Ugrožavanje bezbjednosti tehničko-tehnološkog porijekla

Životna sredina je prirodni okvir u kome sva živa bića žive i djeluju, mnogostruko povezana uzajamnim uticajima, a označava prostor u kojem organizmi provode svoj život u stalnim međusobnim odnosima i interakcijama.
Vrijednost čovjekove životne sredine uslovljena je nizom elemenata koji su nastali prirodnim razvojem i djelovanjem čovjeka, uslovima za život, stanovanje, rad i odmor u prirodnoj i izgrađenoj sredini.
Životna sredina podrazumijeva ukupnost prirodnih faktora i društvenih činilaca koji obrazuju čovjekov okvir života kao prirodno-kulturno-sociopsihološkog bića. U tom smislu, od pomoći su nam brojne prirodne i humanističke naučne discipline, kako bi se povećala kvaliteta čovjekovog okvira života.
Čovjek je osnovni faktor životne sredine, tako da je čovjekova životna sredina manje zavisna od svih unutrašnjih i spoljašnjih faktora, uključujući tu i sav živi svijet, jer je čovjek razvojem svoje tehnologije uspio da mnoge odnose i procese u sredini prilagodi, stvori ili usmjeri u korist zadovoljenja sopstvenih potreba i želja.
Savremeni privredni razvoj odvija se u uslovima prostorne disperzije zagađujućih materijala kroz bilo koji element životne sredine, a ako se on odvija izvan kontrole, onda čovjek više nije u stanju da utiče na zakonitosti razvoja prirode.
Ekologija pokušava da pronađe odgovor i rješenje brojnim problemima životne sredine koji nas sve više okružuju. Nažalost, mnogi problemi današnjice su ljudskog porijekla. Prevoz, termoelektrane i sagorijevanje fosilnog goriva za razne svrhe su odgovorni za više od 50% zagađenja zraka. Vode i tla sadrže sve veće količine raznih teških metala i pesticida. Nuklearne elektrane proizvode velike količine radioaktivnog otpada čija manipulacija i odlaganje zahtijeva vrlo precizne mjere i standarde. Ovakvi problemi su samo par primjera ugrožavanja čovjekove životne sredine.
Socijalna ekologija kao najšira društvena nauka u čijem je naučnom fokusu čovjekova životna sredina, proučavajući komponente čovjekove sredine, ima zadatak da otkriva čovjeku nepodnošljivu sredinu, otkriva one koji ugrožavaju i narušavaju zdravlje ljudi, a time i njihov životni integritet.

2.Pojam bezbjednosti

Čovječanstvo je okupirano bezbjednošću. Nikada nije bilo više, raznovrsnijih i efikasnijih ljudskih materijalnih kapaciteta za zaštitu bezbjednosti, i nikada se društvo nije osjećalo bespomoćnijim i ranjivijim na ugrožavajuće pojave, koje su sve destruktivnije. Često se postavlja pitanje šta je bezbjednost i šta znači biti bezbjedan?
Bezbjednost je jedna od osnovnih ljudskih potreba: garancija opstanka, napretka i blagostanja, ekonomske sigurnosti i mogućnosti, humanosti i poretka, slobodnog života bez straha ili teškoća, dobro na koje svi imaju pravo.
Bezbjednost je kada postoji i nesmetano se ispoljava ono što je vrijedno i značajno, i kada je takvo stanje očigledno izvjesno, predvidivo i kontrolisano, što podrazumijeva sposobnost da ga zaštitimo od neželjenih uticaja.
Bezbjednost se može smatrati procesom, a prije svega proizvodom tog procesa – stanjem. Biti bezbjedan znači biti zaštićen od uticaja nepoželjnih pojava, i osjećati se zaštićenim u predvidivom i zaštićenom ambijentu.
Bezbjednost je rezultanta odnosa-balansa između stvarne i potencijalne ugroženosti referentnih vrijednosti i interesa i postojećih kapaciteta koji ih štite. Apsolutna bezbjednost je idealna kategorija.
Bezbjednost je djelatnost i funkcija, zatim stanje, pa organizacija i najzad, odsustvo ugrožavajućih pojava i straha (bezopasnost, sigurnost), a u njenom središtu su izvjesne vrijednosti i interesi.

2.1.Pojam ugrožavanja bezbjednosti

Ugrožavanje bezbjednosti je suprotnost bezbjednosti. Riječ je o svim pojavama i procesima koje su destruktivne po referentne vrijednosti i interese jer onemogućavaju ili otežavaju njihovo dostizanje, postojanje, uživanje i razvoj. Ugrožavanje bezbjednosti se u raznim naukama i sferama prirodne i društvene stvarnosti različito tumači i određuje.
Ugrožavanje bezbjednosti postoji uvijek kada se dovodi u pitanje postojanje, ispoljavanje i uživanje onog što je vrijedno i značajno, odnosno kada se na referentnim vrijednostima javljaju ili se mogu javiti neželjene promjene ili se ne mogu nesmetano uživati.

Ugrožavanje bezbjednosti, ljudi, materijalnih dobara i životne sredine svrstava se u:

- prirodne (elementarne ) opasnosti i nesreće, koje se dijele na litosferske-seizmološke (zemljotresi), amosferske (vjetar,grad), hidrosferske (poplave,lavine) i biosferske (suše);
- tehničko-tehnološke opasnosti koje se manifestuju kao pojave praćene jonizujućim zračenjem, hemijske kontaminacije i udesi u hemijskoj industriji, požari, saobraćajne nezgode i nesreće na radu;
- ratne opasnosti i nesreće koje se manifestuju kao oružana dejstva sa kopna, vazduha i mora, odnosno prirodne i tehničko-tehnološke nesreće izazvane ratnim dejstvima.

3.Savremeni rizici i prijetnje bezbjednosti

Za razliku od tradicionalnog pristupa bezbjednosti po kome su vojne prijetnje i subverzije najveće opasnosti po društva i države, danas su bezbjedosni izazovi, rizici i prijetnje “prije unutrašnji, nego spoljni i prije nevojni, nego vojni; prije dolaze od nedržavnih aktera, nego od suverenih država”.
Danas dominiraju političke prijetnje, ekonomske prijetnje, čovjekom izazvane ekološke prijetnje i društvene prijetnje.
Savremene pojave ugrožavanja bezbjednosti odlikuju brojne karakteristike. Neke od njih svojstvene su većem broju ugrožavajućih pojava: protivpravnost, nemoralnost, multikauzalnost, multimanifestnost, indikativnost, individualnost, dinamičnost, elastičnost, interaktivnost, (ne)mjerljivost, (ne)predvidivost, višestrukost standarda kvalifikovanja i tretiranja, destruktivnost, složenost i nedovoljna istraženost.
Protivpravnost je protivnost pravnim normama pozitivnog međunarodnog i unutrašnjeg prava, a protivzakonitost je protivnost normama zakonskih propisa.
Pojave ugrožavanja bezbjednosti su najčešće multikazualne, odnosno multifaktorske prirode, što je jedan od razloga njihove “imunosti” na reakciju društva i sistema bezbjednosti.

Multimanifestnost podrazumijeva mnoštvo pojava ugrožavanja prisutnih u bezbjedosnoj praksi, kao i multivarijantnost njihovog ispoljavanja.
Indikativnost je mogućnost identifikacije i kvalifikacije pojave, te njene diferencijacije od drugih, pa i istorodnih ugrožavajućih pojava.
Individualnost je nemogućnost ponavljanja pojave u apsolutnoj istovjetnosti, čak i pri istim uslovima i okolnostima; svaka se pojava razlikuje od bilo koje druge, pa i istovrsne pojave.
Dinamičnost ugrožavanja je posljedica dinamičnosti društva i društvenih pojava, ali i povratniog dejstva posljedice na izvor i nosioce ugrožavanja.
Elastičnost je druga strana dinamičnosti ugrožavanja. Podrazumijeva mogućnost njihovog prilagođavanja stanju aktuelnih društvenih pojava i promjena, što doprinosi njihovom opstanku i razvoju, uprkos nastojanjima sistema bezbjednosti da ih neutrališe.
Pojave ugrožavanja bezbjednosti su u izvjesnom odnosu interakcije i kombinacije sa drugim sličnim ili istovrsnim pojavama. Stoga je često teško razlučiti posljedicu jedne pojave po zaštićene vrijednosti od posljedica koje nastaju djelovanjem drugih pojava. Ovaj odnos je multivarijantan, i može da bude tzv. nula odnos, paralelan i neposredan.

