OSTALI SEMINARSKI RADOVI - KRIMINOLOGIJA - |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Savremene bezbjednosne dileme na početku 21. vijeka
Pojam bezbjednosti datira prije nastanka države. U najranijim oblicima organizovanja društva bila je jasno definisana obaveza gospodara da podređenima obezbijedi zadovoljavanje određenih potreba kao i potrebnu bezbjednost. Riječ bezbjednost je višeznačna i njome se imenuju i označavaju razni elementi i odnosi.
Postoji veliki broj definicija bezbjednosti. Najčešće se koriste dva termina: sigurnost i bezbjednost. Riječ sigurnost potiče od latinske riječi securitas, što znači sigurnost, odsustvo opasnosti i izvesnosti, samopouzdanje i slično. Termini sigurnost i bezbjednost imaju gotovo isto značenje. Bezbjednost se izvodi iz riječi bezbjedno što u suštini predstavlja bezopasnost, obezbjeđenje sa najvećim pouzdanjem, čvrsto, odlučno bez kolebanja, a na drugoj strani pojam sigurnost implicira stanje, odnosno onoga koji je siguran.
Iz pojma bezbjednosti se može zaključiti da su postojale mnoge bezbjednosne dileme i da još uvijek postoje. Dileme 21. vijeka možemo podijeliti na više grupa u zavisnosti o teritoriji na koju gledamo: globalne dileme, evro-azijske dileme, evropske dileme, balkanske dileme i mnoge druge.
2. Istorijski osvrt od hladnog rata
Hladni rat je bio politički sukob između zapadnih sila predvođenih SAD-om i istočnih sila predvođenih SSSR-om koji se vodio od 1945. do 1991. godine. Mnoge države se nisu željele pridružiti nijednom bloku, zato su one, predvođene Egiptom, Indijom i Jugoslavijom, 1961. godine utemeljile pokret nesvrstanih. Hladni rat je vođen, tada, svim mogućim sredstvima, ali globalno nikada nije prerastao u masivni oružani sukob svjetskih razmjera. Hladni rat je primarno obilježen ekonomskim, političkim i propagandnim "sukobima" između Zapada i Istoka, s ciljem suzbijanja uticaja neprijateljskog bloka. Glavno obilježje rata je utrka u naoružanju, no donio je i znatne napretke na području kulture, sporta, nauke i tehnologije, od kojih je najznačajnija svemirska trka čiji je rezultat bio odlazak čovjeka u svemir.
Godine 1949. osnovan je Sjeveroatlantski savez – NATO i osnovni zadatak bio je da spriječi prodor Sovjetskog Saveza u zapadnu Evropu. Iste godine Sovjetski Savez je objavio da posjeduje atomsku bombu, a u Kini su na vlast došli komunisti. Poslije Staljinove smrti malo je popustila napetost u međunarodnim odnosima, ali su ipak 1955. godine SSSR i zemlje istočne Evrope stvorili Varšavski pakt. Godina 1953. u političkom vodstvu na obe strane promijenila je dinamiku Hladnog rata. U SAD, u januaru 1953. za predsjednika je oložio zakletvu Dvaj Ajzenhauer. Tokom zadnjih 18 mjeseci Trumanove administracije američki budžet za odbranu povećao se četiri puta. Ajzenhauer se odlučio na smanjivanje troškova za vojsku tako što je prijetio američkom nuklearnom superiornošću nastavljajući efektivno voditi SAD kroz Hladni rat. Dana 5. 3. 1953. Josif Staljin umro je od posljedica srčanog udara, a naslijedio ga je Georgij Malenkov. Staljinistički nastrojen Malenkov na vlasti je izdržao samo 6 mjeseci, kada ga je naslijedio Nikita Sergejevič Hruščov. S dolaskom Hruščova na vlast u SSSR-u je započeo proces destaljnizacije i javnog osuđivanja Staljinove vladavine.
Tokom 1950. SSSR i SAD su započeli nuklearno naoružavanje i izradu dalekometnih nuklearnih projektila kojima bi mogli raketirati teritorije jedni drugih. Fizičar Andrej Saharov je 1953. izradio prvu sovjetsku hidrogensku bombu poznatu kao „Tzar bomba“. No, nakon 1956. stvari nisu išle najboljim putem za Sovjetski Savez, a najbolji primjer toga je Sovjetsko-kineski sukob. Sukob je počeo 1950-ih, a vrhunac je dostigao na kraju 1960-ih. Najznačajniji uzrok sukoba bili su različiti nacionalni interesi dvaju zemalja i razlika u komunističkim ideologijama u zemljama. Sve do 1964., kada je Hruščov bio prisiljen dati ostavku, SSSR i Kina su bili u oštrom sukobu oko toga ko će voditi komunističke zemlje.
