio je razvoj Banata po oslobođenju od Turaka. Godine 1718, dobio je pravo da održava vašare, 1769. postao je trgovište, 1778. slobodan grad, a godinu dana kasnije centar Torontalske županije.
I na prostoru Vojne granice i na spahilucima, tokom XVIII veka nedostajalo je stanovništvo. U XVIII veku stanovništvo se neprekidno slivalo u Banat, Bačku i Srem. Tu su ga dovodile mere austrijskih vlasti, spahije, ratovi, putevi trgovine. Zemlji uništenoj dugom turskom vlašću i pustošenjima vojski bili su potrebni ljudi. Godine 1718. Banat je imao samo 50.000 stanovnika, 2-3 stanovnika po kvadratnom kilometru. Slično je bilo i sa Bačkom i Sremom. Doseljenici su stizali u Bačku, Srem i Banat sa Balkana, iz Podunavlja, ali i iz Zapadne i Južne Evrope. Svi oni suočavali su se sa negostoljubivom zemljom, močvarama i bolestima, novim počecima, dramom kolonizacije. Učili su se, tokom XVIII veka zajedničkom životu, poštovanju različitosti i njenoj harmoniji. Austrijska država, koja je tokom XVIII veka gradila svoje obrise, težila je da toj harmoniji dâ prepoznatljivost, a od ljudi na jugu monarhije da stvori korisne i poslušne podanike, seljake i vojnike.
Austro-turski ratovi (1737-1739. i 1787-1791.) godine doveli su novo stanovništvo iz Srbije na prostor Južne Ugarske, uglavnom Srem i Banat. U vreme austro-turskog rata 1737-1739. godine patrijarh Arsenije Četvrti Jovanović-Šakabenta doveo je nove talase naseljenika iz Turskog carstva na prostor Habzburške monarhije. Na područje sremske Posavine pukovnici Atanasije Rašković i Vuk Isaković doveli su stanovništvo iz Srbije. Sa starovlaškim vođom Atanasijem Raškovićem došli su i katolički Albanci iz plemena Klimenata pod vođstvom svojih vojvoda Deda i Vata. Klimente su po doseljavanju bile raspoređene u pet sremskih naselja, a od 1755. godine trajno su se naselili u sremskim selima- Hrtkovcima i Nikincima. Posle Beogradskog mira 1739. prelasci stanovništva iz Srbije u Banat i Srem bili su stalni, ali istorijski nevidljivi. Novi austro-turski rat (1787-1791.) godine doveo je do novog talasa naseljavanja. Samo u Banatsku vojnu granicu tada je iz Srbije prešlo 2.000 porodica od kojih je znatan broj u njoj i ostao.
Doseljavanje srpskog stanovništva iz Like, Dalmacije, Banije i Korduna na prostor Srema, Bačke i Banata bilo je trajna pojava XVIII veka. Gladne godine i bolji uslovi života u Južnoj Ugarskoj uticali su da taj priliv doseljenika bude stalan. Vojna granica bila je područje naseljavanja ovog stanovništva, jer ono se i u starom kraju nalazilo u okvirima Vojne granice. Najintezivnije naseljavanje tog stanovništva bilo je u Sremu, gde je svako selo tada dobilo svoj "rvatski" ili "šijački" šor ili kraj (doseljenici iz ovih krajeva nazivani su "Šijacima"). U Bačkoj, Šajkaški bataljon je bio prostor useljavanja doseljenika iz zapadnih krajeva. Godine 1770. i 1786. postoji pomen "Šijaka" u Gospođincima i Čurugu. Još do 1848. godine mnogi "Šijaci" iz Mošorina i Vilova su se sastajali na međama atara. Ova doseljenička struja dopirala je u manjoj meri i do Banatske Vojne granice (Kovin, Omoljica koji imaju svoj "rvatski kraj").
Doseljavanje Hrvata u Bačku, Srem i Banat bilo je po svojim uzrocima, poreklu stanovništva i strukturi doseljenika različito. Autohtono hrvatsko sremsko stanovništvo u vreme napada Turaka iselilo se iz Srema. Srpska većina tada je u Sremu asimilovala katolike u nekim sremskim naseljima (Velika Remeta, Manđelos, Voganj, Dobrinci, Golubinci) Tokom XVIII veka Hrvati su se naselili u Sremu u onim naseljiima u kojima su ranije živeli. Tada je došlo do velikog priliva šokačkog stanovništva iz Bosne, pa je u zapadnim delovima Srema preovladalo ikavsko narečje. Hrvatsko stanovništvo u Sremu pohrvatilo je među njih doseljene Nemce i katoličke Klimente u Nikincima i Hrtkovcima.
