Religija, kultura i nauka

Ne retko se mogu sresti primeri, da se pod pojmom nauke o društvu podrazumevaju različite naučne discipline, odnosno aktivnosti, kojima se na određen način proučava društvo ili se vodi računa o specifičnosti društvene realnosti pristupu utvrđivanja određenih relacija i zaključivanja. U tom slučaju, pojam nauke o društvu približuje se, pa i poistovećuje sa pojmom društvena nauka, što je krajnji izraz nedovoljno jasnog korišćenja ovih pojmova. Bliže određivanje pojma sociologije može se ostvariti ako se njegov obim i sadržaj utvrđuju klasifikacijom i predmetom srodnih nauka, naučnih disciplina i naučnih aktivnosti; kada se utvrde karakteristike istorijskog razvoja, predmeta i metodologije kojom se sociologija služi.
Kao što je svoja prva saznanja o sebi čovek razvijao u kontaktu sa drugim ljudima, tako je teklo i njegovo osmišljavanje vlastitog porekla koje je vezivao za mistične sile i religijska objašnjenja. U istoriji su neodvojive kulture od religija. Čak su i kulture koje nisu imale dodira kroz istoriju razvijale vlastite religije, vlastita verovanja. Takav je primer sa Inkama, Majama i Astecima koji su pre dolaska Evropljana imali svoja verovanja i svoja božanstva kao što su i Evropljani imali svoja. To dokazuje da se kultura i religija prožimaju u svim društvenim sistemima. Uticaj kulture i religije na obrazovanje je nesporan. Mogli bismo reći da su to prve kolevke obrazovanja. Obrazovanje kao tanana nit života spaja prošlost i sadašnjost i osmišljava budućnost svake kulture i religije, vezuje kulture i religije međusobno i donosi nova sagledavanja čoveku, čini ga slobodnijim. U sociološkoj literaturi se srećemo s upotrebom reči društvo koje ima više značenja. Najpre se upotrebljava da bi označilo skupni život koji čine više jedinki, imajaći u vidu razlike ljudskog od životinjskog, zatim izrazom društvo podrazumeva se svaka posebna zajednica koja je u sastavu ljudskog društva (gene, pleme, narod, nacija itd.), kao i profesionalne organizacije (društvo sociologa, ekonomista, pravnika, lekara, inženjera itd.). Takodje se pridaju različita značenja izrazu društvene pojave. Jednom se misli na pojavu proizvodnje, drugi put na pojavu ratne operacije, treći put na pojavu kriminala. Zato se ovi termini koji se koriste u sociologiji moraju bliže odrediti kako bi se mogao doneti zaključak na koje se značenje odnosi izraz društvo. Ljudsko društvo je nastalo razvojem materijalnog sveta, a posebno sveta živih bića, na osnovu istorije prirodnog i društvenog razvoja. Stoga je ono podeljeno u različite oblike: nacionalne, društvene, klasne, profesionalne, religiozne, kulturne i druge. U početku ljudske istorije, ono je živelo u specifičnim ljudskim oblicima: hordama, klanovima, gensovima gde se odvijala proizvodnja, vaspitanje, igra itd.

Pojam religije!

Postoji mnogo definicja:
Religija je:
• sistem shvatanja, vjerovanja, ponašanja, obredai ceremonija pomoću kojih se pojedinac ili zajednica stavljaju u odnos sa Bogom, božanstvom ili sa nadnaravnim svijetom i često u odnos jedni s drugim, te od kojeg religiozna osoba dobiva niz vrijednosti prema kojima se ravna i prosuđuje u naravnom svijetu.
• opijum za narod
• vjerovanje u duhovna bića.

Američki sociolog religije je s pravom primjetio da su definicije stav ukusa i da tu važi „O ukusiama ne vrijedi raspravljati“!
Riječ „religija“ vodi porijeklo:
• religo – učiniti nešto sa previse pažnje da pojedinosti (u religiji, na božanstvo)
• religare – blisko povezati (u religiji, veza između čovjeka i božanstva).

Religiju predstavljamo preko pojmova sadžanih u kulturnim fenomenima:
• sistem simbola i simboličkog izražavanja (jezik, obredi, predmeti, objekti, određene službene osobe i sl.)
• društveni fenomen ( određeno društveno zajednišvo i socijalne institucije- vjerske zajednice)
• individualni fenomen (lični život nadahnut i nadahnjivan vjerom).