Utrka u nuklearnom naoružanju dovela je dvije sile do ruba nuklearnog rata. Hruščov je sklopio savez sa Fidelom Kastrom nakon kubanske revolucije 1959. u kojoj je Kastro došao na vlast. Kada je Kuba počela instalirati nuklearne projektile američki predsjednik Džon Ficdžerald Kenedi je 1962. uzvratio pomorskom blokadom. Taj događaj označio je početak najveće hladnoratovske krize - kubanske raketne krize.
Tokom 1980-ih, vojska SSSR-a bila je najveća na svijetu po mnogim mjerilima. Bila je najveća po kvantitetu, po broju i vrsti oružja koje su posjedovali, te po veličini i broju vojnoindustrijskih baza. Ali ta kvantitativna nadmoć često je prikrivala polja u kojima je Istočni blok daleko zaostajao za Zapadom. To je dovelo do toga da Zapad uveliko precijeni SSSR.Iako tokom ovog perioda nije bilo velikih vojnih intervencija, vojska je i dalje imala važnu ulogu. Na početku kraja Hladnog rata, američki predsjednik Regan je osvojio svoj drugi mandat, a preminulog Černjenka je naslijedio Mihail Sergejevič Gorbačov. Ovaj period označio je novi put u spoljnoj politici dvaju zemalja jer je sam Reagan pozvao Gorbačova u SAD (slika 1 ), i to neslužbeno, te je time Gorbačov postao prvi sovjetski zvaničnik koji je neslužbeno posjetio SAD. I pored poboljšavanja odnosa sa SAD-om, Gorbačov se morao suočiti sa ekonomskom krizom u svojoj zemlji. Ta kriza ponajviše je uslovljena padom cijena nafte. Gorbačov je tada započeo sa reformama poznatim kao perestrojka i glasnost. Perestrojka je predstavljala reformu koja je trebala podići sovjetsku privredu, koja je već od početka osamdesetih godina počela stagnirati. Plan je bio da se promijeni neefikasno vođena ekonomija i da se uvede decentralisana, tržišno orijentisana ekonomija. Već 1990. godine, perestrojka je počela slabiti i privredna situacija je ponovo bila kritična. Godina 1988. postaje vrijeme glasnosti kojom se dopušta kritiziranje partije i njenih čelnika putem javnih glasila. Takođe se, u nastavku ekonomskih reformi, donosi novi zakon kojim se omogućuje osnivanje privatnih kompanija. Kako bi ova drastična promjena prošla među komunističkim čelnicima, u ovaj zakon je umetnuta uredba da privatnici moraju plaćati neuobičajeno visoke poreze. Nedugo nakon prolaska zakona ovi nenormalni porezi će biti smanjeni na normalni nivo tako da se stvori preduzetnička klima. U junu ove godine na partijskom kongresu Gorbačov objavljuje svoje daljnje želje za stvaranjem jakog predsjedničkog sistema i drastičnog smanjivanja uticaja partije na politički život države. Ove reforme i kriza bili su jedni od glavnih razloga za kasniji raspad Sovjetskog Saveza.
2. 1. Pad Berlinskog zida
Mađarska je 23. Avgusta 1989. godine uklonila pogranična ograničenja sa Austrijom i u septembru je više od 13.000 Istočnih Njemaca pobjeglo kroz Mađarsku. Masovne demonstracije protiv vlade u Istočnoj Njemačkoj su počele u jesen 1989. godine. Dugogodišnji vođa Istočne Njemačke, Erih Honeker, je podnio ostavku 18. oktobra 1989. i zamijenio ga je Egon Krenc nekoliko dana kasnije. Honeker je prorekao januara 1989. da će zid stojati “još sto godina”.
Nova Krencova vlada je odlučila da dozvoli građanima Istočnog Berlina da traže vize da bi putovali u Zapadnu Njemačku. Ginter Šabovski, ministar propagande Demokratske Republike Njemačke, je imao zadatak da objavi to. Ipak, on je bio na odmoru prije nego što je donijeta ova odluka i nije bio u potpunosti obavješten o njoj. Kratko prije novinarske konferencije 9. novembra, baratao je notom koja je kazivala da će građanima Istočnog Berlina biti dozvoljeno da prelaze granicu sa propisnom dozvolom, ali nije dao nikakve dodatne informacije. Pravila su završena nekoliko sati prije konferencije i trebalo je da postanu važeća slijedećeg dana, time dajući vremena da se prvo informišu stražari na granici. Ipak niko o tome nije obavestio Šabovskog. On je glasno pročitao notu na kraju konferencije. Kada je upitan kada će pravila stupiti na snagu, on je pretpostavio da će to biti istog dana na osnovu teksta note i odgovorio je: “Koliko ja znam, trenutno stupaju, upravo sada”.