Kod nula odnosa ne postoji veza između pojava ugrožavanja bezbjednosti; one se odvijaju nezavisno i ne utiču jedna na drugu.
Paralelan odnos postoji kada se više pojava odvija uporedo, u isto vrijeme i od strane istog nosioca,ali realizacija jednih ne zavisi od realizacije drugih pojava.
Neposredan odnos ugrožavajućih pojava postoji u situacijama kada je jedna pojava u direktnoj funkciji nastanka i razvoja druge pojave. Taj odnos može da bude “labav” i “čvrst”, nezavisan i zavisan.
(Ne)mjerljivost pojava ugrožavanja podrazumijeva (ne)mogućnost objektivnog sagledavanja njihovog obima, sadržaja i efekata. Potpuna mjerljivost podrazumijeva postojanje metodologije pomoću koje se, na osnovu precizno utvrđenih i uočljivih indikatora, mogu sagledati obim, sadržaj i efekti ugrožavajućih pojava.
(Ne)predvidivost je (ne)mogućnost sagledavanja razvoja obima i sadržaja konkretnih vidova i oblika ugrožavanja bezbjednosti u budućoj vremenskoj i prostornoj dimenziji.
Jedno od bitnih obilježja mnogih bezbjedosnih pojava je i njihova nedovoljna istraženost.

U bezbjedosnoj praksi se mogu uočiti i sljedeće odlike većine savremenih bezbjedosnih problema:

- organizovanost, kao sve organizovanije djelovanje više nosilaca ugrožavanja bezbjednosti;
- masovnost. Uočljiv je trend po kome je masovnost ugrožavajućih pojava obrnuto srazmjerna stepenu njihove destruktivnosti;
- konstantno povećanje obima i sadržaja pojava ugrožavanja bezbjednosti, kao i broja njihovih nosilaca.
-rasprostranjenost. Nema države ni društva koji nisu suočeni sa nekim ugrožavanjima prirodnog, društvenog ili tehničko-tehnološkog karaktera;
-internacionalnost. Sve više ugrožavajućih pojava se priprema u jednoj, a realizuje u drugoj državi; nosioci ugrožavanja su lica iz više zemalja, ili su iz jedne a djeluju na podrucju vise država;
- mobilnost, koja se ogleda u lakoj i brzoj prostornoj pokretljivosti nosilaca ugrožavanja kojima su dostupna savremena saobraćajna telekomunikaciona sredstva;
- velika profitabilnost, protivpravnim ostvarivanjem enormnih prihoda. Tako je organizovani kriminal postao neformalni centar transnacionalne finansijske moći;
- porast destruktivnosti, odnosno sve veće štetne posljedice po međunarodnu bezbjednost, bezbjednost države, društva i pojedinaca;
- nasilnost, tijesno povezana sa destruktivnošću, odnosi se prvenstveno na sve brutalniju realizaciju ugrožavanja. Podrazumijeva porast nasilničkog kriminala;
- latentnost, odnosno tajnost djelovanja nosilaca ugrožavanja bezbjednosti, koja dovodi do njihove “nevidljivosti” i stvaranja privida da ne postoje;
- velika tamna brojka koja, kao posledica latentnosti, podrazumijeva da veliki broj ugrožavajućih pojava ostaje nepoznat subjektima bezbjednosti.
- nedovoljna efikasnost nacionalne i međunarodne neformalne i formalne socijalne reakcije, koja se javlja kao posljedica navedenih karakteristika, i druge…

3.1.Vojni rizici i prijetnje bezbjednosti

Vojne rizike i prijetnje bezbjednosti karakteriše prijetnja da će se upotrijebiti ili masovna upotreba kenvencionalnog naoružanja, pa i oružja za masovno uništavanje, čime se ugrožava bezbjednost čovjeka, država, međunarodne zajednice i planete.
Ovu grupu rizika i prijetnji bezbjednosti čine oružana agresija, oružana intervencija i oružani pritisci, koji po pravilu dolaze spolja (izvan zemlje) i oružana pobuna i građanski rat koji se odvijaju unutar zemlje.

3.1.1.Oružana agresija

Oružana agresija je jedno od najdestruktivnijih ugrožavanja bezbjednosti država i njenog stanovništva, ali i međunarodne, pa i globalne bezbjednosti.
Agresija (lat. aggression – napasti, pristupiti) znači napad s ciljem osvajanja, upotreba sile u međunarodnim odnosima.

3.1.2.Oružana intervencija

Oružana intervencija je nedozvoljeno miješanje u unutrašnje stvari jedne države primjenom oružane sile, kojim se negiraju njena suverenost i samostalnost.
Dominantni oblik oružane intervencije je oružana pomoć strane države jednoj strani u unutrašnjem sukobu.
Poseban vid oružane intervencije predstavlja tzv. humanitarna intervencija. Preduzima se s ciljem stvarnog ili navodnog izbavljenja iz životne opasnosti grupe ljudi koje strana vlada ugrožava ili nije u stanju da štiti, bez obzira na to jesu li njeni državljani, čime se narušava princip nemiješanja u unutrašnja pitanja države.

3.1.3.Vojni pritisci

Prinuda je kombinacija neposrednog fizičkog pritiska s teškim prijetnjama, sračunatim na to da subjekte potpuno onesposobe za otpor.
Prinuda može da bude vojna – oružana, politička i ekonomska. Oružana prinuda manifestuje se kao zastrašivanje, samopomoć i iznuda.

Zastrašivanje je prijetnja upotrebom instrumenata za razaranje – oružanom silom. Kao i kod svake prijetnje, očekuje se postizanje cilja bez izvršenja.
Primjena sile ispoljava se kao samopomoć kada prinuditelj sam, umjesto prinuđenog, postiže željenu promjenu. Najblaži primjer samopomoći je svršeni čin, koji se ostvaruje kada prinuditelj svojevoljno i bez ičijeg pristanka mijenja postojeće stanje, ne nailazeći pri tom ni na kakav otpor.
Samopomoć se zamjenjuje iznudom kada se prinudno ne prisvaja konkretan, opipljiv predmet, podložan fizičkom zahvatanju i odvojiv od ostalih odnosa s prinuđenim, već se pojavljuje potreba da se skrši volja druge strane, da se ona primora na postupke koje jedino ona može sama preduzeti.

3.1.4.Oružana pobuna

Pobuna je masovna akcija individualno i po broju neodređene grupe ljudi radi nasilnog obaranja nekog društvenog ili državnog sistema ili radi suprotstavljanja nekom organu ili nekoj mjeri državne vlasti.
Cilj je nasilna promjena ustavnog uređenja ili poretka vlasti, čime se napada na vitalne vrijednosti društva i države.

3.1.5.Građanski rat

Građanski rat je oružana borba između klasnih, nacionalnih, političkih ili drugih antagonističkih društvenih grupa unutar jedne države, za ostvarenje izvjesnih političkih i ekonomskih ciljeva. Javlja se kao posljedica nagomilanih i neriješenih socijalnih, ekonomskih, političkih i drugih protivurječnosti u društvu.
Od oružanog ustanka razlikuje se dužim trajanjem i boljom organizacijom zaraćenih strana, koje raspolažu svojim snagama, komandovanjem, teritorijom itd. Može da se vodi za napredne ili nazadne ciljeve, za promjenu i obaranje ili očuvanje postojećeg sistema, odnosno za njegov povratak ako je oboren.
Građanski rat je po obilježjima sličan oružanoj pobuni, a po destrukcijama oružanoj agresiji.
Građanski ratovi mogu da budu secesionistički , revolucionarni i kontrarevolucionarni, međunacionalni ili međuetnički, međuvjerski, dinastički i mješoviti.