Sve religije su podjednako velike I mistinite.One su samo različite staze koje vode do istog cilja.Sve one ustiču bratstvo čovjeka i Očinstvo Boga.Sve propovijedaju da bi čovjek trebao voljeti svoje bližnje I sva stvorenja.Sve podstiču svoje sljedbenike da budu dobri.Sve religije bismo trebali da tretiramo kao prijateljske partnere u uzvišenom zadatku njegovanja moralnog I duhovnog života čovječanstva.kad različite religije počnu bogatiti jedna drugu, upotpunićr dušu (unutrašnje jedinstvo) za kojom ovaj svijet teži.Uzmimo bogastvo različitih tradicija, budimo nasljednici baštine cijelog čovječanstva, a ne samo određenog područja ili nacije.
Cilj svih religija je, u suštini, samo taj da učini čovjeka božanskim, bogolikim, omogućivši mud a izrazi božanske kvalitete, kao što su univerzalna ljubav, samilost, milosrđe, nesebičnost, tolerancija, strpljenje, hrabrost I drugo.
Porijeklo same riječi religija do danas nije u potpunosti definisano I predstavlja predmet stalnih sporenja.Profesor Bečkog univerziteta Ervin Man navodi tri tumačenja mogućeg porijekla riječi religija:
• Prvo tumačenje dao je Ciceron, koji riječ religija vezuje za latinski glagol relegere (ponovo čitati, opet skupiti).Smisao samog glagola Ciceron pokušava izvući iz njegove suprotnosti, iz glagola religere, što se može prevesti kao zanemariti, zapustiti.glagola Sveti Augustin Niponski riječ religija izvodi iz reeligere (povo izabrati), a pod tim je mislio na obavezu hrišćana da pronađu Boga koga su zaboravili.
• Treće tumačenje je od prof.Mana, po kojem riječ religija potiče od latinskog glagola religare, što znači povezati.Povezati vidljivi I nevidljivi svijet u kome postoje tajanstvene sile čiju naklonost treba stći.Povezati ljude međusobno, unutar iste grupe, predlažući im iste zakone I vrijednosti.Povezati sadašnjost sa prošlošću, prisjećajući se običaja, priča o počecima, uzvišenih djela predaka.

Svaku religiju određuju tri premise:
• Teorijsko uvjerenje čovjeka u postojanje natprirodnog svijeta i u tome najvišeg bića
• Vjerovanje u mogućnost odnosa između natprirodnog i prirodnog svijeta
• Čovjekovo stvarno uspostavljanje odnosa s natprirodnim svijetom

Religija ima više korisnih funkcija, a tri osnovne funkcije religije su:
1. Religija u funkciji socijalne integracije
2. religija u funkciji instrumenta soc.kontrole:utiče na oblikovanje savjesti pojedinca
3. religija u funkciji druš.promjena.religija može da bude u funkciji druš.promjena kao što pokazuje weber u knjizi”Protestanska etika”
Religija bitno utiče na oblikovanje karakternih osobina pojedinca, grupa i naroda.Npr.poznato je da je protestanizam svojom religioznom društvenom teorijom utivao na razvoj preduzetničkog duha, štedljivosti i kolektivnog duha kod protestanskih naroda.

Blagodati i strah od „naučne eksplozije“

Otkriće oksigena, do kojeg su došli Carl Scheele (Karl Šil) i Joseph Priestley (Džozef Pristli) na početku 18. st.; Pasterovo otkriće mikroba sredinom 19. st.; Maxwellova teorija elektromagneta iz 1860.;Mendeljejev sistem elemenata (1869.); Ajnštajnova teorija relativiteta (1905.); Teslino otkriće električne naizmjenične struje na početku 20. st.; Flemingov prvi antibiotik, pencicilin (1928.), brojni tehnički izumi, itd.,
Nesumnjivo, donijeli su neizmjerne koristi ljudskoj vrsti olakšavši njezin život na Zemlji i učinivši ga ljepšim i sigurnijim.
Međutim, razvoj nauke, pogotovo njezina eksplozija na kraju XX vijeka., donio je i brojne nedaće:
- otkriće atoma i razbijanje njegova jezgra nije vodilo samo humanoj upotrebi atomske energije već i razornoj bombi,naučni prodor u strukturu gena i eksperimenti na njemu zaprijetili su pojavom neprekinute serije čovjekolikih monstruma, naučna obrada ljudske „psihe“ razorila je autoritet roditelja, učitelja, čak i same Objave, savremeni čovjek se više ne boji božanstava niti duhova, onoga što ne zna, već se boji novih, također neviđenih, naučnih i militarističkih božanstava koje je proizvelo njegovo znanje!
Svete knjige – podloga pravnim sistemima (Deklaracija o nezavisnosti USA 1776., dokumenti Ujedinjenih nacija, Kairska deklaraciji o ljudskim pravima iz 1990.)
Vjerski propisi u ishrani, higijeni, nazivlju (molitva, bismila, pranje ruku, abdest, vjersko kupanje, brak, nadijevanje imena, naziv mjesta). Ništa kao vjera ne odgaja čovjeka
Svrha vjere i jeste da odgoji čovjeka, da ga neprestanim sjećanjem na Boga i moralnim ponašanjem odvoji od zlih pobuda, od onog što sve vjere nazivaju grijehom. Ako nema «dobra djela», ako nema vjerskog morala, onda nema ni vjere. Narodni običaji, i kao pravni izvod i kao folklorno blago, nastali su uslijedstrahopoštovanja pred bogom ili u znak zahvalnosti Njemu.
Računanje vremena, brojni lokaliteti, uzgoj cvijeća, prosidba, vjenčanje, rađanje djece, obrezivanje, objedovanje, higijena, zakletve, nošnja, pjeavanje, završetak žetve, umiranje, sahrana...
Na sve je, kao način življenja, svoj pečat utisnula vjera.