Desetina hiljada stanovnika Istočnog Berlina je čulo izjavu Šabovskog i pohrlilo ka zidu tražeći ulaz u Zapadni Berlin (Slika 2 ). Iznenađeni i nadjačani graničari su obavili mnogo grozničavih telefonskih poziva sa svojim pretpostavljenima, ali je postalo jasno da ne postoji način da zadrže veliku masu građana Istočne Njemačke bez upotrebe vojske i smrtne sile, a značajno malobrojniji stražari su bili opremljeni samo za redovne stražarske dužnosti. Stražari i vlada Istočne Njemačke nisu željeli da koriste silu, pa je u susret masi straža na kraju popustila, otvorivši prolaze i dozvolila ljudima kroz njih sa malo ili bez provjere identiteta. Ushićene Istočne Berlince su uskoro pozdravili Zapadni Berlinci sa druge strane u slavljeničkoj atmosferi. Zato se 9. novembar smatra danom pada zida. U danima i nedeljama koje su slijedile, ljudi su dolazili do zida sa maljevima da pokupe suvenire, uništivši dugačke dijelove zida u tom procesu.
Pad zida je bio prvi korak ka ujedinjenju Njemačke, koje je zvanično okončano 3. oktobra1990. godine.
2. 2. Raspad SSSR-a
Rumunska revolucija je bila niz protesta u decembru 1989. godine, koja je zbacila komunistički režim koji je predvodio Nikolae Čaušesku. Demonstracije su brojčano i nasilno kulminirale na suđenju i pogubljenju Čaušeskua i njegove žene, Elene. Dok se revolucija još zahuktavala, u drugim zemljama centralne i istočne Evrope nacije su mirno pravile prelaske u nekomunističke, multipartijske i demokratske države. Rumunija je bila jedina zemlja Istočnog bloka koja je nasilno srušila komunistički režim i pri tom pogubila njegovog vođu.
Tokom dugog niza decenija razvoj SSSR-a je bio usporavan. Forsiranje teške industrije dovelo je do lošeg kvaliteta robe i niskog životnog standarda. Unutrašnje i ekonomsko loše stanje, kao i uticaj velikog broja revolucija u istočnoj Evropi, opšte slabljenje Sovjetskog Saveza, i Gorbačovljeve reforme glasnost i perestrojka, doveli su i do njegovog konačnog raspada. Komunistička partija Sovjetskog Saveza odriče se monopola moći i svoje vlasti 1990. godine. Litvanija 11. Marta 1990. godine proglašava svoju nezavisnost, mada je sovjetska vojska ostala na njenoj teritoriji i SSSR organizovao ekonomsku blokadu zemlje. Iste godine, 30. marta, Vrhovno veće Estonije proglašava da je sovjetska vlast u ovoj zemlji od 1940. godine nelegalna i započinje proces proglašavanja Estonije nezavisnom državom. Tokom 1991. godine vojska SSSR-a je organizovala više napada na Litvaniju koji su se završili loše po sam SSSR. Referendum, održan 17. marta 1991. na kome je 78% glasača odabralo celovitost i neraspadanje SSSR-a, baltičke zemlje, Jermenija, Moldavija i Gruzija su bojkotovale. Gorbačov se trudio da održi zemlje SSSR-a na jednom mestu pa je 20. avgusta 1991. trebao biti potpisan novi sporazum zemalja u kome bi zemlje prihvatile federaciju i savez koji bi imao zajedničkog predsednika, vojsku i stranu politiku. Međutim, dan pre potpisivanja, visoki funkcionari SSSR-a su stavili Gorbačova u kućni pritvor u njegovoj rezidenciji na Krimu kako bi sprečili potpisivanje sporazuma. Oni su očekivali masovnu podršku naroda, ali se dogodilo upravo suprotno; narod je bio protiv njih. Posle tri dana, 21. avgusta, puč je doživeo kolaps i Gorbačov se vratio na poziciju predsednika SSSR-a. Ali, njegova vlast je propadala jer ga ni ruska ni sovjetska vlada nisu slušale, pa je ruska vlada, sa Borisom Jeljcinom na čelu, počela da preuzima sovjetsku, ministarstvo po ministarstvo. Gorbačov nije uspeo da održi SSSR u celini jer nije uspeo da napravi kompromis između želje za demokratijom i želje za starim Sovjetskim Savezom. Posle puča, sovjetske republike ubrzavaju procese ka nezavisnosti. Tako je 6. Septembra 1991. sovjetska vlada priznala nezavisnost tri baltičke države, a 1. decembra Ukrajina proglašava nezavisnost posle referenduma na kome se 90% građana odlučilo za nezavisnost. Zatim, 17. decembra dvanaest od petnaest sovjetskih republika potpisuje u Hagu sporazum sa 28 evropskih zemalja, Evropskom zajednicom i četiri neevropske zemlje, kao da su nezavisne republike. I 25. decembra 1991. Gorbačov daje ostavku i sve sovjetske zemlje preuzimaju uloge kao individualne republike. To je predstavljalo raspad SSSR-a i kraj komunizma u Evropi, kao i sam kraj Hladnog rata.
2. 3. Raspad SFRJ
Raspad SFRJ obilježava niz ratnih sukoba na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991. do 2001. Ratovi se odlikuju žestokim etničkim sukobima između naroda bivše Jugoslavije, uglavnom između Srba sa jedne i Hrvata, Bošnjaka i/ili Albanaca sa druge, ali takođe i između Bošnjaka i Hrvata u Bosni i Hercegovini i Makedonaca i Albanaca u Makedoniji. Ovi sukobi su imali svoje političke, etničke, ekonomske i religijske korjene.