4.NEVOJNI RIZICI I PRIJETNJE BEZBJEDNOSTI

Nevojni rizici i prijetnje bezbjednosti su pojave ugrožavanja bezbjednosti koje ne karakteriše masovna upotreba oružja niti prijetnja njegovom upotrebom. Iako se neki od njih sprovode oružjem, takva upotreba nije masovna i nije usmjerena protiv cjelokupnog ili većeg dijela stanovništva.
U ovu grupu spadaju pojave ugrožavanja bezbjednosti prirodnog, tehničko-tehnološkog i ljudskog porijekla.

4.1.Bezbjednosni rizici i prijetnje prirodnog porijekla

Destrukcije koje dolaze od prirode (djelovanjem prirodnih pojava) najstariji su vidovi ugrožavanja bezbjednosti ljudi, njihovih materijalnih i kulturno-civilizacijskih tvorevina i životne sredine.
Pojave ugrožavanja bezbjednosti prirodnig porijekla nazivaju se jos i elementarnim nepogodama. Ove pojave su, načelno, polimorfnog karaktera, prati ih fenomen paralelizma i specifičnih, najčešće masovnih posljedica.
Sve prirodne – elementarne opasnosti mogu da se dijele na:

-seizmološke opasnosti, koje su posledice direktnih promjena strukture zemljine kore i tla. One se manifestuju kao:
-zemljotresi, tj. podrhtavanje tla koje za posljedicu ima destrukciju svega što se nalazi na povrsini zemljišta i ispod njega;
-klizišta, odnosno pomjeranje velikih količna zemljišta i ogromnih masa stijena na većoj površini;
-atmosferske – meteorološke nepogode, odnosno prirodni ekstremi koji usljed osjetljivosti urbanih sredina i prirodnih potencijala ozbiljno ugrožavaju ljudski život i uzrokuju velike štete;
-hidrosferske nepogode, tj. razne destrukcije koje izaziva voda;
-biosferske nepogode, odnosno nanošenje velikih šteta ljudima i drugim živim organizmima. Manifestuju se kao:
a) epidemije, tj. porast oboljenja uzrokovanih zaraznim bolestima, neuobičajenih po broju slučajeva, vremenu, mjestu i zahvaćenom stanovništvu, zatim neuobičajeno povećanje broja oboljenja sa komplikacijama ili smrtnim ishodom, pojava novih bolesti ili bolesti koje se dugo nisu pojavljivale, ili pojava većeg broja oboljenja čiji je uzrok nepoznat;
b) epizootije, tj. neuobičajeno povećanje oboljenja životinja od zaraznih bolesti, uz mogućnost uzrokovanja velike materijalne štete i
v) suše, tj. izostanak dovoljnih količina padavina u određenom vremenskom razdoblju da se onemogućava normalna razvoj poljoprivrednih kultura, što uzrokuje manjak prinosa i materijalnu štetu.
Ugrožavajući afekti zavise od intenziteta pojave, od njenog vremenskog trajanja, odnosno od obima i lokacije na kojoj se odigrava.

4.2.Bezbjednosni rizici i prijetnje ljudskog porijekla

 

4.2.1.Politčki pritisci

Politički pritisci su zloupotreba mehanizama političke moći, odlučivanja i uticaja prema ciljnoj državi radi postizanja ciljeva onog ko pritiske vrši ili ih podstiče.
Sprovode se neposredno ili posredno.
Najčešće se manifestuju kao javne izjave, prijetnje, upozorenja i uslovljavanja, savjeti i uputstva visokih zvaničnika država, međunarodnih organizacija, međunarodnih misija, pregovaračkih i posmatračkih tijela na javnim forumima, debatama, sastancima, zasjedanjima skupštinskih tijela međunarodnih organizacija, diplomatskim sastancima koji su, najčešće, medijski praćeni.

4.2.2.Mjere ekonomske prinude

Mjere ekonomske prinude podrazumijevaju da jedna ili više zemalja, odnosno međunarodne organizacije zastrašuju zemlju ili grupu zemalja time što će im zabraniti uvoz robe, prava i kapitala, njihov izvoz ili i jedno i drugo, odnosno onemogućiti raspolaganje njihovim sredstvima u inostranstvu ili izriču i sprovode mjere zabrane uvoza ili izvoza i raspolaganja imovinom u inostranstvu, kako bi se one kroz moguće ili stvarne ekonomske štete i osiromašenje prinudile na političke ustupke koji se od njih zahtijevaju.
Ekonomski pritisci se manifestuju kao prijetnja i politička uslovljavanja – ucjenjivanje i iznuđivanje.
Ekonomske sankcije se najčešće manifestuju kao:
- embargo, kada se zemlji onemogućava uvoz;
- bojkot, kada se zemlji onemogućava izvoz i
- ekonomska blokada, u slučajevima istovremene primjene mjera embarga i bojkota.

4.2.3.Organizovani kriminal

Pojam organizovanog kriminala

Uz terorizam, organizovani kriminal je najozbiljnija nevojna prijetnja čovječanstvu.
To su oblici kriminalnog djelovanja koje odlikuju postojanje kriminalnih organizacija i organizovanog pristupa u vršenju krivičnih djela, s ciljem pribavljanja protivpravne imovinske koristi. U užem smislu, to su oblici organizovanog kriminalnog djelovanja kod kojih su uspostavljene veze između šefova kriminalnih organizacija i pojedinaca iz strukture državne vlasti.

4.2.3.1.Fenomenologija savremenog organizovanog kriminala

Forme organizovanog kriminalnog djelovanja su brojne. Načelno, mogu da se razvrstaju u dvije grupe:
- krivično djelo organizovanja kriminalne grupe – udruženja;
- skup krivičnih djela koja čine pripadnici kriminalnog udruženja.
Zločini iz druge grupe mogu da se podijele na:
- kriminal tzv. prvog prstena, koji je usmjeren ka sticanju protivpravne imovinske koristi, zbog čega se naziva i krimi biznis;
- kriminal tzv. drugog prstena, usmjeren ka zastrašivanju, uspostavljanju monopolskog položaja na određenoj teritoriji ili ilegalnom tržištu i eliminisanju opasnosti po kriminalno udruženje;
- kriminal tzv. trećeg prstena ima za cilj uklanjanje posledica i onemogućavanje otkrivanja “krimi biznisa” i “instrumentalnog kriminala”;
- tzv. kolateralne delikte koje članovi organizovane kriminalne grupe čine nezavisno od cilja postojanja i djelovanja grupe.

4.2.3.2.Ugrozavajući efekti organizovanog kriminala

Negativni efekti organizovanog kriminala manifestuju se kroz najmanje 3 dimenzije državnog i društvenog života: ljudsku, ekonomsku i bezbjednosnu:
- ljudska dimenzija vezana je za kršenje ljudskih prava mnogih direktnih i indirektnih žrtava organizovanog kriminala;
- ekonomska dimenzija odnosi se na efekte organizovanog kriminala koji dodatno produbljuju nepovoljne činioce ekonomske tranzicije koji su uzrok ii uslov njegovog nastanka;
- bzbjednosna dimenzija odnosi se na ugrožavanje nacionalne bezbjednosti usporavanjem procesa demokratizacije tzv. “tranzicijskih društava”, podrivanjem demokratskih institucija i vladavine prava, i stvaranjem brojnih socioekonomskih problema.

4.2.4.Ekonomski kriminal

Ekonomski kriminal obuhvata kriminalno ponašanje i djelatnost koje nastaju u ekonomskim odnosima i u vezi sa tim odnosima u privrednom i vanprivrednoj djelatnosti, usmjereni su protiv ekonomskog sistema bez obzira na zastupljene oblike svojine, a kao takvi su inkriminisani krivičnim zakonodavstvom.
Ekonomski kriminal generiše jos više kriminala i korupcije, povećavajući stepen korišćenja mita na “ključnim kapijama sistema”, kao što su radnici i uprava finansijskih institucija, pravnici i računovođe, zakonodavstvo, agencije za implementaciju zakona, supervizijske institucije, policijske vlasti, tužioci i sudovi. Negativno utiče na finansijsku bezbjednost zemlje i stabilnost finansijskih institucija, prvenstveno bankarskog sektora, firmi za hartije od vrijednosti, osiguravajućih društava i firmi za investicioni menadžment.