Južnoslovensko katoličko stanovništvo u Bačkoj raznorodnog je porekla i vremena doseljavanja. Ono je poreklom iz Bosne i Dalmacije. Posle 1622. godine došlo je do naseljavanja grupa bunjevačkog stanovništva u kraj oko Subotice i Sombora. Druga grupa istorodnog stanovništva doselila se 1687. godine pod vođstvom kapetana Jura Vidakovića i Duje Markovića. U doba "Bečkog rata" (1683-1699), i po potpisivanju Karlovačkog mira (1699), talas šokačkog stanovništva iz Bosne prelio se iz Slavonije i Srema u Bačku i naselio osam naselja od Bača do Santova.
U XVIII i početkom XIX veka doseljavali su se Hrvati u Banat. Prva grupa doseljenika bili su Šokci ikavskog narečja koji su se naselili u Vojnu granicu u Perlezu, Starčevu, Omoljici i Opovu. Drugu grupu naseljenika činili su kajkavski plemići. Arondacijom zemljišta za potrebe karlovačkog generaliteta (1784-1788. godine) Zagrebačka nadbiskupija izgubila je zemlju duž reke Kupe. Dvorski ratni savet tada je Nadbiskupiji ponudio zemljište u Banatu, što je ozakonjeno 1801. godine kada je došlo do naseljavanja kajkavskog plemstva, nadbiskupijinih vazala, u Boku, Neuzinu, Jarkovac, Botoš, Margiticu, Klariju. Godine 1803. i treća grupa hrvatskih naseljenika došla je u Banat. Stanovnici iz tri krašovanska naselja naselili su se u Karlsdorfu (Banatski Karlovac).
Doseljavanje Mađara u Bačku i Banat tokom XVIII veka ima svoj uzrok u obnovi ugarske županijske vlasti u Južnoj Ugarskoj i utemeljenju spahiluka u Bačkoj i Banatu. Mađarsko stanovništvo doseljavano je pre svega kao radna snaga na spahijskim imanjima a veleposednici su bili glavni pokretači kolonizacije. Inkorporiranjem Banata 1779. godine pod vlast Ugarske i stvaranjem županijske vlasti u njemu, kao i spahijskih imanja, otvorio se proces doseljavanja Mađara u Banat.
Na prostor Bačke doseljeno mađarsko stanovništvo došlo je na područje Bačko-bodroške županije i Potiskog krunskog dištrikta. Godine 1746. do 1747. mađarsko stanovništvo je počelo naseljavati Suboticu, 1748. Bezdan, 1749. Kulu. Grof Anton Gražalković godine 1750. zadužio je Ferenca Čizovskog da naseli topolsku pustaru koja je već 1774. godine imala 247 naseljeničkih domova doseljenih iz severne Ugarske. Posle 1751. godine mađarski doseljenici došli su u Sentu, od 1751 do 1753. u Adu i Mol, 1753. godine Dvorska komora naselila je mađarsko stanovništvo u Kanjižu, od 1750 do 1762. godine doseljenici su stigli u Bečej, Čonoplju, Kupusinu, Doroslovo. Godine 1751. posed Bajšu dobio je potiski kapetan Stevan Zako koji je 1759. prodao posed Jakobu i Luki Vojniću. Godine 1760. u Bajšu su se doseli Mađari-katolici, a godine 1785. reformatori. Godine 1767. mađarsko stanovništvo došlo je u Petrovo Selo, 1769. u Iđoš, a 1771. godine u Martonoš. Spahija Mikloš Karas (Kárász Miklós) od 1746 do 1772. godine naseljavao je mađarskim življem pustaru Horgoš. Godine 1786. 334 mađarske reformatorske porodice naselilo je Staru Moravicu (iz Kišujsalaša (Kisújszállás), Kunmadaraša (Kunmadaras) i Jaskišker (Jászkiskér)). Iste godine stanovnici Kišujsalaša naselili su Pačir. Godine 1787. mađarske porodice stigle su u Feketić, a 1799. grof Sečenj naselio je Mađare na svoj temerinski spahiluk.
I pre inkorporiranja Banata u Ugarsku manje grupe mađarskog stanovništva stizale su u Banat. Godine 1773. u Novu Kanjižu, Majdan i Krstur stigao je mađarski živalj, od 1774. do 1776. doseljavali su se Mađari u Orosin (Rusko Selo) i Tordu. Godine 1782. mađarsko stanovništvo došlo je u Čoku, a 1783-1784. u Mađarski Itebej. Pošto je srpski živalj napustio Debeljaču iz severnog Potisja Mađari-reformatori 1794. stigli su u ovo naselje. Godine 1801. mađarsko stanovništvo kolonizovalo je Mađarsku Crnju.
Naseljavanje Nemaca u Banat, Srem i Bačku u XVIII veku bilo je stvar austrijske državne politike. Na jug monarhije Bečki dvor naseljavao je Nemce kao radne, poslušne i dinastičkim i državnim intresima verne podanike. Nemački doseljenici nisu poticali iz austrijskih zemalja već iz Švapske, Porajnja, Franačke, Falačke, Alzasa, Lorene. Na taj način Habsburška monarhija dovodila je ljudstvo izvan svojih granica i u veku retke naseljenosti nije praznila svoje druge teritorije.