Generalno raspad SFRJ je okončan Dejtonskim sporazumom a od SFRJ je nastalo 5 novih država: Slovenija, Hrvatska, Makedonija, Bosna i Hercegovina i Savezna Republika Jugoslavija. Kasnije je nekadašnja srpska pokrajina Kosovo i Metohija postala međunarodni protektorat Ujedinjenih nacija nakon NATO bombardovanja Srbije. Savezna Republika Jugoslavija je 4. Februara 2003. preuređena i preimenovana u Državnu zajednicu Srbije i Crne Gore, a nakon referenduma 21. Maja 2006. Crna Gora je postala nezavisna država i 3. Juna 2006. zvanično proglasila nezavisnost.
Rezultat ratova u bivšoj Jugoslaviji je imao za posljedicu osiromašenje velikog dela Jugoslavije, masovne ekonomske poremećaje i stalnu nestabilnost na područjima gdje se vodio rat. Ratovi u bivšoj Jugoslaviji smatraju se najkravijim sukobima u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju, koga su osnovale Ujedinjene nacije, optužio je mnoge učesnike rata za ratne zločine
3. NATO
Organizacija Sjevernoatlantskog ugovora, naziva se još i Sjevernoatlantski savez, poznatiji po kratici NATO (od engleskog naziva North Atlantic Treaty Organisation), međunarodna je organizacija vojno-političke prirode, osnovana je 1949. godine potpisivanjem Sjevernoatlantskog ugovora (Vašingtonski ugovor) između dvanaest država tadašnjeg zapadnog bloka. Danas ovu organizaciju čini 28 članica, i to: Belgija, Kanada, Danska, Francuska, Island, Italija, Luksenburg, Holandija, Norveška, Portugal, Velika Britanija, SAD, Grčka, Turska, Njemačka, Španija, Češka, Poljska, Mađarska, Bugarska, Estonija, Latvija, Litva, Rumunija, Slovačka, Slovenija, Hrvatska i Albanija.
Ključna odredba u Sjevernoatlantskom ugovoru glasi: „Stranke su saglasne da će se oružani napad na jednu ili više njih u Evropi ili u Sjevernoj Americi smatrati napadom na sve njih“
Osnova Sjevernoatlantskog saveza Ugovor je država članica, koji je po svojoj prirodi međunarodni ugovor. Ugovor priznaje i podržava njihova pojedinačna prava, kao i njihove međunarodne obaveze u skladu s Poveljom Ujedinjenih naroda. Obavezuje svaku državu članicu da učestvuje u rizicima i odgovornostima, uspostavlja sistem zajedničke odbrane te zahtijeva od svake od njih da ne prihvata nikakve međunarodne obaveze koje bi mogle biti u suprotnosti s Ugovorom.Političko središte Organizacije i trajno sjedište Sjevernoatlantskog Savjeta je u Briselu (Belgija).
3. 1. Partnerstvo za mir
Partnerstvo za mir je političko-vojni program NATO saveza usmjeren ka stvaranju povjerenja imeđu NATO-a i drugih zemalja Evrope i nekadašnjeg Sovjetskog Saveza, uspostavljanju međusobne vojne saradnje i regionalne stabilnosti. Osnovan je 1994. godine, nakon pada Istočnog bloka.
Obim saradnje pri tom zasebno određuje svaka država potpisnica Pojedinačnim partnerskim programom (Integrated Product Policy ili IPP). Najčešće se radi o zajedničkim manevrima i ispunjavanju NATO-standarda pri nabavci nove vojne opreme, ili se oficiri zemalja članica mogu školovati u drugim zemljama. Moguće je i učešće zemalja članica Partnerstva u mirovnim misijama NATO-saveza. U slučaju pretnje napada na neku od zemalja potpisnica, predviđena je konsultacija NATO-a. Međutim, Partnerstvo za mir nije eksplicitni odbrambeni savez i države članice NATO-a mogu zasebno da odluče hoće li eventualno uputiti pomoć u odbrani.
Partnerstvom za mir upravlja Savjet evroatlantskog partnerstva, koje se sastoji od 26 članica NATO-saveza i 23 članice Partnerstva za mir. Srbija, Crna Gora i Bosna i Hercegovina su programu Partnerstvo za mir pristupile 14. decembra 2006, nakon što ih je NATO na sastanku u Rigi 29. novembra 2006. pozvao da se priključe.