4.2.5.Ugrožavanje energetske bezbjednosti

Ugrožavanja i disfunkcije energetskog sistema su različite, kao i njihove primarne i sekundarne štetne posledice. Mogu da se podijele na ona koja nastaju unutar sistema, na ona koja dolaze spolja i na ugrožavanja kombinovanog porijekla.
Posljedice ugrožavanja energetskih sistema su različite po obliku i intenzitetu, pa ih je i besmisleno nabrajati i opisivati. Iz aspekta nacionalne bezbjednosti, prigodna je njihova podjela prema značaju štetnih afekata na primarne, sekundarne i tercijalne.

4.2.6.Politički kriminal

Nasilje je negativan uticaj na osnovne ljudske potrebe, koji ograničava potencijalnu mogućnost njihovog zadovoljenja, a koji se moze izbjeći. Kod direktnog nasilja prepoznajemo nasilnika, a kod strukturnog nasilja nema prepoznatljivog nasilnika.
Političko nasilje je vid društvenog nasilja, direktna ili indirektna primjene sile u sferi politike i političkog. Tj. direktna ili indirektna primjena sile nad sviješću, tijelom, životom, voljom ili materijalnim dobrima stvarnog ili potencijalnog, odnosno pretpostavljenog političkog protivnika.
Politički ekstremizam može da se manifestuje kao:
- totalitarizam;
- autoritatizam;
- nacionalšovinizam i separatizam;
- klerošovinizam i vjerski fanatizam;
- ideološko–stranački šovinizam;
- regionalni partikularizam;
- mafijaško–gangsterski ekstremizam.
Prema bezbjednosno–kriminološkoj teoriji, politički kriminal čine specifični oblici krivičnih djela koja su izvršena iz političkih pobuda i ugrožavaju spoljnu i unutrašnju bezbjednost države.
Ovaj vid zločina karakterišu dvije grupe krivičnih djela:
- djela kojima se ugrožava unutrašnja ili spoljna bezbjednost zemlje;
- djela koja predstavljaju zločine zloupotrebe moći.

4.2.6.1.Terorizam

Terorizam je metod smišljene i sistematske upotreba nasillja s ciljem razvijanja straha kod ljudi i predstavnika vlasti, radi ostvarivanja ličnih političkih i drugih ideoloških ciljeva.
Subjektivni faktori su ekstremistička ubjeđenja da se postojeći objektivni problemi mogu riješiti isključivo primjenom nasilja: da se dobije ono što je nepravedno uskraćeno – zemlja, sloboda, ljudska prava, ravnopravnost; da ponovo uspostave identitet, status ili legitimni posjed tamo gdje su ugroženi ili izgubljeni; da se zaštite život, čast, ugled i opstanak tamo gdje su ugroženi ili loše tretirani; da se povrate prava, privilegije i vrijednosti tamo gdje su oduzeti itd.
Primarni cilj terorista je ostvarivanje proklamovanih interesa i vrijednosti raspoloživim sredstvima:
- teror;
- strahovlada;
- gerila.

Kao dominantne karakteristike ove dinamične pojave mogu da se izdvoje:
- multikauzalna priroda;
- upotreba nasilja;
- mulltimanifestnost;
- efekat iznenađenja;
- ideološko–politička motivisanost;
- prenošenje izvjesne poruke;
- simboličnost;
- očekivani efekti i reakcije.

4.2.6.2.Diverzija

Diverzija je smišljena, prikrivena i neočekivana akcija pojedinaca, grupa ili organizacija, državnih organa ili oružanih snaga u miru i ratu, koji upotrebaljavaju ekspoloziv radi uništavanja ljudi, nanošenja materijalne štete ili postizanja političkih i psiholoških efekata.
Razlikuju se političke diverzije, psihološke diverzije, ekonomske diverzije i vojne diverzije.

4.2.6.3.Sabotaža

Sabotaža je smišljeno i prikriveno izazivanje materijalne štete radnim organizacijama i privredi, napadom na privredna dobra od strane pojedinaca ili grupa koje rade na objektima na kojima se čini šteta. Saboteri svojim radom i neradom izazivaju što veću i širu štetu prikazujući je kao posljedicu slučajnosti, nepažnje, nemara ili lošeg materijala. Posebni oblici sabotaže su izazivanje epidemije zaraznih bolesti ljudi, životinja i biljaka.
Sabotaže su opasnije ukoliko se izvode na sistemima od vitalnog značaja za funkcionisanje drustva (npr. energetski sistemi), čija bi disfunkcija mogla da izazove ozbiljne posledice (npr. havarija nuklearnog postrojenja, industrije za preradu hemikalija ili nafte), koja bi mogla da oslabi nacionalni sistem bezbjednosti (npr. sabotaže u vojnoj industriji) itd.

4.2.6.4.Nasilni prevrat

Nasilni prevrat je nasilna promjena državne vlasti, ustavnog i društvenog poretka. Manifestuje se kao državni udar, revolucija ili puč, a najčešće se oslanja na građanski rat, oružanu pobunu, terorizam, masovne građanske nerede, ispoljavanje građanske neposlušnosti ili subverzivna dejstva obavještajnih službi. Vrše ga zavjerenici koji su tajno organizovani.

4.2.6.5.Subverzivna dejstva

Subverzija je skup djelatnosti koji treba da podriju (destabilizuju) državu i da dovedu do promjene njenog ustrojstva, odnosno društveno–političkog i ustavnog poretka, ili bar vlade.
Riječ je o sistemu osmišljenih, planskih i organizovanih aktivnosti države, pokreta ili grupe – organizacije u miru i u ratu, koja se sprovodi tajno, direktno ili indirektno, radi rušenja i uništenja države ili pokreta.

4.2.6.6.Destruktivna psihološko–propagandna djelatnost

Propaganda (lat. propagare – širenje ideja, uvjerenja i učenja ) je svaki sistematski napor da se manje ili veće grupe ljudi pridobiju za stav koji odgovara onome koji taj napor preduzima. Time se bave države, političke stranke, crkve, privredna preduzeća, a nerijetko i posebno opremljene službe koje zapošljavaju naročito obučeno osoblje.
Propagandna djelatnost je organizovana i smišljena aktivnost i tehnika sprovođenja širenja mišljenja, ideja i raspoloženja da bi ih ljudi usvojili i ubuduće postupali u skladu sa njima.
Destruktivno psihološko–propagandna djelatnost manifestuje se i kao medijski rat. Riječ je o zbiru tehnika psihološkog pritiska koji upotrebljavaju politički lobiji, organizacije i pojedinci s ciljem da postignu sopstvene političke ciljeve, pri tom koristeći sredstva masovnog informisanja protiv izabrane ciljne gupe u vlastitoj zemlji ili u drugim zemljama u širokom vremenskom razdoblju.

4.2.7.Ekološki rizici i prijetnje bezbjednosti

Ekoloski rizik je rizik za biološki opstanak čovjeka i njegove životne sredine, koji nastaje iz procesa zagađivanja životne sredine. Ekološka prijetnja je pojava kojom se u značajnijem obimu ugrožava životna sredina, pri čemu se nastale posljedice reflektuju na bezbjednost čovjeka, države, međunarodnih regiona ili planete.
životna sredina može da bude ugrožena:
- pojavama prirodnog porijekla;
- pojavama tehničko–tehnološkog porijekla;
- pojavama koje potiču od čovjeka.

Posljedice ugrožavanja životne sredine su različite, a mogu da budu materijalne i nematerijalne, odnosno popravljive i nepopravljive.
Kod materijalnih posljedica nastalo činjenično stanje može se nedvosmisleno kvantifikovati u novčanom iznosu. Nastala šteta može da bude:
- direktna;
- izmakla dobit;
- indirektna.

