FAKTORI PROIZVODNJE

1. OPŠTI FAKTORI PROIZVODNJE

1.1 STANOVNIŠTVO

Čovek i njegov rad temeljni su činilac svih ljudskih aktivnosti. Ljudi su osnovni subjekt proizvodnje. Pored uloge proizvođača, ljudi se istovremeno pojavljuju i u ulozi potrošača. Stvorena materijalna dobra služe svrsi podmirenja individualnih i društvenih potreba ljudi, što znači da ljudi predstavljaju i osnovu i cilj ekonomske aktivnosti u društvu.
Postoji visok stepen korelacije između broja i strukture stanovništva s jedne strane, i razvijenosti privrede, s druge. U tom smislu, zemlje i putem određene demografske politike nastoje ostvariti određeni stepen privredne razvijenosti. Tako, pored prirodnog priraštaja, i migracije mogu doprineti značajnom porastu stanovništva, bilo da su u pitanju pojedini kontitenti ili zemlje. Pod uticajem kapitalističkog društvenog i ekonomskog sistema nastale su velike neravnomernosti u privrednom razvitku pojedinih oblasti. Ove razlike su prourokovala intenzivnija migraciona kretanja između ekonomski zaostalih i privredno razvijenih krajeva. Tako je pojava nezaposlenosti u industrijski razvijenijim zemljama Evrope u XIX veku i povećanje neravnomernosti u razvitku, kao i geografskom razmeštaju proizvodnje uticala na ekonomske migracije stanovništva iz evropskih zemalja u prekookeanske zemlje, naročito u Severnu i Južnu Ameriku i Australiju.
Broj stanovnika jedne zemlje predstavlja njen osnovni proizvodni potencijal. Veći broj stanovnika podrazumeva i veći broj ljudi uključen u stvaranje društvenog proizvoda, a to omogućuje i veću društvenu proizvodnju. Sa druge strane, ovaj veći broj stanovnika iziskuje i veću količinu proizvoda radi zadovoljavanja potreba. Činjenica da se velikim brojem proizvođača može stvoriti velika proizvodnja ne znači bogatstvo i izobilje. Prvenstveno se radi o zemljama sa izrazito preovlađujućem poljoprivrednim stanovništvom i primenom ekstenzivnog vida poljoprivredne proizvodnje.
Pored broja stanovnika jedne zemlje, treba uzeti u obzir i njenu gustinu naseljenosti, tj. broj stanovnika na jednom kvadratnom kilometru površine. U zemljama sa velikom gustinom naseljenosti potrebno je uključiti veliki broj ljudi u proces proizvodnje. To zahteva razvijenu industriju, ili, pak, ako je u pitanju pretežno agrarna zemlja, prelazak na kapitalno intenzivnu poljoprivrednu proizvodnju. Naime, samo ovaj tip agrarne proizvodnje može u pomenutim uslovima da obezbedi podmirenje potreba stanovništva, imajući u vidu limitiranost poljoprivrednog zemljišta i ishranu većeg broja stanovnika.
Kada posmatramo značaj stanovnštva u društvenoj proizvodnji, ne treba izgubiti iz vida činjenicu da u ovoj proizvodnji učestvuje samo radno aktivni deo stanovništva, dok u potrošnji proizvedenih vrednosti učestvuje celokupno stanovništvo jedne zemlje. Aktivno stanovništvo je kreator društvenog proizvoda i nacionalnog dohotka, dok neaktivno stanovništvo učestvuje u potrošnji ovih vrednosti, bez doprinosa u njihovom stvaranju. Zbog toga je obim društvene proizvodnje uslovljen učešćem aktivnog stanovništva u ukupnom stanovništvu. Ukoliko naveden elemenat zauzima povoljno mjesto, tada je stanovništvo izuzetno značajan faktor visoke proizvodnje. Zemlje poput Hongkonga, Singapura, ali i mnogih zemalja Zapadne Evrope u mogućnosti su da proizvode mnogo više dobara od zemalja koje imaju i po nekoliko puta više stanovnika. Struktura ekonomski aktivnog stanovništva uslovljena je, pre svega, stepenom razvoja proizvodnih snaga društva, naročito u industriji i poljoprivredi. Na strukturu ekonomski aktivnog stanovništva utiču i prirodni uslovi, tj. prirodna bogatstva koja znače materijalnu bazu za ekonomski razvoj. Odnos između poljoprivrednog i nepoljoprivrednog stanovništva zavisi od broja zaposlenih u sekundarnim i tercijarnim delatnostima. U ekonomski nedovoljno razvijenim zemljama, poljoprivredno stanovništvo preovlađuje nad nepoljoprivrednim, dok je u ekonomski razvijenim zemljama dominantan udeo nepoljoprivrednog stanovništva.
Pored analize radno aktivnog stanovništva, neophodno je sprovoditi i analaze strukture stanovništva i po nekim drugim kriterijumima, kao što su pol, starost, obrazovanje i slično. Svrha ovakvih analiza jeste uvid u doprinos pojedinih populacionih grupa društvenoj reprodukciji, ali i njihov položaj u njoj. Paralelno sa opštim društvenim i privrednim razvojem povećava se broj stanovnika uključenih u proces proizvodnje, ali se i podiže starosna granica, jer savremeni tehnološki procesi zahtevaju više kvalifikacija. Stručno znanje se javlja kao specifični kapital čiji se deficit pokriva odgovarajućom imigracionom politikom zemlje. U početnom periodu razvoja struktura tražnje za radnom snagom je takva da ne iziskuje masovnu primenu radne snage sa najvišim kvalifikacijama, ali se u kasnijim periodima razvoja visoko obrazovana radna snaga nameće kao nužnost.
Na osnovu navedenog možemo zaključiti da ukupan broj stanovnika zemlje ili regiona pokazuje koliki je radni potencijal, starosna struktura pokazuje koliko je broj radno sposobnih, a stručni nivo predstavlja realnu sliku o stvarno raspoloživom potencijalu.