Prema NATO-savezu, cilj Partnerstva za mir, koje je zasnovano na posvećenosti demokratskim principima na kojima se temelji i sama alijansa, jeste da poveća stabilnost, umanji opasnosti za mir i izgradi ojačane bezbjednosne veze između partnerskih zemalja i NATO-saveza, kao i između samih partnerskih zemalja. Okvirnim dokumentom, svaka zemlja preuzima značajan broj dalekosežnih političkih obaveza: da čuva demokratsko društvo, poštuje principe međunarodnog prava, ispunjava obaveze prema Povelji Ujedinjenih nacija, Opštoj deklaraciji o ljudskim pravima, Završnom aktu iz Helsinkija i međunarodnim dogovorima o razoružanju i kontroli naoružanja, da se uzdržava od pretnje silom usmjerene ka drugim zemljama, da poštuje postojeće granice i rješava sporove mirnim putem. Osim toga, ustanovljavaju se i konkretna posvećenja da se promoviše transparentnost u planiranju nacionalne odbrane i budžeta, da se uspostavi demokratska kontrola nad oružanim snagama, i da se razviju sposobnosti za zajedničko dejstvo sa NATO u humanitarnim i operacijama održavanja mira. Saveznici se Okvirnim dokumentom obavezuju da se konsultuju sa partnerskom zemljom ako ona smatra da su joj neposredno ugroženi teritorijalni integritet, politička nezavisnost ili sigurnost. Ovom odredbom su se koristile Albanija i Makedonija tokom rata na Kosovu i Metohiji.
Članstvo u Partnerstvu za mir jeste prije svega bilateralni ugovor između pojedinačne zemlje partnera i NATO-saveza. Zemlje potpisnice biraju pojedinačne aktivnosti prema svojim ambicijama, potrebama i mogućnostima i svoj izbor predstavljaju NATO-savezu u tzv. Prezentacionom dokumentu. Nakon ovoga, Savez i zemlja partner zajednički razvijaju i dogovaraju dvogodišnji Pojedinačni partnerski program. Saradnja se posebno usredsređuje na reformu odbrane i upravljanje posljedicama reforme, ali dopire do velikog broja aktivnosti NATO-a, uključujući odbrambenu politiku i planiranje, odnose između građanske države i vojske, obrazovanje i obuku, vazdušnu odbranu, komunikacije i informacione sisteme, upravljanje krizama i planiranje za (civilne) vanredne situacije.
4. ODKB
Organizacija Ugovora o zajedničkoj bezbjednosti ili ODKB je međuvladin vojni savez koji je potpisan 15. maja 1992. Dana 7. oktobra 2002, predsednici Jermenije, Bjelorusije, Kazahstana, Kirgistana, Rusije i Tadžikistanau Taškentusu potpisali povelju o osnivanju ODKB. Nikolaj Bordjuza je imenovan zageneralnog sekretara nove organizacije. Dana 23. juna 2006, Uzbekistan je postao punopravni učesnik u ODKB, a članstvo je formalno ratifikovao Uzbekistanski parlament 28. marta 2008. ODKB je trenutno posmatrač u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija. ODKB-poveljom je izražena želja svih zemalja članica da se uzdrže od upotrebe sile ili pretnje silom. Potpisnici ne bi mogli da se pridruže drugim vojnim savezima ili grupama država, dok bi se agresija protiv jednog potpisnika shvatila kao agresija protiv svih. Najveća vojna vježba do sad je održana u Jermeniji gdje ukupno 4.000 vojnika iz svih 7 članica ODKB-a sprovodi operativni, strateški i taktički trening sa naglaskom ka unapređenju efikasnosti kolektivne bezbednosti partnerstva.
5. Trenutne bezbjednosne dileme
5. 1. Gruzijsko-Osetinski sukob
Napetosti u regiji počele su rasti rastom nacionalizma kod Gruzijaca i Osetina 1989. godine. Prije ovih napetosti, obje zajednice živjele su u miru, izuzetak je 1920. godina, te je u društvu postojao veliki broj bračnih zajednica između dva naroda. Iste godine, Južnoosetinski narodni front (Ademon Nikhas) počeo je zahtijevati ujedinjenje sa Sjevernom Osetijom kao mjeru zaštite osetijske autonomije. Dana 10. novembra 1989, Južnoosetijsko vrhovno vijeće odobrilo je ujedinjenje Južne Osetije s ASSR (Autonomnom Sovjetskom Socijalističkom Republikom) Sjevernom Osetijom, koja je dio Rusije. Dan kasnije, gruzijski parlament je iz revolta ukinuo autonomiju Južnoj Osetiji, te zabranio novine i demonstracije.
Nakon nezavisnosti Gruzije 1991, pod vodstvom nacionalističkog vođe Zviada Gamsahurdije, gruzijska vlada proglasila je gruzijski jezik kao jedini službeni jezik u zemlji. U sovjetsko vrijeme je uz gruzijski, službeni jezik bio i ruski, što je istaknuto ustavima iz 1936. i 1979. godine. Ovo je izazvalo veliku uzbunu u Južnoj Osetiji , čije vođe su zahtijevale i upotrebu osetinskog u njihovoj zemlji. Osetinska manjina je i dalje zahtijevala veću autonomiju, što nije odobravala gruzijska vlast. Tokom 1991. godine, izbili su razni nasilni incidenti tokom kojih su napadnuta mnoga južnoosetijska sela, te gruzijske kuće i škole u Chinvaliju. Crni bilans ovih sukoba čini oko 1000 poginulih te od 60000 do 100000 izbjeglica koji su pobjegli ili u Sjevernu Osetiju ili u Gruziju. Mnogi Osetini iz Južne Osetije su se naselili u nenaseljena područja Sjeverne Osetije iz kojih je 1944. Staljin izbacio Inguše, što je dovelo do sukobao boravku na bivšem inguškom području između Oseta i Inguša. Samo 15% ukupne populacije Osetina danas živi u Južnoj Osetiji.