Nauka i moral; naučno sujevjerje

Da li je naučno istraživanje, samo po sebi, moralno ili ne?
Da li nauka može rjšavati moralne dileme, može li vrednovati šta je dobro, a šta zlo?
Da li porast naučnih saznanja nužno vodi moralnom poboljšanju društva, smanjenju nepravde, slobodi i sigurnosti u Svijetu?
Može li naučna misao otkriti išta iz transcendentalnog svijeta?
Koja je funkcija razuma i ima li on predodređena ograničenja? Da li, osim razuma, postoje i neki drugi izvori spoznaje?
Na ova i slična pitanja valja potražiti odgovore u dobu koje je sve više svjesno da se s porastom naučnih istraživanja sve više širi i duhovnomoralni mrak savremenog čovjeka.Sama nauka ne donosi sreću.Nauka se, kao korisni izvor znanja, ipak temelji na individualnoj percepciji; svaki naučnik, kao i svaki filozof, misli pod utjecajem vlastite kulture, obrazovanja, običaja..., oni sami odustaju od nekih svojih teorija i ne žive u skladu sa principima koje naučavaju.Nauka objašnjava samo ograničene aspekte života i stvarnosti:
- nauka ne donosi pravila o ljudskom ponašanju niti daje odgovore na osnovna pitanja kakvo je, npr., pitanje o smislu življenja;
- ljudski razum kao sredstvo naučnog istraživanja i filozofskog mišljenja, ne može otkriti ništa iz transcendentalnog svijeta
- naukom se ne može postići sreća čovječanstva zato što se nauka ne temelji na potpunom znanju o ljudskoj prirodi; ljudsku prirodu poznaje jedino Onaj ko je stvorio tu prirodu; prema tome,samo spoj razuma i Upute, vjere i nauke, morala i obrazovanja donosi sreću i prosperitet.
Danas je Rimokatolička crkva najveća nedržavna birokratska organizacija na svetu, sa skoro dva miliona profesionalno zaposlenih službenika, sa centralizovanim institucijama i Vatikanom kao jednim centrom ove vere u celom svetu. Pravoslavlje i budizam nemaju jedan administrativni centar za cijeli svet i pretpostavlja se da je to ogromna komparativna prednost Rimokatoličke crkve. Obrazovne institucije koje financiraju ili organizuju različite verske organizacije i institucije, se bave svetovnim i verskim obrazovanjem. Ove obrazovne institucije znatno utiču na odnose među ljudima šireći etiku i moral u skladu sa verskim učenjem religije kojoj pripadaju. Rezimirajući osnovne pojmove o religiji nužno je istaći da je za sociologiju važno da analizira uticaj religije na društvo. Naravno, ova analiza nije moguća bez pojmovnih razgraničenja. To je osnovni razlog izvođenja i preciziranja osnovnih pojmova koje smo ovde dali a koje ćemo koristiti u daljoj analizi. Ne nameravajući da iscrpimo sva bitna pitanja odnosa religije, društva i obrazovanja, ovde smo kao bitna izdvojili sledeća pitanja:
1) religija, društvene promene i obrazovanje,
2) poistovećivanje religijskog i nacionalnog,
3) religija i država,
4) klerikalizam i sekte,
5) religija, obrazovanje i globalizacija.

Religija, društvene promene i obrazovanje

Religija, društvene promjene i obrazovanje su, po marksističkoj teoriji, u uzajamnoj vezi tako što promene u ekonomskoj bazi uzrokuju promene u sferi nadgradnje, a to znači u religiji i obrazovanju. Ovu jednosmjernost odbacuje Maks Veber. On prihvata mogućnost da ekonomija u datim okolnostim i u određenoj meri može determinisati obrazovanje i religijske poglede, ali smatra da postoji i obratan uticaj. Veber smatra da ljudskim akcijama upravljaju značenja i simboli koje je čovek usvojio. Pojedinac svoje ponašanje usaglašava sa svojim shvatanjem sveta iz koga izvodi značenja, ciljeve i motive. Religija često znatno determiniše shvatanje sveta. Na taj način religija može da utiče na obrazovanje i ekonomiju. U svome poznatom delu “Protestantska etika i duh kapitalizma” Veber traga za duhomkapitalizma koji ilustruje poznatom maksimom Bendžamina Frenklina “Upamti da je vreme novac”. On uočava da vreme nije način da se zaradi novac već da ova maksima odražava duh kapitalizma, a da je ovaj duh širom sveta determinisan religijom. On nalazi da je kalvinizam ili ideja “naći sebe u dužnosti ili pozivu” vezan za protestantsku etiku. Ovaj pravac se razvio u Zapadnoj Evropi u XVII veku. Gotovo fanatično se posvetiti pozivu znači steći milost božiju, a zarađivanje novca je mera posvećenosti pozivu. Protestantska crkva je propovedala štednju i odricanje od seksualnog i drugih zadovoljstava. Obrazovanje je po božijoj volji jer unapređuje dužnost. Veber tvrdi da je asketski protestantizam znatno uticao na razvitak duha kapitalizma.
Iz kalvinističkog duha asketskog protestantizma razvila se poslovna etika savremenog biznismena, smatra Veber. “Neumoran, trajan, sistematski rad u nekom svetovnom pozivu zacelo je bio najsnažnija zamisliva poluga za ekspanziju duha kapitalizma”, piše Veber. “Veber dokazuje kako je asketski protestantizam prethodio rastu zapadnog kapitalizma“. Crkva kao zvanična “teritorijalna” institucija modernih religija bitno utiče na obrazovanje. Prvo, ona regrutuje svoje učenike iz najširih narodnih masa. Drugo, ona u pravilu prihvata pravila i norme države i često podrŽava aktuelne strukture na vlasti. Treće, crkva je duboko integrisana u državni sistem, poštuje zakone date države i najčešće predstavlja svojevrsnog čuvara državnog sistema. Četvrto, ona strogo čuva svoje pravo na versku istinu. U srednjem veku crkva je koristila dijelektiku da obračuna sa jeretičkim učenjima. Rimokatolička crkva se koristila inkvizicijom da bi iskorenila jeretike. Peto, ona se u pravilu miri sa drugim verama i crkvama a često i sarađuje s njima. Sve u svemu, crkva je znatno prisutna u savremenom društvu i bitno utiče na obrazovanje. Javnim delovanjem i širenjem etike verskog učenja, crkva bitno determiniše život savremenog čoveka.