Prva velika kolonizacija Nemaca u Banat bila je u toku i po završetku "Varadinskog rata" (1716-1718.) godine. Tada je u Banat dolazilo stanovništvo iz Falačke i Franačke. Godine 1717. Nemci su došli u Temišvar i Belu Crkvu, a 1723. godine u Pančevo. Međutim, rat od 1737. do 1739. godine, razbojnici, pogotovo velika epidemija kuge 1738. uništili su ovo nemačko stanovništvo u Banatu.
Druga velika kolonizacija Nemaca (terezijanska kolonizacija) dogodila se u Banatu od 1762. do 1772. godine, kada je u Banat doseljeno 11.000 nemačkih porodica. Godine 1763. Marija Terezija izdala je "Patent o kolonizaciji" kojim je regulisala prava i obaveze doseljenika. I posle ovog perioda nastavljeno je intezivno useljavanje Nemaca u Banat. Tako su 1770. nemački doseljenici došli u Kovin, 1774. u Glogonj, 1776. u Omoljicu i Jabuku, 1776. u Mariolanu, 1784. u Modoš, 1790. u Crnju i Nakovo. Velikim delom nemačko stanovništvo dolazilo je na prostor Vojne granice gde je od 1765. godine postojao nemačko-banatski puk, ali i na imanja spahija. Tako je porodica Nako naselila na svoj spahiluk Nemce u Nakovo, Hajfeld i Mastort. Godine 1781. Srbi iz Martinice otišli su u Vojnu granicu, u Čentu. Oko 1800. godine na imanje Lazara u Martinicu i u novo naselje Lazarfeld došli su Nemci iz blizine Velike Kikinde (Soltur, Sveti Hubert, Šarlevil). Godine 1802. iz Badenske oblasti naselili su se Nemci i svom novom naselju dali ime po ministru rata Karlu - Karlsdorf. Uz Nemce doseljavali su se i Italijani koji su naselili okolinu Temišvara, ali su vrlo brzo bili germanizovani. Iz oblasti Alzasa i Lorene u periodu "terezijanske kolonizacije" došli su i Francuzi. Oni su u okolini Velike Kikinde 1770. godine osnovali svoja naselja: Soltur, Šarlevil, Sent Hubert, Molin. Vrlo brzo ta naselja su germanizovana. Tragovi doseljenih Francuza ostali su u prezimenima banatskih Nemaca: Ševalije, Dipon, Bartu, Lefler, Boase itd.
U Bačkoj kolonizaciju Nemaca realizovao je najviše baron Kotman. Godine 1750. Nemci su se naselili u Apatin i Bukin. Godine 1759. kolonisti sa Rajne došli su u Odžake gde su već 1764. godine imali svoju crkvu. U periodu od 1763. do 1768. godine Nemci su naselili Gajdobru, Gakovo, Kolut, Karavukovo, Filipovo. U godinama od 1784 do 1786. doseljenici Nemci došli su u Crvenku, Vrbas, Sekić, Buljkes, Sivac, Kulu, Parabuć, Stanišić, Čonoplju. Temerinski spahija Sečenj naselio je Nemce u Jarak.
Doseljavanje Rumuna u nizijski Banat tokom XVIII veka bili su slika kolonizacionih pomeranja, planskog i stihijskog naseljavanja rumunskog stanovništva sa prostora Banatskih planina i iz doline Moriša i Karaša. Rumuni su u nizijski Banat doseljavani u prostor Vojne granice i na spahiluke. Po doseljavanju, rumunska naselja mogla su se grupisati u tri tipa: sela u donjem toku Nere i Karaša, kao i ona u dolinama Moravice i Mesića čiji stanovnici su se nazivali "goranima", naselja u Vojnoj Granici sa središtem u Alibunaru čiji stanovnici su se nazivali "graničarima" i pet naselja u srednjem Banatu čiji su se stanovnici nazivali "Rumuni sa pustare".
Posle 1740. godine intezivira se doseljavanje Rumuna u nizijski Banat. Tada se doselilo rumunsko stanovništvo u Margitu, u Sent Joan (Barice), a 1744.godine u Mali i Veliki Gaj. Godine 1765. Marija Terezija izdala je patent da se iz svih rumunskih naselja, u koje treba da dođu nemački kolonisti, isele Rumuni. Dve godine kasnije, godine 1767. rumunski živalj napustio je svoje sela oko Temišvara i u dolini Moriša i naselio naselja oko Begeja: Mali i Veliki Torak, Jankov Most, Ečku, Klek. Stanovnici sela Sakalaza kod Temišvara naselili su Veliki Torak, a iz sela Serdina u dolini Moriša Mali Torak. Ukupno je u Mali i Veliki Torak stiglo 340 porodica. Rumunski živalj pristigao u Jankov Most bio je poreklom iz sela Bešenova kod Temišvara. Rumunska naselja oko Begeja posle prodaje u spahiluke (1781-1782.) ušla su u posed Luke Lazara i Isaka Kiša.