Godine 1992, Gruzija je pristala na prekid vatre kako bi izbjegla veće sukobe s Rusijom. Gruzijska i južnoosetijska vlada su pristale na sporazum kojim se izbjegava nasilje, a Gruzija je pristala ne uvoditi sankcije protiv Južne Osetije. Tada su osnovane osetijske, ruske i gruzijske mirotvorne snage. 6. novembra 1992. godine, OSCE je pokrenuo misiju u Gruziji kojom se nadziru mirotvorne operacije. U razdoblju do sredine 2004. godine, situacija u Južnoj Osetiji je bila relativno mirna. U junu 2004. započele su nove napetosti uzrokovane gruzijskim akcijama protiv švercovanja u regiji. Događali su se razni slučaji napada, bombardovanja i uzimanja taoca u kojima su poginuli ili ranjeni desetine ljudi. Prekid nasilja je ponovno dogovoren 13. avgusta, ali je često bio narušavan. Trenutna situacija u regiji je mirna, iako napeta, budući da je Gruzija od Makedonije, Bugarske i Ukrajine kupila znatan ratni arsenal, a jedan dio njezine vojske obučavaju marinci iz SAD-a.
Gruzijska vojska je 07. 08. 2008. u cilju preuzimanja kontrole nad otcijepljenim dijelom napala teritoriju Južne Osetije,a ruski tenkovi su već sutradan krenuli u odbarnu stanovnika Južne Osetije (koji većinom imaju rusko državljanstvo) i svojih mirovnih trupa. Ruska vojska je je preuzela kontrolu nad većinom teritorije uključujući i glavni grad Chinvali. Nedugo po završetku sukoba, Rusija je 26. 8. priznala Južnu Osetiju kao nezavisnu državu.
5. 2. Čečenija
Godine 1783. Rusija pod Katarinom Velikom pripaja Gruziju stičući tako formalno i vlast nad Čečenijom . Prvi sukob Rusa i Čečena zbiva se 1830. kada ruski car Nikola I. pokušava osvojiti Kavkaz. Slijede Kavkaski ratovi okončani 1864. Pod vodstvom Imama Šamila, kojemu je bio cilj osnovati islamsku državu, Čečeni se uspješno odupiru ruskoj invaziji sve do 1859. kada je njihov vođa Šamil uhvaćen. Manji sukobi traju tokom 1860-ih, uglavnom oko rijeke Terek. Od 1859. Čečeni su deportirani ili sami bježe u Osmansko Carstvo.
Tokom ruske revolucije 1917. šeik Uzun Hadži osnovao je 1919. Sjevernokavkaski emirat. Čečenija proglašava nezavisnost, ali je boljševička vojska zauzima i 1920. osniva Čečensku autonomnu oblast. U januaru 1921. u Vladikavkazu je zasjedao kongres te je ustanovljena autonomna planinska republika iz koje se Čečenija izdvojila u novembru 1922. Čečenija se 1934. spaja sa Inguškom autonomnom oblašću u Čečensko-ingušku autonomnu oblast koja pak 1936. postaje Čečensko-inguška Autonomna Sovjetska Socijalistička Republika. U novembru 1940. njemačke su trupe bile nadomak Čečenije, ali su se povukle. Staljin je deportirao oko 400.000 Čečena i Inguša. Dana 23. i 24. februara 1944. ruske trupe su ih sistemski trpale u kamione i prebacivale na istok. Čečeni i Inguši su 1957. vraćeni iz Kazahstana i Kirgistana u svoju domovinu na inicijativu Hruščova.
Nakon raspada Sovjetskog Saveza Džohar Dudajev, čečenski političar i bivši sovjetski general izabran je za predsjednika Čečenije te u novembru 1991. proglašava nezavisnost. Dana 11. 12. 1994. predsjednik Jeljcin šalje trupe u Grozni. Poginulo je 70 - 80 hiljada ljudi, uglavnom čečenskih civila. Uz velike gubitke Rusi oslobađaju Grozni i dvije trećine Čečenije. U junu 1995. Čečeni zarobljavaju stotine talaca u bolnici u Budenovsku, u južnoj Rusiji. Ruski komandosi su riješili krizu uz velike gubitke. U aprilu 1996. Dudajev je ubijen projektilom dok je telefonirao satelitskim telefonom. Jeljcin je nakon neuspjelih pokušaja potpisivanja primirja poslao generala Aleksandra Ljebeda da s Mashadovim dogovori povlačenje ruskih jedinica te se Rusija 1996. povlači poražena. U prvoj vojnoj kampanji poginulo je 3826 ruskih vojnika i između 60.000 i 100.000 civila. Čečeni 1996. uspijevaju ponovo uspostaviti nadzor nad Groznim, mirovni ugovor s Rusijom službeno je potpisan u maju 1997, kojim je predviđeno da Čečenija i Rusija u razdoblju od pet godina postignu politički dogovor o konačnom statusu Čečenije.