Poistovećivanje religijskog i nacionalnog

Poistovećivanje religijskog i nacionalnog je karakteristično za neke narode i istorijske epohe. Vera je u pravilu sastavni deo nacionalnog identiteta. Postavlja se pitanje da li vere produkuju nove nacije ili nacije prihvataju nove vere. Ova dva pitanja su komplementarna. Poznato je da su mnogi afrički narodi prihvatili rimokatoličku veru napuštajući svoje prethodne religije. Isto tako, Balkan je primer gdje se vera javlja kao osnov strukturisanja novog nacionalnog identiteta Bošnjaka. Nije sporno da su sve nacije nastale u određenom istorijskom trenutku. Takav slučaj je i sa bošnjačkom nacijom čija geneza je vezana za petovekovnu vladavinu Otomanske imperije na Balkanu. Vera se u istoriji javljala i kao snaga koja se nastoji emancipovati od nacija i biti iznad nacionalnog okvira. Takav slučaj je sa hrišćanstvom za koje su Rimljani tvrdili da je iznad Jevreja i Grka jer su sada, kada je Rim preuzeo hrišćanstvo, “svi jedno u Hristu”. Na ovaj način se vera nastoji odvojiti od vezanosti za jedan narod, za Jevreje, što dokazuje da je smer širenja vere na druge nacije istorijski poznat. Ovaj pravac verskog delovanja je tipičan za rimokatoličku veru i islam. Drugi smer je vezanost za naciju i filozofija neekspanzije. Srpski narod je izgradio svoju državu i znatno konstituisao nacionalni identitet zahvaljujući pravoslavnoj veri u doba Nemanjića. Kada je u vreme Otomanske imperije došlo do slabljenja Pravoslavne crkve i država je zapala u krizu. Iz tog doba je na Balkanu, a posebno među Srbima, ostala snažna uverenost da su crkva i država usko vezane te da su nacionalni i verski identitet istovetni. Ovaj verski stereotip deluje u dva pravca: integrativno i dezintegrativno.
Integrativno dejtvo religije na Balkanu se prepoznaje u dominantnom uticaju crkve na oblikovanje kulturne tradicije i nacije. Dezintegrativno delovanje se prepoznaje u širenju islama na pravoslavni i katolički živalj na Balkanu, pri čemu se dezintegrativnost odnosi na pravoslavlje i katoličanstvo. Naime, lojalnost državi i vlasti u srpskom narodu se smatrala normalnom jer je to deo srpske religijske tradicije. Prvi prelasci sa pravoslavlja ili katolicizma na islam nisu smatrani sramotom, to je tretirano više kao mudrost snalaženja u datoj situaciji. „Dokaz tome su zemljišne i rudarske knjige u kojima postoji evidencija o imenima i prezimenima iz tog doba. Tako je otac Đurađ imao decu Iliju, Pavla, Đuku i Hasana. Hasan je sin koji će preći na islam jer time stiče pravo na nasleđe i oslobođen je od džize, poreza koji se odnosio na ženidbenu desetinu. Hasan svojoj deci nadeva imena Ikonija,
Petar, Ilija i Džafer “ Samo jedan kratak tekst u jednom turskom rukopisu iz 1585. g. što ga je preveo i objavio H. Muhamed Handžić, govori nešto o tome. Između ostalog u tom rukopisu piše i ovo: Svaki jednostavno svoje ime prevede na turski jezik. Kome je bilo ime živko, prozove se Jahja, kome je bilo ime Vuk, uzme ime Kurt, a kome je bilo ime Gvozden, uzme ime Timur. Čim se prozovu muslimanskim imenima, džiza bude ukinuta” Sveštenstvo je najčešće bilo jedino pismeno stanovništvo na terenu. Neizgrađenost države i političko pravnih institucija razvili su u narodu orijentaciju na crkvu, na veru. To je snažno doprinelo poistovećivanju verskog i nacionalnog. Narod se obraćao popu za mnoga pitanja koja se odnose na nadležnost države, u slučaju sporova ili pri pismenom obraćanju državnim institucijama. Poistovećivanje verskog i nacionalnog kod Srba se posebno snažno razvilo jer je pet vekova Otomanske imperije razvilo osećaj u narodu da to nije njihova država. Ovome je doprinelo i pedeset godina samoupravne administrativne prakse nakon Drugog svetskog rata, tako da se u narodu održao slogan iz turskog doba “Država – krava muzara”. Iz ovog proizilazi uverenje da državu treba iskoristiti i pre opstruisati nego graditi vlastitim doprinosom. U Švajcarskoj bojkotuju kafić vlasnika koji nije platio porez, a kod nas se to i danas smatra “sposobnošću” ili svojevrsnim viteštvom. Dakle, poistovećivanje verskog i nacionalnog može dovesti do dezintegracionog odnosa narod – država. Suprotno tome, integracioni odnos isto tako može nastati poistovećivanjem verskog i nacionalnog. Primer za to je Bosna i Hercegovina nakon rata 1992/95. godine. Naime, kod Bošnjaka je na početku tog rata sna.no delovala teza o “muslimanskoj naciji”. Kao i Srbi i Hrvati, Bošnjaci su se na početku rata integrisali oko svoje vere i nacije jer je to kompenzovalo osećaj sigurnosti koji donosi “instinkt čopora” ili mi-identitet.