Vojne vlasti su takođe sprovodile kolonizaciju Rumuna u Vojnu granicu. Tako su naseljeni rumunskim stanovništvom Dolovo, Alibunar, Seleuš; krajem XVIII veka rumunski živalj došao je u Kovin, godine 1805. u Mramorak, 1807. u Deliblato, a 1808. formirano je rumunsko naselje Vladimirovac (Petrovo Selo).
Na prostoru Banata došlo je do intezivnog prožimanja srpskog i rumunskog stanovništva. U veku vere verska istovetnost zbližavala je narode, a komunikaciju među njima činila se lakšom. U periodu od 1713 do 1865. Rumuni su u verskom pogledu pripadali srpskoj crkvenoj organizaciji, Karlovačkoj mitropoliji. Brakovi između Srba i Rumuna bili su česti, kao i međusobna asimilacija. U zapadnom Banatu u XVIII veku otvorio se proces rumunizacije srpskog življa, a u istočnom asimilacije Rumuna u Srbe. Procesi asimilicije lakše su tekli kod verski istovetnih naroda (primeri međusobne asimilacije Srba i Rumuna, proces germanizacije doseljenih Italijana i Francuza) jer su kontakti među njima bili češći.
U vreme kada je Banat bio najveći kolonizacijski prostor u Evropi, u njega je doseljena grupa Baskijaca iz Španije. Kada su Habzburzi izgubili Napulj i Siciliju 1731. godine oni su pristigli u Beč. Četiri godine lutali su Bečom i austrijskim gradovima i habzburške vlasti su odlučile da ih nasele u Veliki Bečkerek. Oni su lađama stigli na Begej i formirali svoje naselje Novu Barselonu. Prvi su počeli sadnju dudova u Banatu. Uništili su ih napadi razbojnika, a naročito kuga 1738. godine. Od cele naseobine ostalo je samo 30 siročadi koja su raspoređena po sirotištima u Ugarskoj.
U vreme bečkog rata (os 1683 do 1699.godine) Bugari-katolici naselili su sela Bešenevo i Vingu, u blizini Temišvara. Godine 1793. došli su na posed Lazara u Ečku, a od 1823 do 1825. naselili imanje Josipa Petrovića, Dvor u Banatu. Neki od njih su se 1895. godine iselio u Ivanovo kod Pančeva, a deo otišao u Bugarsku. Godine 1838. spahija Ludvig Barač naselio je pustaru bugarskim naseljenicima i oni su je nazvali Baračhaza (Baraczháza), kasnije Stari Lec. Bugarski naseljenici uglavnom su s e bavili baštovanskim poslom.
Slovačko stanovništvo tokom XVIII veka naselilo se u Bačkoj, Banatu i u manjoj meri u Sremu. Slovački živalj dolazio je na poziv spahija kao radna snaga na spahilucima. Godine 1745. Matej Čanji impopulator spahije futoškog vlastelinstva, Mihajla Čarnojevića, doveo je 2000 Slovaka iz Novohrada, Orave, Liptova, Honta, Zvolena, Turca na prostor Petrovca u Bačkoj. Doseljenici su dve godine potom, godine 1747. sklopili ugovor sa spahijom. Sa istih prostora naseljenici su 1759. godine došli u Gložan i sklopili ugovor sa spahijama Pavlom i Simonom Čarnojevićem. Godine 1760. slovački doseljenici došli su u Lalić, godine 1770. u Kisač, a od 1790 do 1791. godine u Pivnice. Godine 1770. iz sela Selenče u Bačkoj pod vođstvom profesora Jana Bona (Ján Bon) 98 slovačkih porodica naselilo se u Pazovu u Sremu.
Godine 1782. na posed Kristifora Naka u Banatu došlo je slovačko stanovništvo iz Novogradske, Zvolenske, Pestojanske, Peštanske, Bekešnitranske i Zolnonske županije. Doseljenici su osnovali naselje Novi Komloš. Na čelu doseljenika stajali su učitelj Samuel Gerškovič i sveštenik Matija Baranji, poreklom iz lipovačkog kraja. Godine 1784. Matija Baranji preveo je deo naseljenika u selo Pardanj na imanje Gabriela Butlera, a dve godine potom iz Pardanja doseljenici su stigli u Aradac, kod Velikog Bečkereka, na imanje Isaka Kiša. Godine 1788. iz Pardanja slovački živalj prešao je u Ečku, a iz Ečke sa sveštenikom Janom Bosidelerskim, 1802. godine u Kovačicu. U ovim godinama slovačko stanovništvo došlo je u Padinu i Šandorf (Janošik), a iz Šandorfa 30 slovačkih porodica naselilo se u Hajdučicu. Veća grupa doseljenika 1829. godine iz Padine takođe je naselila Hajdučicu.