Nematerijalne štete se ne mogu automatski kvantifikovati i izraziti u novčanim jedinicama, iako su njihovi efekti u krajnju ruku takođe finansijski. Riječ je o:
- zagađenju pojedinih ili svih konstituenasa životne sredine;
- ugrožavanju zdravlja ljudi, pri čemu efekti degradirane životne sredine po zdravlje ljudi mogu da budu toksični, mutageni, kancerogeni i teratogeni.

Sve posljedice ugrožavanja životne sredine mogu da budu:
- popravljive, i to u nekom kraćem periodu ili dužem periodu, djelimično ili u potpunosti;
- nepopravljive u dogledno vrijeme, kao u slučajevima nuklearnih ili hemijskih katastrofa.

5.Bezbjednosni rizici i prijetnje tehničko-tehnološkog porijekla

Razne su vrste rizika poznate:
- Finansijski;
- Tehnološki;
- Zdravstveni;
- Ekotoksikološki.

Rizik može biti:
- nepredvidiv;
- predvidiv.

Rizik je funkcija verovatnoće nastanka i mogućih posljedica opasnog događaja, pojave ili procesa koji se dešava ili se može desiti i koji izaziva opasnosti
i štete po život, zdravlje ljudi, životnu sredinu i materijalna dobra.
Smanjivanjem jednog ili oba elementa (verovatnoće nastanka–V ili mogućih posledica-P) smanjuje se i veličina rizika: R= (V,P).
Život većeg dijela modernog čovječanstva gotovo je nezamisliv bez tehničko-tehnoloških dostignuća koja su u funkciji ekonomskog prosperiteta i kvaliteta života. Međutim, i za njih, nažalost, kao i za vatru i vodu, važi stara izreka da su „dobre sluge, a zli gospodari“.
Sve tehničko-tehnološke opasnosti mogu da se klasifikuju kao:

- tehničko –tehnološke opasnosti praćene jonizirajućim zračenjem i izvorima zračenja prirodnog i vještačkog porijekla, koje dolazi od probnih nuklearnih eksplozija i nezgoda s nuklearnim oružjem, nuklearnih energetskih reaktora, nuklearnih istraživačkih reaktora, postrojenja za preradu i proizvodnju nuklearnog goriva, odgajališta za radioaktivni otpad i materijale, neznanja i neopreznog rukovanja radioaktivnom materijom, kao i disfunkcije navedenih tehnoloških sistema;
- hemijska kontaminacija vode, vazduha i tla do čega dolazi djelovanjem širokog spektra pojava i materija kojima se zagađuje voda (spiranjem s poljoprivrednih ili industrijskih površina kišom ili topljenjem snijega...), vazduh (prirodnim i antropogenim materijama, u gasovitom, tečnom i čvrstom stanju) i površine zemljišta (industrijskim i metalurškim postrojenjima...);
- udesi u hemijskoj industriji, odnosno u proizvodnim i drugim pogonima u kojima se proizvode ili upotrebljavaju opasne supstance, u industrijskim i drugim skladištima opasnih supstanci, na sredstvima i putevima za prevoz opasnih materija i u stovarištima, odnosno skladištima opasnih materijala.
- nestručno odlaganje čvrstog otpada, tako da mnoge deponije, naročito ako su locirane blizu naselja, ugrožavaju bezbjednost ljudi požarima, eksplozijama gasova koji nastaju raspadanjem materija otpada, zadimljavanjem okoline, smradom deponije i kontaminacijom životne sredine;
- požari koji mogu da nastanu usljed dejstva prirodnih pojava (sunce, munja...) tehničkih fenomena (greške na dalekovodima i instalacijama...) i ljudskog faktora (namjerno, nenamjerno) u stambenim naseljima, na poljoprivrednim dobrima, u industrijskim kompleksima, šumama i poljima gdje mogu da uzrokuju velike ljudske i materijalne gubitke;
- saobraćajne nezgode u drumskom, željezničkom, avionskom i saobraćaju na vodi;
- rudarske nesreće koje nastaju usljed dejstva rudničkih gasova, eksplozija ugljene prašine, prodora vode, i žitkih materijala u rudnike, požara endogenog i egzogenog porijekla, iznenadnih izboja gasa i materijala i agresivne mineralne prašine.

 

5.1.INDUSTRIJSKI UDESI KAO RIZIK U ŽIVOTNOJ SREDINI

5.1.1.Pojam i karakteristike udesa

Postoji mnogo različitih definicija pojma udes i akcident i u zavisnosti od pristupa, pravnih sinonima i definicija koje su usvojile određene međunarodne organizacije, može se zaključiti da se udes ili akcident definiše kao: nekontrolisani događaj nastao prilikom procesa proizvodnje,transporta ili skladištenja, u kojem je došlo do oslobađanja određenih količina hemijskih opasnih materija u vazduh, vodu ili zemljište, i to na različitom teritorijalnom nivou, što za posljedicu može imati ugrožavanje života i zdravlja ljudi, materijalna dobra i posljedice po životnu sredinu.
Prema usvojenoj Direktivi Evropske zajednice, akcident predstavlja pojavu velike emisije, požara ili eksplozije nastale kao rezultat neplanskih događaja u okviru neke industrijske aktivnosti, koja ugrožava ljude i životnu sredinu, odmah ili nakon određenog vremena, u okviru ili van granica preduzeća, i to uključujući jednu ili višeopasnih hemikalija.Svaki hemijski udes ima određene specifičnosti tako da se svaki mora pojedinačno posmatrati u zavisnosti od vrste, jačine tj. prostornog obuhvata, obima posledica i vremenskog trajanja.
Mogu se izdvojiti neke osnovne karakteristike hemijskih akcidenata:
1. Specifični su s obzirom na mogućnost nastanka, prevenciju, obim mogućih posljedica i način sanacije;
2. Relativno su nepredvidivi u odnosu na vrijeme i vrstu udesa, kao i lokaciju kada se radi o transportu;
3. Zahtijeva se trenutno reagovanje prema ranije utvrđenim organizacionim mjerama;
4. Po mjestu nastanka mogu biti vezani za fiksne instalacije ili za transport;
5. Često se ne raspolaže potrebnim ili dovoljnim informacijama i opremom za brzo reagovanje na procjeni vrste i stepena opasnosti što povećava prostornu ugroženost, obim posljedica po ljude i životnu sredinu kao i dimenzije šteta;
6. Učešće na otklanjanju posljedica i sanaciji štete je veoma teško i zahtijeva dugotrajan proces;
7. Sprečavanje nastanka akcidenata zahtijeva kompleksne mere prevencije,razrađen informacioni sistem i adekvatne mjere smanjenja negativnih posljedica.

U odnosu na trajanje i tok udesa mogu se definisati određene faze što može biti od značaja prilikom odgovora na udes i aktivnosti koje treba preduzimati u cilju prevazilaženja negativnih posljedica udesa. To su:
-prva faza, vrijeme prije nastanka udesa i u njoj je potrebno preduzeti sve preventivne mjere da bi se sprečio udes;
-druga faza, vrijeme trajanja udesa odnosno kada je potrebno obezbijediti spašavanje života i preduzeti mjere zaštite najugroženijih;
-treća faza se odnosi na vrijeme neposredno nakon udesa kada se pruža prva pomoć i medicinska u okviru zdravstvene službe i obezbjeđuje opstanak u nepovoljnim uslovima;
-četvrta faza predstavlja vrijeme poslije udesa kada se preduzimaju mjere sanacije i otklanjanja posljedica udesa. Na osnovu analize i procjene rizika, moguće je za svaki konkretan slučaj odrediti zone ugroženosti nakon nastanka udesa. Glavne zone su sljedeće:
-prva zona je zona u kojoj je nastao udes i u kojoj se pružanje prve pomoći ugroženom stanovništvu svodi na efikasnu primjenu zaštitnih sredstava;
-druga zona se može definisati vremenskom kategorijom u intervalu od 10 do 30 minuta od momenta nastanka udesa i za koje vrijeme dolazi do intenzivnog rasprostiranja toksičnih materija. Prostorni obuhvat ove zone zavisi od obima udesa, vrste opasnih materija i uslova koji vladaju na tom prostoru (meteorološki, topografski i dr.). U ovoj zoni je moguće sprovođenje određenih mjera u cilju smanjivanja prodora toksičnih materija u prostorije, uz istovremenu evakuaciju ugroženog
stanovništva;
-treća zona je određena teritorijom na kojoj će se hemijske materije pojaviti nakon 30 minuta pa sve dok se bude osjećao njihov uticaj. Ova zona predstavlja definitivnu zonu ugroženosti teritorije nekim hemijskim udesom. U njoj se takođe preduzimaju mjere zaštite stanovništva, evakuacija i druge mjere i postupci određeni planovima zaštite.