Religija i država

Religija i država su tokom istorije bile u odnosima saradnje i konfrontacije. Radi se o dvije administrativne institucije koje imaju svoju moć. Sukob i isprepletenost ovih moći na istorijskoj sceni možemo jasnije sagledati tek nakon pojave Rimskog carstva. U Starom zavetu je određeno da se kraljevi moraju pokoravati sveštenicima. Međutim, hrišćanstvo se vrlo brzo prilagodilo odnosima sa svetovnom vlašću tako da je početni odnos konfrontacije zamijenjen saradnjom. U istoriji su poznati slučajevi krunisanja careva od strane pape i sudelovanje cara u izboru pape. Suština pravnih i političkih odnosa između religije i države kretala se od teokratije do ateističke države. Odvajanje crkvene od svetovne vlasti smatra se jednom od tekovina zapadne demokratije. Prve škole za svetovno obrazovanje organizovala je Protestantska crkva.

Danas su škole za svetovno i religijsko obrazovanje potpuno odvojene. Dva su smera približavanja: religija i država.
a) fundamentalizam i
b) državna instrumentalizacija religije u političke svrhe.

Fundamentalizam nije svojstven samo za islam, susrećemo ga i u drugim religijama. Govoreći o fundamentalističkom verniku, Bronislav Malinovski kaže: “Za njega jedina religija, njegova vlastita, ne stvara probleme. Ona je Istina, cela Istina i samo Istina. Posebno, ukoliko je fundamentalist, odnosno nesposoban da shvati osnove ljudske vere, on jednostavno zanemaruje većinu religioznih pojava kao “praznoverje”, pridržavajući se svojih vlastitih pogleda kao Apsolutne Istine”. Ako se fundamentalista nađe na političkoj funkciji, on nastoji da spoji funkcije dr.ave i vere, državu tretira kao “bogom-dani” instrumenat za širenje i učvršćivanje vlastite religije. Fundamentalisti smatraju da veru trebaju posredovati milom ili silom kako bi nevjernike preobratili i izveli “na pravi put”. Za fundamentalistu su nevjernici svi oni koji ne pripadaju njegovoj veri, čak i pripadnici drugih vera. Instrumentalizacija religije u političke svrhe kao smer približavanja religije i države se najčešće prepoznaje u državama u kojima dominira jedna religija, odnosno u kojima postoji interes političkih struktura da učvrste svoj položaj tako što će demonstrirajući bliskost sa religijom pridobiti vernike kao potencijalne birače. Ukoliko ne dominira jedna religija, vladajuća birokratija ili opozicija mogu biti zainteresovane za pridobijanje naklonosti pojedinih religija na osnovu koje se razvijaju bliske veze države i religije u opciji preuzimanja i održavanja vlasti. Bilo da se radi o fundamentalizamu ili o instrumentalizaciji religije u političke svrhe, obrazovanje je izloženo direktnim intencijama. Za fundamentalistu je država sredstvo da se religija nametne milom ili silom. On će i obrazovanje nastojati koristiti za nametanje vlastite religije drugima. “Sveti rat” se shvata kao metod kojim se milom ili silom vera nameće drugima. Obrazovanje je sredstvo da se to uradi milom. Kod onih koji religiju instrumentalizuju u političke svrhe obrazovanje se shvata kao sredstvo za pridobijanje vernika kao potencijalnih birača. Naime, politička birikratija će veronauku nastojati uvesti u svetovno obrazovanje, čak i nedemokratski, ili učiniti neki drugi ustupak crkvi ne iz verskih ubeđenja ili u korist vernika, nego u svrhu pridobijanja vernika za svoju političku opciju.