Na područje Ruskog Krstura posednik Gražalković naselio je rusinsko stanovništvo. Godine 1751. napravljen je ugovor o naseljavanju pustare Veliki Krstur. Dve godine potom, godine 1753. u Krstur je pristiglo rusinsko stanovništvo iz Šariša, Zemplina i Borđoša. Za naseljavanje Kucure komorski administrator Redl 1763. poverio je Petru Kišu iz Krstura da dovede 150 rusinskih porodica u Kucuru. Godine 1763. došla je 41 rusinska porodica, a dve godine kasnije još 42. One su uglavnom poticale iz parohije Mučenj. Godine 1764. rusinski knez u Kucuri zvao se Janko Čordaš, a sveštenik Osif Karda. Godine 1750. Rusini su došli u Doroslovo, 1760. u Kulpin, 1780. u Novi Sad. Veleposednik Latinović je u XVIII veku naselio grupu Zaporoških kozaka u okolinu Sente. O veroispovesti ovih doseljenika starali su se unijatski sveštenici koji su na prostor Bačke dolazili iz Užgoroda i Prešova.
Ruski Krstur i Kucura bila su naselja iz kojih se selilo rusinsko stanovništvo. Deo žitelja ovih naselja u XIX veku otišao je u Đurđevo u Bačkoj. Kada je unijatska biskupija u Križevcima godine 1777. dobila posed Šid i Berkasovo to je otvorilo put doseljavanju rusinskog stanovništva u Srem. Godine 1803. iz Kucure i Ruskog Krstura deo stanovnika otišao je u Šid. Godine 1828. Rusini su došli u Berkasovo, a 1834.u Bačince, u Sremu.
Pozicije jevrejskog stanovništva u Sremu, Bačkoj i Banatu bile su određene položajem Jevreja u Habzburškoj monarhiji. Patent Marije Terezije dozvolio je Jevrejima da žive u gradovima uz plaćanje "tolerancijske takse". Reforme Jozefa Drugog otvorile su put Jevrejima u državne službe. Jevreji su zato činili gradsko stanovništvo koje se bavilo trgovinom. Godine 1728. u Novom Sadu živelo je 12 jevrejskih porodica, 1743. 26, a 1748. postojala je jevrejska opština u Novom Sadu. Godine 1775. prva jevrejska porodica (Jakova Hercela) naselila se u Suboticu. U Subotici je 1786. godine osnovana jevrejska opština.
Tokom XVIII veka Srem, Banat i Bačka dobili su karakter istorijskog prostora na kojim su se susretali brojni narodi srednje Evrope. Prostor njihovog prožimanja bili su vojska, trgovina i gradovi. Procesi modernizacije i evropeizacije na ovom prostoru gradili su mogućnosti prožimanja naroda i vera. Gradnja zajedničkog srednjeevrropskog kulturološkog modela, koja je počela sa XVIII vekom na prostoru Podunavlja, otvorila je proces približavanja srednjeevropskih naroda koji su od XVIII veka počeli živeti po istovetnom kulturološkom obrascu.
Tokom XVIII veka Banat, Bačka i Srem su se menjali. Simbol Vojne granice i njenog militarsitičkog duha, Petrovaradinska tvrđava, građena je tokom XVIII veka i završena je 1780. godine. Simbol pojačane komunikacije XVIII veka, poštanska diližansa, na svakih 14 dana saobraćala je između Zemuna i Pešte, a na svake četiri nedelje između Temišvara i Beča. Srednjeevropski simbol - pivo - počelo se proizvoditi na ovim prostorima u XVIII veku (Pančevo-1722. godina, Apatin 1756. godina), ali se i vinogradarstvo razvijalo. Doseljeni Nemci iz doline Mozela doneli su kulturu vina u Belu Crkvu i Vršac, a karlovačka vina prodavala su se u Pešti, Beču, Poljskoj, Češkoj. Nemački doseljenici uneli su kulturu krompira u Južnu Ugarsku i na taj način pokrenuli revoluciju u ishrani. Doktori medicine - "fizici" postali su brojniji. Sredinom XVIII veka Novi Sad je dobio bolnicu, kao i Zemun 1769. godine. Godine 1764. Novi Sad je dobio prvu apoteku, 1780. otvorena je apoteka u Subotici, 1784. u Vršcu i Velikom Bečkereku, a 1785. u Somboru. U Pančevu i Zemunu nalazili su se "kontumaci" (karantini) kojima se Habzburška monarhija štitila od epidemija iz Osmanske carevine. Ti kontumaci bili su granica između svetova.