5.1.2.Mjesta nastanka udesa

Rizik od nastanka hemijskog udesa postoji tokom cijelog procesa proizvodnje, transporta i skladištenja hemijski toksičnih materija. Iz ovoga proizilazi da se kao mejsta nastanka udesa mogu identifikovati:
1. proizvodna i tehnološka postrojenja u kojima opasne materije učestvuju u procesu proizvodnje;
2. skladišta, magacini i objekti u kojima se deponuju ili čuvaju opasne materije;
3. sredstva i komunikacije kojima se prevoze opasne materije.
Prema podacima Međunarodne organizacije za rad (ILO) u svijetu se, procentualno, oko 40% od ukupnog broja udesa dogodi u proizvodnim pogonima, oko 35% udesa se dešava pri transportu, a oko 25% se odnosi na udese prilikom skladištenja.
Prateće pojave se mogu podijeliti na sljedeće kategorije:
-ispuštanje opasnih polutanata u vazduh, vodu ili zemljište – toksični gasovi, zapaljive ili eksplozivne supstance;
-eksplozije materija – kojima se izbacuju u atmosferu velike količine toksičnih, zapaljivih i eksplozivnih materija;
-požari – koji imaju za posljedicu stvaranje oblaka opasnih i bezopasnih gasova, čestica i drugih proizvoda sagorijevanja.
Udesi vezani za fiksne instalacije obuhvataju eksplozije materija u procesu proizvodnje i skladištenja, požare opasnih materija i ispuštanje toksičnih materija u životnu sredinu. Udesi u transportu su vezani za drumski, željeznički i vodeni saobraćaj, s tim što su procentualno najzastupljeniji udesi u drumskom saobraćaju.
Prema podacima kojima se raspolaže u Jugoslaviji je prije uvođenja sankcija 1992. godine, godišnje registrovano od 20-25 hemijskih udesa manjeg obima, koji u najvećem broju slučajeva nisu prelazili okvire industrijskog kompleksa. Proizvodnja i potrošnja opasnih materija je u stalnom porastu. Kod nas postoji veliki broj postrojenja kod kojih se u okviru redovne djelatnosti proizvode i primjenjuju opasne materije, vrši transport, njihovo skladištenje i čuvanje, pa tako postoji stalna potencijalna opasnost od njihovog nekontrolisanog dospijevanja u životnusredinu. Lokacijski, opasne materije su uglavnom vezane za veće gradove, industrijske centre i uz značajnije saobraćajnice.
Poseban problem predstavlja činjenica da se ne može predvidjeti kada će nastati i lokacija gdje će do udesa doći.
Zbog toga su industrijski najrazvijenije zemlje, uz pomoć međunarodnih organizacija, donijele brojne programe, prijedloge, preporuke i konvencije koji se odnose na prevenciju, pripravnost, odgovor na udes, mjere zaštite i sanacije.

5.1.3.Analiza i procjena rizika

Metod analize i procjene rizika ima za cilj da identifikuje i kvantifikuje područja gdje potencijalno može doći do nastanka hemijskog udesa. To je istraživački proces koji mora biti stručno i naučno zasnovan sa multidisciplinarnim pristupom. Dobro urađena procjena rizika je preduslov za adekvatno planiranje prevencije, pripreme, reagovanja na udes i sanacije posljedica. Ujedno, ova procjena pruža dovoljno relevantnih podataka za proces upravljanja rizikom jednim industrijskim postrojenjem i njegovim okruženjem. Mogućnost nastanka hemijskih udesa širih razmjera, ugrožavanje života ljudi i opasnost od trajnog naoružavanja životne sredine i materijalnih dobara uticali su na pokretanje i usavršavanje određenih postupaka i aktivnosti kako bi se preventivnim djelovanjem rizik od udesa smanjio na najmanju mjeru, a ako do udesa dođe bude pripremljen adekvatan odgovor na udes i efikasno sanirana ugrožena teritorija. Proces procjene rizika se može podijeliti prema različitim kriterijumima i u zavisnosti od obima kompleksnosti sagledavanja problema. Svaki od dijelova, svojim kvalitativnim karakteristikama, zasebno čini kompleks postupaka i aktivnosti koje se preduzimaju u cilju procjene rizika i služi kao osnova za dalje usavršavanje saznanja iz ove oblasti. To su :
1. Identifikacija opasnosti od udesa. Predstavlja osnovu za proces upravljanja rizikom jer je u ovoj fazi potrebno obezbijediti sve informacije o postrojenju u kojem potencijalno može doći do akcidenta. Neophodno je prikupiti podatke o tehnološkom procesu i prisustvu tj.
bilansima opasnih materija. Glavni cilj identifikacije je da ukaže na sve slabe tačke u procesu proizvodnje, skladištenja i transporta opasnih materija, gdje može doći do nastanka udesa. U ovoj fazi prikupljaju se svi potrebni podaci o opasnim aktivnostima i opasnim materijama neophodnim za analizu posljedica i procjenu rizika;
2. Modelovanje razvoja udesa i posljedica. Ova faza ima za cilj da predvidi obim mogućih posljedica udesa i veličinu štete. Na osnovu prikupljenih podataka o opasnim materijama, rizičnim aktivnostima i mogućim tačkama nastanka udesa u procesu proizvodnje i postrojenjima, potrebno je simulirati mogući razvoj događaja koji obuhvata sagledavanje mogućeg obima udesa i posljedica po život i zdravlje ljudi i životnu sredinu, kao i veličinu štete;
3. Analiza povredivosti. Analiza povredivosti predstavlja veoma značajnu fazu koja treba da identifikuje sve ”osjetljive” objekte u okolini industrijskog postrojenja, odnosno sve ono što može biti pod nepovoljnim uticajem nekontrolisano oslobođenih hemijskih materija. Pored povredivih objekata, u ovoj fazi, potrebno je odrediti mogući obim tj. nivo udesa i procijeniti širinu ugrožene oblasti. Cilj je da se dobiju podaci o mogućim posljedicama hemijskog udesa;
4. Ocjena rizika. Ocjena rizika predstavlja četvrtu fazu u kojoj sledi kvantifikovanje svih rezultata iz prve tri faze. Ocjena rizika predstavlja proces kojim se određuje rizik na osnovu vjerovatnoće nastanka udesa i obima mogućih posljedica po život, zdravlje ljudi i životnu sredinu. Radi lakšeg određivanja vjerovatnoće nastanka udesa koristi se identifikacija opasnosti dok se obim mogućih posledica utvrđuje na osnovu modelovanja razvoja udesa i podataka dobijenih analizom povredivosti.
5. Plan zaštite i prevencije od udesa. U ovoj fazi predlažu se aktivnosti za otklanjanje mogućnosti nastanka udesa kako bi rizik bio prihvatljiv. Pod ovim se podrazumijeva preduzimanje preventivnih mjera kao i definisanje sadržaja planova zaštite od udesa. Donošenjem planova zaštite obezbjeđuje se organizovanje i priprema svih subjekata, opreme i tehnike radi najadekvatnijeg odgovora u slučaju udesa uz najmanje moguće posljedice. Da bi planovi zaštite odgovorili postavljenom zadatku donose se na osnovu rezultata iz prethodne četiri faze.
6. Postupak reagovanja (odgovora) na udes. Ovaj postupak obuhvata skup mjera i aktivnosti koji se preduzimaju na osnovu rezultata faza analize povredivosti i ocjene rizika a u skladu sa planom zaštite.
Ova faza ima imperativ da definiše sve aktivnosti sa ciljem da se udes zaustavi i izoluje, ograniče njegovi efekti i minimiziraju posljedice kao i da se stvore uslove za praćenje postudesne situacije. Postupak odgovora na udes započinje onog trenutka kada se dobiju prve informacije o udesu, koje sadrže podatke o mjestu i vremenu udesa, vrsti opasnih materija koje su prisutne, procjeni toka udesa, procjeni rizika po okolinu, procjeni obima udesa i obima posljedica i druge značajne podatke za odgovor na udes. Postupak odgovora na udes mora se odvijati u skladu sa planom zaštite na mjestu udesa i u skladu sa situacijom na terenu.
7. Monitoring postudesne situacije. Praćenje i sistem kontrole određenih štetnih materija na području na kome je došlo do udesa predstavlja sistem monitoringa koji se sprovodi sa ciljem da se dobije precizna slika zagađenja na ugroženoj teritoriji.
Praćenje kvaliteta sredine na području na kojem se dogodio udes je jedan od prvih koraka koji prethodi sanaciji područja i ima za cilj kontrolu sadržaja štetnih materija, odnosno određivanje njihovog nivoa.
Mjere otklanjanja posljedica udesa. Mjere za otklanjanje posljedica udesa (sanacija) su dio procesa upravljanja rizikom koje imaju za cilj praćenje postudesne situacije, obnavljanje i sanaciju životne sredine, vraćanje u prvobitno stanje, kao i uklanjanje opasnosti od mogućnosti ponovnog nastanka udesa. Da bi se sanacija uspješno sprovela mora da obuhvati izradu plana sanacije i izradu izvještaja o udesu.
Navedeni metodološki pristup kvalitativno otvara mogućnost definisanja pod kojim uslovom će rizik od rada opasnih postrojenja na određenom prostoru biti prihvatljiv i na koji način se može obezbijediti dobro upravljanje rizikom od udesa.
Potreba za procjenom rizika u životnoj sredini nastala je kao rezultat povećane svesti o nužnosti zaštite životne sredine. Postalo je očigledno da mnogi industrijski i razvojni projekti izazivaju neželjene posljedice u životnoj sredini, koje bi se mogle spriječiti postojanjem razrađenog mehanizma upravljanja rizikom od hemijskog udesa.