1.2 PRIRODNO BOGATSTVO

U prirodna bogatstva jedne zemlje ubrajamo šume, obradivo zemljište, energetske izvore, mineralne izvore, klimatske uslove, biljni i životinjski svet, stabilnost tla. Ono uključuje celu prirodu koju je čovek u mogućnosti da eksploatiše radi održanja i povećanja društvene proizvodnje. Čovek svojim radom aktivno deluje na prirodu koristeći je radi stvaranja upotrebnih vrednosti kojima podmiruje svoje raznovrsne potrebe. Dakle, proizvodnjom se određeni oblici prirodnog bogatstva transformišu u ekonomska dobra, dok se drugi vidovi koriste neposredno, kao slobodna dobra. Prirodno bogatstvo vrši snažan uticaj kako na prizvodnju, tako i na životni standard stanovništva. Ono je vežan činilac formiranja potreba ljudi i razvoja društva.
Čovek je zavisan od prirode, ali je sa razvojem ljudskog društva ova zavisnost u izvesnoj meri smanjena. Tako je sa razvojem nauke i tehnike i njihovom primenom, dobijen širok asortiman veštačkih materijala koja u potpunosti zamenjuju prirodna.
Prirodno bogatstvo je temeljna pretpostavka bilo kakve proizvodnje. Uloga prirodnog bogatstva u društvenoj proizvodnji je određena nizom faktora, među kojima su najznačajniji: kvalitet i kvantitet samih resursa, njihov razmeštaj, kao i dostignuti stepen razvoja proizvodnih snaga. Kvantitativni i kvalitativni odnosi među pojedinim resursima mogu se menjati zavisno od stepena istraženosti teritorije. Ali, kada su ovi odnosi utvrđeni, onda eksploatacija pojedinih prirodnih bogatstava zavisi od dostignutog stepena razvoja proizvodnih snaga, komplementarnosti resursa i njihovog razmeštaja.
Raspoloživi resursi jedne zemlje ne moraju, istovremeno, biti i pokazatelj adekvatne joj proizvodnje. Zemlje, sredine i društva koja ne raspolažu sa odgovarajućim prirodnim bogatstvom najčešće nisu u mogućnosti da ostvare veću proizvodnju, pa je u većini takvih sredina proizvodnja nedovoljna..Treba naglasiti kako imamo dosta i primera gde nedostatak prirodnog bogatstva nije obavezno vodio i nedovoljnosti proizvodnje. Zemlje poput Japana, Tajvana, Hongkonga, Singapura, Švajcarske, Belgije i dr. nemaju velika prirodna bogatstva. Ali te zemlje su dostigle neslućene proizvodne sposobnosti. Nedostatnost prirodnih resursa rešava se putem uvoza, tj. kupovinom od onih koji raspolažu s većim količinama od onih koje su im samim potrebne. Ovaj uvoz se prekriva izvozom gotovih proizvoda visokog stepena obrade. Treba naglasiti kako nisu retki ni primjeri gde zemlje sa relativno velikim prirodnim bogatstvom imaju nedovoljnu proizvodnju, a samim tim i relativno veliko siromaštvo. Takve su, primera radi zemlje poput: Tanzanije, Nigerije, Ugande,Indonezije,Burme, Indije,Rusije, Iraka. Naime, u uslovima izobilja prirodnog bogatstva i darežljivosti prirode, obično nije bilo stimulansa za brži napredak društva. Društveni progres je bio najbrži tamo gde priroda nije bila ni suviše darežljiva ni suviše škrta. Takvi su uslovi podstacali čoveka na delatnost, pružajući mu mogućnost da svoje zamisli ostvari u praksi, menjajući prirodu i samog sebe.
Prirodno bogatstvo nema podjednak značaj na svim nivoima ekonomskog razvoja. Mnogo veći značaj ima u privredama koje karakteriše niži nivo razvijenosti proizvodnih snaga, koje su pretežnije upućene na lako dostupne biološke i druge resurse. Svaki viši stepen razvoja utiče na uključivanje sve većeg broja izvora u eksploataciju i sve kompleksnije iskorišćavanje sirovina. Na višim stepenima razvoja ova zavisnost od prirodnih uslova slabi, s obzirom na sve izražajnije delovanje tehničkog progresa koji utiče na supstituciju prirodnih sirovina materijalima koji su prošli kroz određene faze prerade.
Osnovna podela prirodnog bogatstva jeste na materijalno i nematerijalno. Materijalno prirodno bogatstvo uključuje sva materijalna dobra koja se nalaze na zemljinoj površini, utrobi zemlje i u vodi. Nematerijalna prirodna bogatstva se odnose na klimatske prilike koje povoljno ili nepovoljno utiču na korišćenje materijalnih prirodnih bogatstava.
Materijalna bogastva se dalje dele na biološka i mineralna. U biološka bogastva se ubrajaju flora i fauna, a osnovna karakteristika ovih bogatstava jeste njihova sposobnost obnavljanja, odnosno uvećanja. Mineralna bogastva obuhvataju minerale sa površine zemlje ili iz njene utrobe. Za razliku od bioloških bogatstava, koja su svojoj osnovi obnovljiva, mineralalna bogatstva karakteriše neobnovljivost njihovih resursa, što postaje ozbiljan problem u procesu njihove eksploatacije.

Slika br. 1 - Podela prirodnog bogatstva

Sa gledišta mogušćnosti eksploatacije s obzirom na razvijenost proizvodnih snaga, prirodni resursi se mogu podeliti na: a) potencijalne, koji obuhvataju sve poznate resurse koji će se nekada moći koristiti; b) resurse koji se mogu koristiti u dogledno vreme, računajući sa određenim tempom razvoja tehnike i tehnologije; i c) resurse koji se mogu efektivno koristiti na datom nivou razvoja proizvodnih snaga.