Religija, obrazovanje i globalizacija

Religija, obrazovanje i globalizacija su danas u vrlo kompleksnom odnosu s obzirom na civilizacijsko okruženje. Naime, na prvi pogled čini se da je postojanje različitih religija prepreka globalizaciji, da nepomirljivost religija vodi u globalne civilizacijske sukobe prije nego u globalni proces pomirenja. Obrazovanje se, stoga, ispostavlja kao faktor pomirenja, kao nada i nasušna potreba. Obrazovanje za demokratiju i toleranciju, za kulturu religija i međureligijsko uvažavanje predstavlja sastavni dio procesa globalizacije. Danas se u velikom broju zemalja globalizacija doživljava kao amerikanizacija, kao prote.iranje američkih interesa ili postavljanje temelja za novu i dugotrajnu dominaciju u svetu. Tome posebno doprinosi sve snažnija dominacija engleskog jezika kao univerzalnog jezika informatike, kao službenog jezika na svetskim berzama i jezika koji se najčešće upotrebljava pri poslovnim komunikacijama. U mnogim nacijama se ova dominacija do.ivljava kao ugrožavanje nacionalnih jezika, kao gubitak identiteta. Obrazovanje je proces koji može pomoći toleranciji i pomirenju među religijama. Isto tako može pomoći da se globalizacija shvati kao proces koji nije identičan amerikanizaciji nego kao proces koji nastaje kao dostignuće novih tehnologija u prenosu informacija, kao rezultat munjevitog transfera znanja i tehnologije, kao proces u kome sve nacije imaju svoj interes.

Društveni sistem i religijsko obrazovanje

Religija i obrazovanje su temelji današnjih društvenih sistema u raznim državama. Pedeset godina samoupravljanja u Jugoslaviji i skoro celi vek komunizma u Rusiji pokazali su da i oficijelno uklanjanje religije sa društvene scene ne može da potisne religiozna osećanja i verovanja ljudi. Pokazalo se da procena religije na osnovu funkcionisanja religijskih institucija nije pouzdana mera za prisustvo ili odsustvo religije. Isto tako društveni sistemi koji su suprotstavljeni religiji nisu uspeli da je potisnu. Odnos društvenih sistema i religijskog obrazovanja ovde ćemo razmotriti kroz sledeća pitanja:
1) vrednosni sistemi sve više idu od religijskih ka pragmatičnim osnovama,
2) religija ima sve manje uticaja na društveni sistem i obrazovanje,
3) sa mistično-religioznih motiva čovekovo ponašanje se pomerilo ka racionalnoj osnovi.

Nije sporno da u osnovi današnjih vrednosnih sistema nalazimo snažne osnove religijskih moralnih učenja, ali je izvesno da je njihova veza sa religijom oslabila ili je prekinuta. To najbolje ilustruje učenje Maksa Vebera gde on objašnjava asketski protestantizam kao osnovu modernog kapitalizma. “Veber je verovao da asketski protestantizam sadrži seme vlastite propasti, on je podsticao zaokupljenost svetom i uspeh u ovome svetu”.
Dva su procesa koji u društvenim sistemima vode od religijskog osnova obrazovanja ka svetovnosti:
a) državni sistem vodi ka bogatstvu a bogatstvo ka napuštanju izvornog religijskog opredeljenja,
b) robotizacija i mehanizacija koje nastupaju umjesto ljudskog rada vode ka napuštanju kalvinističke ideje o predanosti pozivu i veri.