5.1.4.Kontaminacija hrane organskim štetnim stvarima

Većina hrane koju konzumiramo sadrži određene potencijalno štetne tvari, bilo da se radi o stvarima koje su prirodni sastojci hrane ili se radi o tvarima koje su namjerno dodane u hranu odnosno stvarima koje se nalaze u hrani kao posljedica kontaminacije hrane nekim vanjskim činiocm ili na neki drugi način. Međutim, prisutnost štetnih stvari u hrani ne znači nužno da je hrana koju konzumiramo štetna za naše zdravlje. Kada govorimo o sigurnosti hrane moramo razlikovati dva osnovna termina - zdravstveno ispravnu i zdravstveno neispravnu hranu. Hrana se smatra zdravstveno ispravnom ukoliko ne može prouzročiti štetne utjecaje na zdravlje ljudi ako je proizvedena, pripremljena i konzumirana u skladu sa njezinom namjenom dok se hrana smatra zdravstveno neispravnom ukoliko je štetna za zdravlje ljudi i neprikladna za ljudsku konzumaciju.
Kako je važnost hrane u našem svakodnevnom životu neupitna tako su zdravstvena ispravnost i neškodljivost hrane posljednjih godina postale bezuslovan zahtjev, kako od kupaca tako i domaćeg i međunarodnog zakonodavstva. Programi sigurnosti hrane se sve više fokusiraju na kontrolu hrane tzv. pristupom «od farme do stola». Ovakvim pristupom se nastoji kontrolirati svaki korak vezan uz proizvodnju, skladišenje, distribuciju i pripravu hrane. Bez obzira na postupke kontrole hrane od proizvodnje do priprave hrane prisutnost štetnih stvari u hrani je neizbježna. Upravo zbog činjenice da ne postoji hrana koja ne sadrži bar jednu štetnu stvar nužno je za potencijalno štetnu stvar napraviti ispitivanje procjene rizika i određivanje maksimalno dopuštene koncentracije koja se smije naći u hrani odnosno vrsti hrane.
evropska unija: Povećana učestalost kontaminacije hrane upućuje na potrebu za poboljšanjem sigurnosnih mjera u industriji proizvodnje i prerade hrane. Evropski potrošači sve su više zabrinuti za sigurnost hrane. Kao rezultat takvog stanja, EU i nadzorne državne institucije država članica povećavaju broj
propisa koji se odnose na industriju hrane, što rezultuje većim troškovima, kao i pozitivnijem posmatranju proizvođača od strane javnosti. Prema nedavno objavljenom izvještaju u 2004. godini u 25 država EU prijavljeno je 6.860 slučajeva izbijanja zoonoza s ukupno 42.477 oboljelih osoba. Najučestalije prijavljivane zoonoze su salmoneloza i kampilobakterioza, a najsmrtonosnija listerioza. U 2004. godini bilo je 192.703 prijavljenih slučajeva salmoneloze te 183.961 slučajeva kampilobakterioze. Broj oboljelih u epidemijama veći je nego 2003. godine, a uzrok tome pripisuje se proširenju EU s 10 novih država članica. U 2004. godini zamijećen je 22%-tni porast učestalosti salmoneloze u usporedbi s 2003. godinom, te iznosi 42,2 slučaja oboljelih na 100.000 ljudi. U najvećem broju slučajeva salmonela je utvrđena u peradi i svinja, te u svježem mesu ovih životinja. U izvornih 15 članica EU, uočen je trend smanjenja pojavnosti salmoneloze. Komisija napominje da je ovo smanjenje najvjerovatnije uzrokovano implementacijom kontrolnih programa za salmonelu u timzemljama. Pojava kampilobakterioze takođe je registrirana u 2004. godini s 47,6 slučajeva na 100.000 ljudi, što je porast od 32% u odnosu na 2003. godinu. Trend porasta učestalosti kampilobakterioze zamjetan je u 13 od 15 izvornih država članica EU. Iznimka su bile Španija i Švedska, gdje se učestalost kampilobakterioze smanjila. Nove, kao i izvorne članice EU prijavile su pojavu kampilobakterioze unutar istog raspona, s izuzetkon Republike Češke, koja je prijavila najveću učestalost pojave humane kampilobakterioze u EU. Meso peradi bilo je glavni izvor infekcije hranom. Na razini maloprodaje Campylobacter spp. je prijavljen u mesu peradi u rasponu od 8,1% do 77% .
U 2004. godini prijavljeno je 1.267 slučajeva listerioze, odnosno 0,3 slučaja na 100.000 ljudi, što je slično rezultatima iz 2003. godine. Međutim, u zemljama koje su imale podatke za nekoliko posljednjih godina, evidentirano je povećanje broja slučajeva listerioze u posljednjih pet godina. Listeria monocytogenes izolovana je iz različitih namirnica, uključujući mesne proizvode, sireve i neke „readyto-eat“ mesne proizvode.

5.1.5.Požari

Šume su prirodna bogatstva kojima je pokrivena približno četvrtina Zemljine površine. Veliko iskorištavanje šuma započeto tokom proteklih stoljeća, kao i kisele kiše uzrokovane industrijskim otpadnim plinovima, u nekim dijelovima svijeta su doveli do znatnog smanjenja šumskih bogatstava. Uz već navedene uzroke, vezane isključivo uz ljudski faktor, najveći dodatni doprinos smanjenju svjetskog šumskog fonda čine požari. Uzroci požara mogu biti raznovrsni: od onih potpno prirodnih-kao što je npr. udar munje u visoko stablo, do onih vezanih isključivo za ljudsku nepažnju-bačeni neugaseni opušak, nepotpuno ugašene izletničke vatre i sl.

5.1.6.Saobraćajne nesreće

Saobraćajna nesreća je pojam koji označava nesreću koja se dogodila na jednoj određenoj saobraćajnici između jednog ili više učesnika u saobraćaju. U upotrebi je takođe i naziv udes. Većina udesa su rezultat nepoštivanja saobraćajnih znakova i neprilagođavanje brzine vremenskim uslovima.