1.3 DRUŠTVENO BOGATSTVO

Društveno bogatstvo čini celokupnost materijalnih dobara koja čine osnovicu proizvodnje i potrošnje društva, a koja su ljudi svojom delatnošću stvorili tokom vekova radom niza generacija, te kojima društvo raspolaže. Zbog toga se i kaže da su to nagomilani proizvodi ljudskog rada, za razliku od bogatstva koje pruža priroda bez sadejstva čoveka. Tako na primer, energija vode u rekama je prirodno bogatstvo, sve dok ljudi regulacijom i branama ne osvoje tu energiju da im pokreće hidrocentrale ili druge objekte. Regulisana vodena energija nije dakle prirodno, nego društveno bogatstvo. Međutim, prisutna su i drugačija shvatanja među teoretičarima, pa tako nailazimo na stav da društveno bogatstvo treba da uključi i raspoloživo prirodno bogatstvo. pa čak i saldo potraživanja i obaveza prema inostranstvu.
Društveno bogatstvo je pokazatelj ekonomske snage jednog društva. Veće društveno bogatstvo neke zemlje stvara uslove za njegov brži rast i prosperitet. Na njegov obim i strukturu utiču obim i raznovrsnost prirodnog bogatstva, ali i društveni odnosi u oblasti proizvodnje, raspodele i potrošnje. Kao takvo, ovo bogatstvo je istorijska kategorija, jer je njegov obim, struktura, raspodela i potrošnja uslovljena faktorima podložnim promenama u vremenu.
Sa pojavom krize hiperprodukcije, došlo se do saznanja da, uprkos velikom društvenom bogatstvu, ekonomska snaga i životni standard u razvijenim zemljama mogu znatno opadati, te da ove kategorije treba vezivati za obim realizovane proizvodnje, a ne samo za nacionalno bogatstvo zemlje. Od toga perioda, statistička i druga istraživanja se usmeravaju na izračunavanje i praćenje kategorija društvenog proizvoda i nacionalnog dohotka, dok se koncept društvenog bogatstva lagano napušta. Međutim, za potrebe pravilnog vođenja ekonomske politike, ipak nije dovoljno poznavati veličinu i strukturu proizvodnje jedne zemlje, već je potrebno steći uvid i u njeno nacionalno bogatstvo u celini, kao i njegovu strukturu po privrednim oblastima, sektoru vlasništva, njegov odnos prema nacionalnom dohotku i slično. U praksi su prisutni i brojni statistički problemi oko metoda izračunavanja nacionalnog bogatstva, valorizacije i probleme cena, osnovne strukture ovog bogatstva, njegove stope rasta i drugo.
Prema sadržini, društveno bogatstvo se razvrstava na materijalno i duhovno bogatstvo. Materijalno bogatstvo se odnosi na sva proizvedena dobra koja se mogu upotrebiti u proizvodne ili potrošne svrhe. Duhovno bogatstvo uključuje sva duhovna dobra i kulturne tekovine nekog društva, kao što su npr. umetnička dela.
Prema nameni, društveno bogatstvo se deli na proizvodne, potrošne i rezervne fondove. Proizvodne fondove čine sva ona materijalna dobra namenjena budućoj proizvodnji. Proizvodni fondovi se dele na stalne i opticajne fondove. U okviru proizvodnih fondova, stalni fondovi su najznačajniji faktor privrednog razvoja. Kod najvećeg broja zemalja na stalne fondove otpada od 3/4 do 4/5 ukupno proizvedenog bogatstva. Stalni fondovi uključuju sredstva za rad koja se dalje dele na građevinske objekte (zgrade) i opremu (mašine, postrojenja, alati, transportna sredstva itd.). Od kvaliteta opreme, kao aktivnog i najproduktivnijeg dela osnovnih proizvodnih fondova, neposredno zavise proizvodne mogućnosti. Građevinski objekti su pasivni deo stalnih fondova, te oni nemaju veći uticaj na efikasnost proizvodnje, iako su neophodni kao prostorni uslovi za rad. Stalni fondovi mogu biti u upotrebi ili u izgradnji (investicije u toku), a njihova procena može se vršiti po novoj ili stvarnoj vrednosti.
Opticajni fondovi uključuju poslovne zalihe (sirovine, poluproizvodi, gotovi proizvodi, trgovačka roba). Osnovna razlika između stalnih i opticajnih fondova jeste što se opticajni fondovi (zalihe), po pravilu, utroše pri jednoj upotrebi, tj. prenesu u celosti svoju vrednost na nove proizvode u toku jednog proizvodnog ciklusa, dok fiksni fondovi to čine postepeno, tokom velikog broja ciklusa.
Potrošni fondovi su namenjeni podmirenju potreba lične potrošnje koja može biti pojedinačna i opšta (stambene zgrade, škole, bolnice, sudovi, pozorišta, prehrambeni proizvodi, obuća, knjige, itd.).