Propagirajući tezu “vreme je novac” kapitalistički sistem razvija novi vrednosni sistem u kome je sve podređeno sticanju novca, stalnom bogaćenju. Čovek više nema vremena za veru, za opredeljenost bogu i religijskim normama. Pohađanje crkve se svodi na ritualni i redak čin koji poslovni ljudi obavljaju samo simbolično i prigodno. Tako su materijalni uslovi sticanja i potrošačko društvo proizveli napuštanje religije kao svoga izvorišta. Robotizacija i mehanizacija sve više izbacuju ljude sa njihovih radnih mesta. Sofisticirane mašine proizvode brže i savršenije od čoveka. Ovo oslobađa ropski ljudski rad i time predstavlja svojevrstan progres, ali ujedno produkuje nezaposlenost. Sve veći broj nezaposlenih predstavlja veliki teret za svaki društveni sistem. Religija više nema kalvinističku osnovu za smirivanje socijalnih tenzija. Nemoguće je nezaposlenom propovijedati da nađe svoj mir u službi ili dužnosti, u profesiji. Ovo više pogoduje nastanku sekti nego religijskom obrazovanju. Kod niza sociologa možemo naći tezu da religija ima sve manje uticaja na obrazovanje i društveni sistem. Ovaj proces se u sociologiji naziva desakralizacija. Nakon Galileja i Njutna napuštaju se neke laičko-religijske dogme o postanku sveta i o funkcionisanju svemira. Crkva je morala napustiti tezu da se Sunce okreće oko Zemlje. Uz Ajnštajnove postavke i radove Stivena Hokinga, danas se razvila teorija o “velikom prasku”, o praeksploziji kao osnovi nastanka svemira. Sve to dovodi u pitanje staro religijsko uverenje kako nadnaravne sile vladaju kosmosom. Rezultat toga je da ljudskim postupcima sve manje diriguju religiozna uverenja. Sa mistično-religioznih motiva čovekovo pona.anje se pomerilo ka racionalnom. Postoji nekoliko razloga za to da se mistično religiozno tumačenje sveta pomera ka racionalnom:
a) saznanja koje nudi moderna nauka,
b) čovek oseća da pripada društvu od čije organizacije zavisi i njegov opstanak i njegova sloboda,
c) obrazovanje širi opštu svest koja se zasniva na “etici razloga” više nego na dogmatskoj etici zasnovanoj na mističnim osnovama.

Evropska kultura i islam

Na referendumu u Švajcarskoj, većina je podržala zabranu minareta; u Francuskoj i Belgiji traje rasprava o zabrani nošenja marama. I u Nemačkoj je rasprava o islamu često na samoj ivici histerije. Zašto su Evropljani toliko zaokupljeni verskim simbolima i religijama „stranaca"?Rasprava u Evropi se u proteklih 25 godina pomerila sa pitanja imigranata na vidljive simbole islama. To znači da sada čak i oni koji se protive imigraciji shvataju da su pripadnici druge i treće generacije migranata ovde za stalno i da je islam pustio korene u Evropi. Rasprava je pošla neočekivanim tokom: dok se antiimigraciono raspoloženje prvenstveno vezivalo za konzervativnu desnicu, islam sada trpi napade i s leva i s desna, ali iz različitih pobuda.Desnica smatra da je Evropa hrišćanska i da islam treba tolerisati, ali kao inferiornu religiju. Dok joj ustavni princip slobode veroispovesti onemogućava da zabrani islam, ona koristi svaku priliku da ga učini što neprimetnijim; na primer, Evropski sud za ljudska prava nije intervenisao da spreči Francusku, koja je zabranila marame u školama.Burak DelierLevica se zalaže za sekularizam i prava žena, a suprotstavlja fundamentalizmu: protivi se nošenju marama, ne zato što je u pitanju obeležje islama, već zato što je u suprotnosti sa pravima žena. Kao što vidimo, iza rasprave o islamu krije se mnogo komplikovaniji problem: pitanje evropskog identiteta i uloge religije u Evropi.Iako levica i desnica imaju sasvim različite stavove po ovim pitanjima, svedoci smo uspona novih populističkih pokreta (kao što je Vildersova Slobodarska partija u Holandiji), koji kombinuju dva pristupa, suštinski se svrstavajući u desnicu, ali služeći se argumentima levice.
Neki Evropljani tvrde da je evropska kultura u suštini hrišćanska, i da je sve što je islamsko samim tim problematično i strano Evropi. Oni to govore u trenutku kad papa Benedikt, kao i Jovan Pavle II pre njega, prekoreva Evropu, optužujući je da odbacuje i ignoriše svoje hrišćanske korene. Rasprava o seksualnim slobodama, abortusu i pravima homoseksualaca ne predstavlja sukob Evropljana i muslimana, već sekularista – kojih ima i u muslimanskim zajednicama – i konzervativnih vernika, bilo da se radi o muslimanima, katolicima ili ortodoksnim jevrejima. Evropa je duboko podeljena po pitanju svoje kulture: sekularisti smatraju da je prosvetiteljstvo pravi kamen temeljac Evrope, a hrišćani misle da je prosvetiteljstvo dovelo do komunizma, ateizma, pa čak i nacizma.Postavlja se onda pitanje da li postoji li opasnost da će islamofobija postati evropska stvarnost?Mislim da je prije svega pitanje je kako definišemo islamofobiju. Da li je to sinonim za rasizam, posebno za rasizam prema muslimanskim imenima, bez obzira na stav tih ljudi prema religiji? Ili je to odbacivanje jedne religije? Ima militantnih antirasista koji su protiv zarova – na primer, među feministkinjama – a ima i rasista koji smatraju da su zarovi nevažni, jer sve muslimane smatraju jednako drugačijima. Postoji i problem nesposobnosti da se napravi razlika između etniciteta i veroispovesti.Naravno da velika većina evropskih muslimana potiče iz drugih zemalja, ali veza između etničkog porekla i veroispovesti se gubi – Evropljani prelaze u islam, a muslimani primaju hrišćanstvo. Ima ateista među „Arapima" i „Turcima", a sve je više muslimana koji žele da pripadaju verskoj zajednici, ali ne i da budu pripadnici neevropske kulturne zajednice. Moramo da napravimo razliku između „etničkih zajednica" i „verskih zajednica", jer su to dva različita fenomena, kojima treba različito pristupiti.