Tako 1997. Čečenija stiče de fakto nezavisnost pošto je Rusija priznala Mashadovljevu vladu. Na tome bi ostalo, ali početkom 1999. Mashadov je prisiljen uvesti šerijatski zakon. Naime učestali su zločini i otmice, jača islam i snage Šamila Basajeva napadaju Dagestan. Mashadov ne podržava napad. Ipak, Rusija prekida pregovore sa Čečenijom i odlučuje upravljati njome iz Moskve. Predsjednik Jeljcin naglo daje ostavku, a vlast preuzima Vladimir Putin (sadašnji premijer Rusije).
Dana 13. februara 2004. u Dohi u Kataru ubijen je tada bivši čečenski predsjednik Zelimhan Jandarbijev, a na drugom frontu ubijen je Ahmad Kadirov u ekspoziji na stadionu 9. maja 2004. Mashadov je ubijen 8. marta 2005. Njegovo tijelo nije predano porodici, nego je pokopan na tajnom mjestu. Šamilu Basajevu ne uspijeva, međutim nitko doskočiti sve dok 10. jula 2006. nije poginuo u eksploziji vagona ispunjenog eksplozivom. Nedugo zatim, čečenski su pobunjenici objavili da ne odustaju od daljnje borbe.
5. 3. Ukrajina
Krajem 2004. godine su iz raznih dijelova Ukrajine dolazila upozorenja da bi se država mogla raspoloviti ako se ne riješi spor oko predsjedničkih izbora. Vodstvo najvažnijeg zapadnog grada Lavova obznanilo je da će slušati samo Juščenka, kojeg smatra legitimnim pobjednikom izbora. To su objavile vlasti u još nekim zapadnim oblastima. Kad se učinilo da će zbog pritiska Juščenkovih pristaša, koji su masovno demonstrirali u Kijevu, na kraju ipak prevagnuti Juščenko, slična su upozorenja počela dolaziti iz istočnih i južnih dijelova zemlje, ali s obratnim političkim predznakom. Oblast lučkog grada Odese objavila je da će proglasiti autonomiju bude li Juščenko proglašen pobjednikom.
Ako nezadovoljni ukrajinski Rusi i drugi stanovnici istočne Ukrajine koji prijete autonomijom počnu ostvarivati separatističke prijetnje, to bi moglo donijeti katastrofu. Ukrajina nije višenacionalna federacija sastavljena od teritorijalno definisanih istorijskih entiteta pa se razlaz ne može obaviti mirno, kao između Češke i Slovačke ili republika SSSR-a. Današnjoj Ukrajini komplikovano, dugotrajno i nekonzistentno pridruživani su razni njeni dijelovi. Referendum neće biti dovoljan da se tako složena Ukrajina mirno razdruži.
5. 4. Iran
Revolucionarni režim u Iranu kojeg je započeo ajatolah Homeini radikalno je promijenio spoljnu politiku te zemlje u odnosu na onu koju je provodio šah, to se posebno odnosi na dotadašnju prozapadnjačku politiku. Nakon teške postrevolucionarne spoljne politike i iračko-iranskog rata, Iran je racionalizovao svoju vanjsku politiku i usredotočio se na njezine gospodarske ciljeve. Ipak, ova politika je daleko od normalizacije. U novije doba, Iran se trudi poboljšati svoje odnose sa okružnim državama, pogotovo s Saudijskom Arabijom. Ciljevi vanjske politike uključuju nenametljivo preuzimanje vodeće uloge u regiji, smanjiti i prekinuti američki uticaj i uticaj drugih sila u regiji, te zasnivanje kvalitetnih trgovačkih odnosa.Uopšte se može reći da su osnovna načela iranske vanjske politike: djelovanje protiv SAD-a i Izraela u smislu ukidanja njihove vojne dominacije u Persijskom zalivu i podršku stvaranju palestinske države, smanjenje uticaja vanjskih sila (kao SAD i UK) u zalivu i povećanje svoje regionalne uloge, te razvoj diplomatskih odnosa s drugim zemljama u razvoju.