Rezervni fondovi se odnose na materijalna dobra koja služe kao obezbeđenje od neke eventualnosti, i koriste se u slučajevima vanrednih situacija poput elementarnih nepogoda.
Mnoge stavke koje imaju neosporni ekonomski efekat je teško računski obuhvatiti, te je zbog toga konvencijom prihvaćeno da ne ulaze u zvanični račun društvenog bogatstva. U pitanju su radna snaga, patenti, licence, naučna istraživanja, prirodne lepote, istorijski spomenici, pesnička dela i slično.

2. POSEBNI FAKTORI PROIZVODNJE

2.1 PRODUKTIVNOST RADA

Produktivnost rada se identifikuje sa stvaralačkom moći zaposlenih. Reč je o sposobnosti pojedinca da, pod određenim uslovima, u datoj jedinici vremena, stvori veću ili, manju količinu materijalnih dobara. Kod intenzivnosti rada povećani učinak ostvaruje se zahvaljujući većem naprezanju radnika, tj.većem trošenju raspoložive energije u datom vremenu. Kod produktivnosti imamo, međutim, ostvarenje većeg učinka u posmatranom vremenu. Produktivnost se izračunava stavljanjem u odnos dobijenog rezultata proizvodnje izraženog u određenoj količini materijalnih dobara, i utroška radne snage u obliku utrošenih časova rada, ili određenog broja zaposlenih.

P = Q/L

Gde je:
P - produktivnost rada, Q - ostvarena proizvodnja, a L - utrošena radna snaga.