Istorijske ličnosti

Eugen Savojski. Po vaspitanju i obrazovanju Francuz. Studirao matematiku i prirodne nauke.
Pošto nije bio primljen u francusku vojsku uključio se u austrijsku vojsku. Ratovao protiv Turaka kod Beča i Pešte i protiv Francuza u Pijemontu. Godine 1693. postao austrijski feldmaršal. Proslavio se velikom pobedom protiv Turaka u bici kod Sente u "najkrvavijoj bici stoleća" u kojoj je poginuo turski veliki vezir Elmas-Mehmed paša. Iste godine prodro sa vojskom do Sarajeva.
U ratu za "špansko nasleđe" (1701-1714.) ratovao protiv Francuza. Od 1699. godine raspolagao imanjem Belje u Baranji. Od 1711. godine naseljavao je Nemce u Baranji.
U Varadinskom ratu (1716-1718.) pobedio Turke na brdu Vezircu kod Petrovaradina i oslobodio Banat. Avgusta 1717. godine oslobodio Beograd. Njegova ideja je bila da Banat bude krunsko komorsko dobro.
Stajao na čelu Dvorskog ratnog saveta. Smatrao da bi Austrija trebalo da se širi ka Balkanu i da su njeno središte podunavske oblasti. Smatran velikim prijateljem i zaštitnikom srpskog naroda.
Na njegovu inicijativu, na Bečkom dvoru umesto nemačkog uveden je francuski jezik.

Klaudije Florimund Mersi. Španac. Konjički general. Učestvovao u oslobađanju Banata.
Na predlog Eugena Savojskog imenovan za prvog administratora Banata (1718-1733) Na njegov predlog Banat je podeljen na 12 dištrikta.
Sjajan organizator, merkantilista. Gradio puteve, osnivao nova naselja, uvodio oplemenjene kulture, nove rase stoke, razvijao zanate, manufakture, kolonizovao Banat. Radio na isušivanju močvara, regulaciji reka u Banatu. Po njegovom naređenju, poručnik Kajzer 1723. godine izradio plan regulacije Begeja, a radovi na regulaciji počeli 1728. godine.
Banat učinio naprednom oblašću. Otvorio proces modernizacije i evropeizacije Banata.

Maksim Suvorov. Prvi ruski učitelj među Srbima. Stigao u Sremske Kaarlovce 1726. godine, a u Rusiju se vratio 1737. godine.
Poticao iz Kozlova u Tverskoj guberniji. Godine 1716. učio slovensko-latinsku školu u Moskvi. Bio student Kijevske duhovne akademije. U Sremske Karlovce došao sa bratom Petrom, ženom i ćerkom. Otvorio "slavensku školu". Kratko boravio u Beogradu, pa se vratio u Sremske Karlovce.
Znao latinski, grčki, nemački i francuski.