5.1.7.Jonizujuće i nejonizujuće zračenje

Prema mjerilima Međunarodne agencije za atomsku energiju (IAEA – International Atomic Energy Agency).
BiH spada u zemlje tipa B koje imaju široku upotrebu izvora zračenja u medicini, industriji i istraživanjima. Zbrinjavanje takvog niskoaktivnog i srednjeaktivnog nuklearnog otpada nije trajno riješeno. Jedan od problema predstavljaju i izgubljeni izvori zračenja kao što su javljači požara, radioaktivni gromobrani, izvori korišteni u medicini i industriji koji su rušenjem objekata i ratnim dejstvima izgubljeni i danas predstavljaju potencijalnu opasnost. IAEA je izdvojila značajna sredstva za evidentiranje, skupljanje i privremeno skladištenje rasutih radioaktivnih gromobrana i javljača požara. Takođe se u saradnji sa Federalnom upravom civilne zaštite radi na uklanjanju zrna sa osiromašenim uranijumom sa područja FBiH. Danas je prisutan i problem tehnološki izmijenjene prirodne radioaktivnosti o kojoj imamo rezultate nekih istraživanja u okolini termoelektrana i rudnika. U Bosni i Hercegovini ne postoji sistematizovana evidencija izvora najnejonizujućegzračenja. Evidencije postoje u pojedinim firmama i vode se uglavnom radi naplate usluga korisnicima kao npr. televizijska pretplata, mobilni telefoni i sl. Istraživanja rizika po zdravlje izazvanog nejonizirajućim zračenjem gotovo da i nema. Zaštita od nejonizujućeg zračenja nije zakonodavno uređena, niti su razrađene mjere i planovi za smanjivanje izloženosti nejonizujućem zračenju.

Zaključak

Na kraju se može zaključiti da se kao imperativ nameće obezbjeđivanje sveobuhvatnog pristupa definisanju metodologije za: postupak identifikacije rizičnih tačaka, ocjenu njegovih karakteristika, procjenu nastanka rizika i razvoj modela za upravljanje rizikom.
Ovo podrazumeva donošenje adekvatnih preventivnih mjera, mjera odgovora na udes nakon njegovog nastanka, kao i mjera saniranja stanja, a sve u cilju efikasnog pristupa ovoj problematici. To, naravno, podrazumijeva primenu niza mera i stvaranje informacionog sistema o rizičnim postrojenjima kao i primjenu novih tehnologija u koji moraju biti bazirani na odgovarajućim softverskim paketima a koji su u stanju da daju optimalna i odgovarajuća rješenja.
Nekoliko većih hemijskih akcidenata u svijetu (Bopal, Sevezo, Meksiko Siti i dr.) bio je, nažalost, najbolji dokaz da tehnološki procesi nisu u potpunosti sigurni i da se problemu hemijskih udesa mora posvetiti značajna pažnja.
Moguće posljedice hemijskih udesa po život i zdravlje ljudi, kvalitet životne sredine i materijalna i prirodna dobra su imperativ koji stručnjaci iz raznih oblasti moraju uvek imati pred sobom. Utoliko prije što se prema podacima OECD-a (OECD - Organisation for Economic Co-operation and Development) procjenjuje da se u svetu svaki dan dogodi od 30-35 hemijskih akcidenata manjeg ili većeg obima. Na osnovu ovoga može se, slobodno, reći da se hemijski udesi po razmerama i štetnim posljedicama mogu svrstati među veoma opasne pojave koje prijete savremenom svetu.
Važnost problematike je nesporna i leži u činjenici da su u našoj zemlji mnoga industrijska postrojenja i tehnološki procesi zastarjeli, ili se pak održavaju i remontuju na adekvatan način, pa je samim tim povećana opasnost od nastanka udesa. O aktuelnosti teme govori i podatak da je Vlada Republike Srbije 1997. godine formirala Koordinacioni tim za hemijske udese širih razmjera, kao i da je predloženo saveznoj vladi formiranje sličnog tijela na federalnom nivou.
Takođe, prije dvije godine bili smo svjedoci da su ove prostore zahvatila ratna razaranja od strane NATO-a prije jedanaest godina.
Među ciljevima su, između ostalog, bila industrijska, hemijska i petrohemijska postrojenja pa se aktuelnost ove problematike samo povećala. Tokom bombardovanja uništeno ili oštećeno je nekoliko stotina postrojenja a može se reći da je razaranje skoro svakog pogona predstavljalo, u manjem ili većem obimu, industrijski udes. Najuočljivije posljedice na životnu sredinu imala su razaranja petrohemijskih kompleksa i rafinerija.

Literatura

1.Filipović D. (2000): Geoprostornomodelovanje rizika u životnoj sredini, doktorska disertacija, Geografski fakultet, Univerzitet u Beogradu, Beograd

2.UNEP/UNCHS (1999): The Kosovo Conflict – Consequences for the Environment and Human Settlements, Balkan Task ForceGeneve

3.http://www.skupstina.me

4.http://prezentacije.mup.gov.rs/sektorzazastituispasavanjel/vizija.html

5.http://www.centar.ba/ekologija/?jezik=bos&x=517&y=522

6.http://hr.wikipedia.org/wiki/Šumski_požar

7.http://www.hcjz.hr/clanak.php?id=13104

8.http://bs.wikipedia.org/wiki/Saobraćajna_nesreća

9.http://sr.wikipedia.org/sr-el/Terorizam

10. Food Safety,Research Chris Harris, Editor

PROČITAJ / PREUZMI I DRUGE SEMINARSKE RADOVE IZ OBLASTI:

ASTRONOMIJA | BANKARSTVO I MONETARNA EKONOMIJA | BIOLOGIJA | EKONOMIJA | ELEKTRONIKA | ELEKTRONSKO POSLOVANJE | EKOLOGIJA - EKOLOŠKI MENADŽMENT | FILOZOFIJA | FINANSIJE |  FINANSIJSKA TRŽIŠTA I BERZANSKI    MENADŽMENT | FINANSIJSKI MENADŽMENT | FISKALNA EKONOMIJA | FIZIKA | GEOGRAFIJA | INFORMACIONI SISTEMI | INFORMATIKA | INTERNET - WEB | ISTORIJA | JAVNE FINANSIJE | KOMUNIKOLOGIJA - KOMUNIKACIJE | KRIMINOLOGIJA | KNJIŽEVNOST I JEZIK | LOGISTIKA | LOGOPEDIJA | LJUDSKI RESURSI | MAKROEKONOMIJA | MARKETING | MATEMATIKA | MEDICINA | MEDJUNARODNA EKONOMIJA | MENADŽMENT | MIKROEKONOMIJA | MULTIMEDIJA | ODNOSI SA JAVNOŠĆU |  OPERATIVNI I STRATEGIJSKI    MENADŽMENT | OSNOVI MENADŽMENTA | OSNOVI EKONOMIJE | OSIGURANJE | PARAPSIHOLOGIJA | PEDAGOGIJA | POLITIČKE NAUKE | POLJOPRIVREDA | POSLOVNA EKONOMIJA | POSLOVNA ETIKA | PRAVO | PRAVO EVROPSKE UNIJE | PREDUZETNIŠTVO | PRIVREDNI SISTEMI | PROIZVODNI I USLUŽNI MENADŽMENT | PROGRAMIRANJE | PSIHOLOGIJA | PSIHIJATRIJA / PSIHOPATOLOGIJA | RAČUNOVODSTVO | RELIGIJA | SOCIOLOGIJA |  SPOLJNOTRGOVINSKO I DEVIZNO POSLOVANJE | SPORT - MENADŽMENT U SPORTU | STATISTIKA | TEHNOLOŠKI SISTEMI | TURIZMOLOGIJA | UPRAVLJANJE KVALITETOM | UPRAVLJANJE PROMENAMA | VETERINA | ŽURNALISTIKA - NOVINARSTVO

preuzmi seminarski rad u wordu » » » 

Besplatni Seminarski Radovi

SEMINARSKI RAD