Mera produktivnosti jeste količina proizvoda koja se proizvede za određeno vreme, odnosno, vreme utrošeno za proizvodnju jedne jedinice proizvoda. Veća produktivnost znači da se sa manjom količinom utrošene radne snage ostvari veći obim proizvodnje, odnosno da se za jednu jedinicu proizvoda utroši manje rada.
Produktivnost se može posmatrati na makro i mikro nivou, u zavisnosti od toga da li razmatramo odnos ostvarene proizvodnje i utrošene radne snage na nivou jedne organizacije, ili je fokus pažnje usmeren na društveni nivo.
Na rast produktivnosti utiče veći broj faktora. To su: radno iskustvo, stepen naučne spoznaje i mogućnost primjene dostignutog znanja, sposobnost organizovanja proizvodnje, razvijenost sredstava za proizvodnju, prirodni uslovi i drugi faktori.
Radno iskustvo je prva i temeljna pretpostavka većeg proizvodnog učinka. Iskustvo se stiče procesom učenja. Nije od posebnog značaja da li se do znanja dolazi putem redovnog školovanja ili, pak, učenjem u toku samog rada. Bitno je da je radnik vešt u poslovima koje obavlja i da mu rad, odnosno, pokreti koje pravi prilikom obavljanja posla ne prave smetnje. Komplikovaniji poslovi zahtevaju duži proces podučavanja, prakse i usavršavanja, i obrnuto. Što je veći nivo iskustva (znanja) u poslovima koji se obavljaju, veća je produktivnost, tj. učinak.
Naučna spoznaja i mogućnost njene primene imaju takođe značajan uticaj na produktivnost rada. Razvijenija nauka i tehnika omogućuju veću vlast čoveka nad prirodom, odnosno, bolje korišćenje prirodnih resursa radi društvene proizvodnje. Tehnološka otkrića ne moraju uvijek biti i primenljiva. U nekim slučajevima za primenu visokih znanja neće biti dovoljno materijalnih pretpostavki, u drugim prilikama ne postoji dovoljno ljudi koji su sposobni da masovnije operacionalizuju ta znanja, ponekad to može da bude i problem izgradnje skupe infrastrukture koja bi trebala da daje novu tehnologiju i tome slično. Sve to zajedno treba da bude relevantan činilac primene onog što je nauka već otkrila i spoznala. Sve do momenta masovnije primene dostignutog nivoa znanja nije moguće ni očekivati djelovanja tog faktora na rast produktivnosti.
Organizovanost kao činilac produktivnosti u direktnoj je vezi sa znanjem i iskustvom proizvođača. Organizacione sposobnosti stiču se,iskustvom,odnosno učenjem.Reč je o onoj čovjekovoj sposobnosti da pri istim inputima,zahvaljujući većoj i boljoj organizovanosti, ostvari veće autpute, tj.stvori više materijalnih dobara. Karakterističan bi bio slučaj dva preduzeća sa identičnom kvalifikacionom strukturom u kojima učinak nije istovetan, zbog različito sprovedene organizacije rada. Činjenica da bolja organizovanost u radu u mnogim slučajevima doprinosi većoj produktivnosti uticala je da se tom problemu danas pridaje izuzetna pažnja. Istini za volju, organizacione sposobnosti su prirodni talenat. Ne sme se zaboraviti da se ta sposobnost može uvećati i do 70% zahvaljujući učenju. Tako se u u današnje vreme masovno izučava organizacija. Pri istim ostalim uslovima rada, organizacija je odlučujući faktor produktivnosti rada. Ona se javlja kao zaseban faktor, ne samo u okviru pojedinačne proizvodne jedinice, već i u razmerama društva kao celine.