Zaključak

Zaključno o religiji kao osnovu društva i obrazovanja možemo reći da u današnjim civilizacijama, u različitim dr.avama imamo vrlo raznolik odnos prema verskom obrazovanju. U nekim zemljama je veronauka obavezna u školama, u nekim je ona fakultativan predmet a u nekima se uopšte ne praktikuje. Svojim tradicionalnim normama religija nudi moral sa nizom konkretnih uputstava za život, nudi niz etičkih maksima koje podržavaju socijalizaciju. S druge strane, poistovećivenje verskog i nacionalnog, fundamentalizam i verske sekte mogu naneti mnogo problema ljudima koji žive u multietničkim zajednicama. Pravo na obrazovanje kao i pravo na verovanje i veroispovijest, ljudska su prava koja svaka civilizacija mora poštovati jer se radi o elementarnim ljudskim pravima.
Zaključno o odnosu društvenih sistema i religijskog obrazovanja možemo reći da je danas nemoguće zamisliti budućnost društva, moderno društvo XXI veka, koje bi se vratilo izvornim religijskim dogmatskim i mističnim postavkama. Uz napredak nauke i tehnologije moderne religije su promenile niz svojih izvornih polazišta. One religije koje su se postavile fleksibilnije, koje su išle za potrebama i slobodom savremenog čoveka, uspele su da se razvijaju, da se šire. Uloga obrazovanja pri tome je prvenstveno emancipatorska. Pomeranje sa mistično religioznih na racionalne osnove moralnosti sve više postavlja obrazovanje u prvi plan. Međutim, iako oficijelne sakralne institucije nisu tako snažno prisutne u društvenim sistemima kao ranije, individualna opredeljenost vernika je snažno prisutna. Vera snažno determiniše ponašanje ljudi, snažno utiče na njihove vrednosti i formiranje vrednosnih sistema.
Opšti pristup u izučavanju ljudskog društva i to kroz njegovo pojmovno određenje, definisanje njegovog nastanka, strukture, zakonitosti i faza u njegovom razvoju, uslovio je pojavu i razvoj većeg broja teorija i pravaca. To je dovelo do obrazovanja i konstituisanja sistema opšte sociologije. Time je omogućeno izučavanje određenih društvenih pojava koje u svojoj ukupnosti i obrazuju ljudsko društvo. Izučavanje određenih društvenih pojava direktno je uticalo na nastanak i konstituisanje posebnih sociologija.
Nastankom i razvojem posebnih sociologija stvoreni su neophodno potrebni uslovi da opšta sociologija, kao teorijska nauka, postane i empirijska nauka. Tako su stvorene nužne pretpostavke da saznanja do kojih se dolazi sociološkim proučavanjem društvenih pojava mogu da posluže ne samo apstraktnim teorijskim razmatranjima o ljudskom društvu, već mogu da posluže u praktičnim društvenim aktivnostima kako bi se uticalo na uređivanje pojedinih oblasti društvenog života.
Društvo je predmet proučavanja mnogih društvenih nauka. Svaka od njih teži da prouči svoj predmet – neka područja društvenih života, odnosno pojedine pojave. Sociologija, za razliku od ostalih društvenih nauka, istražuje i opisuje društvo u njegovom jedinstvu, bez obzira što se društvo ispoljava u različitim oblicima. Socologija pokazuje da je društvo skup pojava koje nisu mehanički odvojene, već predstavljaju dijalektički skup (jedinstvo), što znači da su one medjusobno povezane makar bile i različite, pa čak i protivrečne. Međutim, sociologija se ne bavi samo „globalnim društvom“, nego i mikro-sociološkim zanimljivim osnovnim obeležjima društvenosti. To je sve ono što čini odgovarajući način društvenog života koji stvarno žive konkretni pojedinci i grupe u odredjenom vremenu i prostoru. U tom smislu predmet socilogije nije samo „društvo“ kao nekakav izvanljudski objekat, nego pre svega „društvenost“, kao način ljudskog života.
Ogist Kont koji se smatra tvorcem sociologije, to je utoliko, što je u svom klasifikacionom sistemu nauka utvrdio mesto za jednu novu pozitivnu nauku, kojoj je dao ime sociologija i što je utvrdio koji su ciljevi te nove nauke, koja u duhu njegovog pozitivističkog shvatanja ima za zadatak ne samo da proučava društvo, već i da ga temelji na rezultatima do kojih dođe. Teoretičari društva iz doba formalnog početka sociologije bavili su se pitanjima društvenog razvoja i zalagali da se naučnim proučavanjima dođe do saznanja koja će omogućiti čoveku da efikasno utiče na pojave koje ga okružuju. Celo Kantovo delo prožima misao o redu, o društvenom jedinstvu, o podređenosti i nadređenosti, o hijerarhijskom uređenju društva.

preuzmi seminarski rad u wordu » » » 

Besplatni Seminarski Radovi