Pera Jovanović Segedinac. (1655-1736) Kapetan šanca Pečke. Vođa bune 1735. godine u Pomorišju.
Zbog zloupotreba komorskih vlasti mađarski seljaci iz Bekeške, Čongradske i Zarandske županije podigli bunu. Vođe bune Janoš Šebešćan (Sebestyén János), Ištvan Silađi (Szilágyi István), Pal Matula (Matula Pál), Sič (Szűcs) i Sabo (Szabó) pridobili kapetana Peru Segedinca koji je u vreme bune imao 80 godina. Čete graničara kod Erdeheđa (Erdőhegy) porazile "kuruce".
Peru Segedinca vlasti bacile na muke u Aradu i 1736. godine zajedno sa trojicom vođa bune pogubile u Budimu.
Pera Segedinac je bio nepismen. Znao je mađarski jezik. Još u XIX veku pevale su se pesme o njemu, a srpski književnik Laza Kostić u svojoj drami Pera Segedinac opisao je njegovu sudbinu.

Vuk Isaković. Pukovnik. Junak romana Miloša Crnjanskog "Seobe".
Rođen u Banoštoru u Sremu, ili u Crnoj Bari u Mačvi. Od 1720. kapetan u Crnoj Bari. Od 1735. godine zapovednik milicije u Srbiji.
Godine 1739. sa 633 čoveka prešao u Srem i naselio svoje ljude na Krstac i u Klenak. Napisao pismo carici Mariji Tereziji u kojoj je obećao naseljavanje još 1.475 vojnika. Svoje vojnike sa porodicama naselio u sremska posavska sela Petrovce, Obrež, Tolnice, Vitojevce.
Učestvovao u ratu za austrijsko nasleđe (1740-1748), sa svojom jedinicom 1742. i 1744. godine borio se u Bavarskoj. Godine 1744. postao potpukovnik, a od 1753. pukovnik. Na crkveno-narodnom saboru 1748. godine bio jedan od tri tutora.
Godine 1753. kod Hristifora Žefarevića naručio bakrorez sa likom Sv. Stafana Štiljanovića.
Umro u Sremskoj Mirtovici 1759. godine. Sahranjen u manastiru Šišatovcu. Jedan od najuglednijih Srba svog vremena.

Jov Vasilijevič. Ukrajinac koji je uneo barokni stil u srpsko slikarstvo XVIII veka. Zaposlio ga kao svog pridvornog slikara 1743. godine u Sremskim Karlovcima Arsenije Četvrti Jovanović-Šakabenta.
Godine 1750-1751. slikao živopis u manastiru Krušedolu u baroknom stilu.
Slikari Nikola Nešković i Vasa Ostojić pripadali njegovom slikarskom krugu oko Patrijaršijskog dvora u Sremskim Karlovcima.

Marija Terezija (1740-1780). Austrijska carica. Najstarija ćerka austrijskog vladara Karla Šestog. Odredbama Pragmatične sankcije (1713) presto Habzburga nasleđivan po ženskoj lozi i ona je postala prestolonaslednik.
Pragmatičnu sankciju osporili su pruski kralj Fridrih Drugi i bavarski knez Karlo Albert, što je dovelo do rata "za austrijsko nasleđe" (1740-1748). Njima su se pridružili Francuska, Španija i Venecija. Godine 1741. uz Mariju Tereziju bili su mađarski državni staleži. Rat za "austrijsko nasleđe" završen je Ahenskim mirom 1748. Kasnije vodila "sedmogodišnji rat" (1756-1763) protiv Pruske.
Apsolutistički vladar. Težila stvaranju jedinstvene države. Od 1749. krenula sa reformama u Austriji, a od 1765. u Ugarskoj ("terezijanske reforme"). Donela "urbare" za svoje teritorije, ograničila moć katoličke crkve, reformisala školstvo i sprovela kolonizaciju Banata i Bačke.

Teodor Dimitrijević-Kračun. Najbolji slikar srpskog baroknog slikarstva. Rođen u Sremskim Karlovcima ili Sremskoj Kamenici, umro u Sremskim Karlovcima 1781. godine.
Radio slike i ikonostase: Beočin (1766), Hopovo (1770), Sombor (1772), Laćarak i Neštin (1773), Sremska Mitrovica (1775), Susek (1779), Saborna crkva u Sremskim Karlovcima (1780-1781).
Izradio portrete mitropolita Pavla Nenadovića, Jovana Đorđevića i Vikentija Jovanovića-Vidaka.