Razvijenost sredstava za proizvodnju takođe je jedan od faktora produktivnosti. Radi se o činjenici da je s razvijenijim i savršenijim sredstvima za proizvodnju moguće stvoriti više materijalnih dobara, pa čak i u slučaju nepovoljnijih prirodnih uslova. Modernija mašina i sirovine boljeg kvaliteta ostvariće uvek veću produktivnost nego amortizovana mašina i sirovine lošijeg kvaliteta, pri jednakim ostalim uslovima.Treba naglasiti kako su se sredstva za proizvodnju kroz relativno dugu istoriju svesno organizovane proizvodnje stalno razvijala i unapređivala. Otuda se i može zaključiti da su sredstva za proizvodnju, odnosno visoke tehnologije, samo nagomilano znanje i iskustvo mnogih generacija ljudi. Krupni, epohalni skokovi u produktivnosti rada najćešće početni impuls dobijaju upravo od tehničke opremljenosti rada.
Prirodni uslovi, od plodnosti tla, preko dubine nalazišta pojedinih ruda i procenta korisnih sastojaka u njima , pa sve do klimatskih uslova, takođe predstavljaju činioce koji, pod ostalim jednakim uslovima utiču na proizvodnu snagu rada. Povoljniji prirodni uslovi omogućuju da se sa manjim utroškom radne snage ostvari ista ili veća količina proizvoda. Ovi uslovi najviše dolaze do izražaja u delatnostima vezanim za kvalitet zemlje i klimatske uslove poput poljoprivrede i rudarstva. Plodna zemlja i optimalnost atmosferskih padavina, na primer, omogućuje veći prinos od prinosa na nekom drugom nepovoljnijem klimatsko-geografskom području, uprkos istom utrošku radne snage.
Knjige iz oblasti ekonomije nastale u periodu nakon II svjetskog rata govorile su o uticaju društvenih odnosa na produktivnost, a time i na sam obim društvene proizvodnje. Pritom se uvek isticala prednost socijalističkog sistema privređivanja nad zapadnim, tj. kapitalističkim. Međutim, praksa je pokazala da je stanje potpuno obrnuto. Proizvođači u zapadnoevropskim zemljama, Americi i Aziji,bili su daleko produktivniji od onih iz zemalja socijalističkog sveta. Činjenica da se u socijalizmu daleko manje proizvodilo i da je takvom stanju ponajviše doprinosila niska produktivnost, učinilo je da je socijalizam, onakav kakvog ga pamtimo više zbog ekonomije, a manje zbog ideologije, naprosto nestao.
Sa privrednim razvojem neprekidno raste i apsolutni i relativni značaj produktivnosti rada Zato se razvijene i nerazvijene zemlje, između ostalog, razlikuju i po tome što u prvima produktivnost rada, a u drugim upošljavanje nove radne snage i otvaranje novih kapaciteta predstavljaju glavni činilac porasta društvenog proizvoda, što i razlikuje intenzivni od ekstenzivnog privrednog razvoja