Iranski nuklearni program postao je predmet velike rasprave između Irana i zapadnih zemalja. Uzrok je bio veliki jaz u političkim pogledima na program između Irana i zapadnih zemalja. Iranska javnost gleda na nuklearni program kao na način kojim bi se uvela raznolikost u iranske izvore energije, te kao način kojim bi se pojačala iranska međunarodna uloga. Iranska javnost, praktično svi političari i vlada ujedinjeni su u tome da Iran mora razviti svoju nuklearnu industriju, jer ne može prihvatiti činjenicu da druge zemlje, kao Izrael, Indija ili Pakistan imaju atomsku energiju, a Iran je ne može imati. Vlade zapadnih zemalja imaju mišljenje da ovaj nuklearni program u civilne svrhe ima skrivene namjere, te da će možda biti iskorišten za proizvodnju nuklearnog oružja. Iran je ratificirao sporazum o neširenju nuklearnog oružja 1970. godine, prema kojim je obvezan ne proizvoditi i ne pokušavati nabaviti nuklearno oružje. Ipak, Međunarodna agencija za atomsku energiju vjeruje da je zbog iranske nesaradnje nemoguće provesti inspekcije tehnologije i ustvrditi radi li se tehnologija u vojne svrhe, što stoji u izvještaju direktora agencije od 31. avgusta 2006.
Zaključak
Savremena zbivanja u svijetu pružaju nam priliku za veliki broj različitih istraživanjameđunarodnih i geopolitičkih odnosa na globalnom nivou i na nivoima nižim od globalnog. Savremeni međunarodni i geopolitički odnosi toliko su kompleksno i sadržajem veliko područje da je na globalnom nivou moguće prikazati samo vrlo uopštene tendencije i značaje međunarodnih i geopolitičkih odnosa. Geopolitički odnosi više su usmjereni na odnose među državama kao glavnim geopolitičkim akterima, te na njih utiču temeljni i dugoročni nacionalni interesi. Međunarodni odnosi obuhvataju i manje važne aktere svjetskog poretka i nemaju toliko izraženu nacionalnu i teritorijalnu komponentu. Na globalne međunarodne i geopolitičke odnose, obilježene nastajanjem i transformacijama novog svjetskog poretka, sve više utiču unipolarizam i globalizacija s jedne, te lokalizacija i fragmentacija s druge strane. Uz globalizaciju i internacionalizaciju politike, borba protiv terorizma poprima globalne razmjere i postaje jedno od glavnih obilježja savremenih međunarodnih odnosa. Odnos najvažnijih svjetskih centara moći glavni je čimbenik koji određuje i određivaće svjetski poredak. Najvažniji svjetski centar moći, Sjedinjene Američke Države, imaju najveći uticaj na razvoj novog svjetskog poretka. Osim SAD-a, najveći uticaj na svjetski poredak imaju ostali centri moći prvog reda važnosti – Kina, Rusija i Evropska unija. No, kod Evropske unije moramo biti oprezni jer se ne radi o jedinstvenoj državi, pa su zbog toga njene mogućnosti djelovanja smanjene. Kina je država koja predstavlja budućnost svjetskog poretka, te vrijeme njene pune afirmacije tek dolazi. Rusija je nakon raspada hladnoratovskog poretka i uspostave nezavisne Rusije, krenula drugačijim putem od Kine, te je danas prisiljena tražiti opstanak na globalnoj sceni i biti de facto subordinisana nekim drugim svjetskim centrima moći. U centre moći drugog reda važnosti ubrajamo Japan i Indiju. Njihov uticaj na svjetski poredak takođe je značajan. Kod Indije se zapaža tendencija porasta tog uticaja, a kod Japana zapaža se lagani pad uticaja na svjetski poredak. Svjetski poredak bliske budućnosti biće vjerovatno američki geopolitički poredak, pa ćemo ga tako moći i zvati. U poretku budućnosti prevladaće borba između unipolarizma i multipolarizma. Reakcije najvažnijih svjetskih centara moći zavisiće o vanjskoj politici SAD-a. SAD, kao jedina globalna supersila imaju moć presudnog uticaja na svjetski poredak. O vanjskoj politici SAD-a zavisiće nastanak budućih savezništava među ostalim centrima moći, koji mogu dovesti do nove ravnoteže u sistemu. Ali i pored tako velikih supersila, problema u svijetu ima mnogo.LITERATURA
1.Keserović, D.: Sistem bezbjednosti Evropske unije, Fakultet za bezbjednost i zaštitu, Banja Luka, 2009.
2. Čehulić, L.: NATO i novi međunarodni odnosi, Politička kultura, Zagreb, 2004.
3. Đurašković, Đ.: SSSR – zemlja Oktobra, Novinskoizdavačko preduzeće„Komunist“, Beograd, 1967.
4. Štavljanin D.: Uvod u hladni rat, Slobodna Evropa, 9. decembar 2010.,
http://www.slobodnaevropa.org/content/hladni_mir_uvod/1878784.html, (27. 11. 2010.)
5. Bilandžić, D.:Što je bila Jugoslavija?, HercegBosna, 18. 02. 2010.,
http://www.hercegbosna.org/povijest/raspad-i-smrt-jugoslavije/5-epilog-sto-je-bila- %20jugoslavija-217.html, (27. 11. 2010.)
preuzmi
seminarski rad u wordu » » »
Besplatni Seminarski Radovi