Teodor Janković-Mirijevski (1741-1814). Reformator školstva. Učenik profesora bečkog univerziteta Jozefa Zonefelsa, teoretičara racionalističke filozofije. Lični sekretar temišvarskog episkopa-prosvetitelja, Petra Petrovića.
Odlukom Ilirske dvorske deputacije 1773. postao direktor srpskih i rumunskih škola u Banatu. Njegovom zaslugom se 1776. godine doneo Školski ustav kojim se reformisalo srpsko i rumunsko školstvo u Banatu, a koji je 1777. postao model za sve srpske i rumunske škole u Ugarskoj. Godine 1776. pohađao Felbigerov tečaj, preveo njegov Normativ i po njegovim principima organizovao tečajeve .
Njegov rumunski saradnik bio Mihaj Rošu (Mihai Roşu). On je na rumunski preveo njegovu Priručnu knjigu za učitelje, Felbigerov priručnik takođe je preveden na rumunski.
Godine 1781. pisac referenduma Bečkom dvoru o srpskom jeziku i pismu. Godine 1782. otišao u Rusiju, gde je od 1786. sproveo reformu obrazovanja.

Jozef Drugi (1780-1790) Austrijski vladar. Prosvećeni apsolutista čije je geslo bilo "sve za narod - ništa uz pomoć naroda". Sebe nazivao "slugom naroda", a neprijatelji ga nazivali "kralj sa šeširom". Njegova vlada je poznata kao epoha "jozefinizma".
Najstariji sin Marije Terezije i njen savladar od 1764. godine. Tajno proputovao carstvo. Po svom dolasku na vlast preduzeo niz reformi. Godine 1781. proglasio Edikt o toleranciji kojim je uveo slobodu veroispovesti u Austriji. Dao pristup Jevrejima u državne službe.
Ukinuo cenzuru, 700 manastira i otpustio 36.000 redovnika. Ograničio uticaj pape i sveštenstva.
Od godine 1781 do 1782. ukinuo ličnu zavisnost kmetova, a 1789. ukinuo rabotu i uveo jedinstven porez u Habzburšku monarhiju.
Ratovao protiv Turske neuspešno. Pod pritiskom plemstva i utiska o Francuskoj revoluciji povukao mnoge svoje mere pred kraj života.

Dositej Obradović (1742-1811). Rođen u Čakovu, u Banatu. Prvi srpski prosvetitelj, pristalica reformi u srpskom društvu XVIII veka. Veliki svetski putnik (Rusija, Francuska, Engleska, Mala Azija, Dalmacija, Grčka, Albanija, Italija). Znao šest jezika.
Uveo narodni jezik u književnost. Govorio o XVIII veku kao o "veku zdravog razuma". Objavio dela: Život i priključenije, Pisma Haralampiju, Sovjeti zdravog razuma, Basne, Etiku.
Godine 1808. u ustaničkoj Srbiji osnovao Veliku školu i bio prvi srpski ministar prosvete.

Emanuil Janković (1758-1792). Jedan od najkulturnijih Srba XVIII veka. Godine 1790. otvorio prvu knjižaru kod Srba u Novom Sadu.
Studirao medicinu u Haleu /Halle/ i tu sreo Dositeja Obradovića koji ga je uputio da se posveti štampanju i širenju knjige. U Pragu 1789. učio knjižarstvo. Putovao u Italiju i Francusku. Znao nemački, francuski i latinski jezik.
Bio je fizičar i matematičar, 1788. godine postao član Prirodnjačkog društva u Haleu.
Pisao narodnim jezikom. Prevodio Goldonija. Dela: Tergovci, Blagorodni sin, Zao otac - nevaljao sin, Fizičeskoe sočinjenije.
Ferenc Kazinci (1759-1831). Bio je pesnik i pisac. Studirao teologiju i pravo. Istaknuta ličnost mađarskog prosvetiteljstva. Učesnik u jakobinskoj zaveri protiv cara.
Oženio se bogatom Žofijom Terek (Török Zsófia). Imetak je koristio za razvoj književnosti i bio zagovornik i borac za obnovu mađarskog književnog jezika. Nemačku verziju Hasanaginice preveo na mađarski jezik i izuzetno mnogo doprineo njenoj popularnosti u mađarskom kulturnom životu.

preuzmi seminarski rad u wordu » » » 

Besplatni Seminarski Radovi