2.2 INTENZIVNOST RADA

Kao faktor proizvodnje, intenzivnost se iskazuje kroz trošenje čovekove energije u toku radnog procesa, odnosno, predstavlja stepen trošenja ljudske radne snage u jedinici vremena. Da bi se proizvela što veća količina dobara, ljudi se maksimalno naprežu, tj. troše veću količinu svoje radne energije. Intenzivnost je, zahtev da se u istom vremenskom periodu obavi veći posao zahvaljujući većem trošenju radne energije čoveka. Povećanjem intenziteta rada čovek u kraćem vremenskom periodu troši onoliko rada koliko je ranije trošio u dužem periodu. Ovo trošenje veće količine rada u kraćem periodu radnik postiže većim naprezanjem i zgušnjavanjem rada, kako bi korisno ispunio svaki delič radnog vremena. Tako dolazimo do situacije u kojoj je veća količina rada zbijenija u datom vremenu. S obzirom da radno vreme, osim ekstenzivne dimenzije ima i dimenziju "gustoće", intenzivniji čas osmočasovnog radnog vremena može sadržati veću količinu rada nego opušteniji čas desetočasovnog radnog vremena. Imaajući u vidu navedeno, zaključujemo da se povećanjem intenzivnosti rada u datom radnom vremenu postiže isti efekat koji se dobija i sa produženjem radnog vremena, pod nepromenjenim trošenjem rada. Za razliku od produktivnosti gde se povećava količina proizvoda, ali tako da se smanjuje količina rada po jedinici proizvoda, kod povećanja intenzivnosti povećava se količina proizvoda u jedinici vremena, ali se istovremeno u istoj srazmeri povećava i utrošak rada, tako da količina rada po jedinici ostaje nepromenjena.
Promena radnog učinka se ne odvija proporcionalno promeni intenzivnosti rada. Kada se intenzivnost rada spusti na određenu minimalnu granicu, učinak pada na nulu. Taj nivo intenzivnosti rada pri kojem se radni učinak spušta na nulu predstavlja donju granicu intenzivnosti rada. Sa povećanjem intenzivnosti rada u odnosu na donju granicu, učinak najpre raste progresivno u odnosu na porast intenzivnosti rada, a zatim degresivno. Na određenoj granici prestaje svako dalje povećanje učinka, uprkos tome što se urošak radnikove bioenergije i dalje povećava. Nivo intenzivnosti rada na kome povećanje intenzivnosti rada ne dovodi do daljeg porasta učinka predstavlja gornju granicu intenzivnosti rada. Između gornje i donje granice intenzivnosti rada nalazi se i standardni intenzitet rada. U pitanju je onaj intenzitet rada pri kome se postižu minimalni utrošci radnikove bioenergije po jedinici proizvoda. Svako odstupanje od standardnog intenziteta rada ima za posledicu suvišeno organizaciono uslovljeno trošenje radne snage.

Slika br.2 – Međuzavisnost utroška radnikove bioenergije i intenziteta rada

Povećanje proizvodnje u datom radnom vremenu putem povećanja intenzivnosti rada ima svoje granice. Ona ne sme dovesti do prekomernog trošenja i iscrpljivanje radnika, jer na taj način može ugroziti njegove sposobnosti i zdravlje, što se kosi sa etičkim društvenim principima.
Neoklasična teorija smatra da intenzitet rada radnika zavisi od 1) radnikovih motiva, umešnosti, izdržljivosti i sklonosti za veće naprezanje u okviru određenog radnog vremena; 2) stepena tehničke opremljenosti proizvodnog procesa, i 3) načina raspodele rezultata povećane proizvodnje između vlasnika kapitala i radnika.
Intenzivnost u velikoj meri zavisi od odnosa zaposlenog prema poslu koji obavlja.Veća intenzivnost rada koja dolazi iz fizičke prinude, kao relevantan faktor proizvodnje, bila je prisutna u robovlasničkom društvenom sistemu. U uslovima niskog stepena razvijenosti sredstava za rad, intenzivnost je zavisila od radnikovih motiva, sklonosti, umešnosti i izdržljivosti, odnosno od organizacije rada na mikro nivou. Intenzivnost rada može biti izuzetno značajan faktor rasta proizvodnje u onim slučajevima kada se rad obavlja sa zadovoljstvom i iz ljubavi. Takvu pojavu imamo uvek kada zaposleni radi na poslovima za koje sam pokreće inicijativu ulazeći u vlastiti biznis ili realizujući projekte koje je sam osmislio.
Na intenzivnost rada može da utiče tehnika, odnosno tehnologija koja se koristi pri radu. Razvoj i primena naučno tehničkog progresa u proizvodnji iz osnova menja način proizvodnje. U tom je pogledu posebnu ulogu imalo otkriće pokretne trake.Pokretna traka je, nametnula brzinu pokreta radnika u procesu rada. Time je organizacionim karakteristikama automatski određen i sam stepen intenzivnosti kao jedinstven proces. U takvim uslovima tačno je određena vrsta pokreta koju pravi radnik, njihov broj i brzina.
Društveno ekonomski odnosi utiču na povećanje ili smanjenje intenzivnosti rada preko motiva neposrednih proizvođača. Ukoliko radnik ima koristi u vidu prisvajanja dela rezultata povećane proizvodnje usled veće intenzivnosti rada, on je i motivisaniji za veće naprezanje u radnom procesu.
Međuzavisnost između intenzivnosti rada i produktivnosti rada različita je kod pojedinih utroška radne snage zavisno od vida proizvodnje (pojedinačna, serijska, lančana, masovna, automatska), vrste utroška, složenosti proizvodnje, opremljenosti sredstvima i slično. Tako, npr., smanjenje intenziteta rada radnika u pojedinačnoj proizvodnji za 20% ispod standardnog nivoa, za približno isto toliko smanjuje produktivnost. Međutim, smanjenje intenzivnosti rada za isti procenat u lančanoj proizvodnji dovešće do zastoja u proizvodnji na čitavoj liniji i smanjenja radnog učinka i ostalih radnika. Ovo dokazuje da se negativni efekti odstupanja od standardne intenzivnosti rada povećavaju kod prelaska na više vidove organizacije proizvodnje. Po istom principu, negativni efekti odstupanja od standardne intenzivnosti različiti su u zavisnosti od vrste i složenosti rada na pojedinim radnim mestima. Pad intenzivnosti rada za 10% ispod standardnog nivoa kod konstruktora ili projektanta imaće višestruko veće negativne efekte nego što će to prouzrokovati isti procenat pada intenzivnosti kod proizvodnih radnika u pojedinačnoj proizvodnji. Isto tako, pri jednakom odstupanju od standardne intenzivnosti rada pri istom stepenu kvalifikovanosti radnika, obim negativnih efekata se povećava s povećanjem opremljenosti rada sredstvima, i obrnuto.

2.3 TEHNIČKI PROGRES

Tehnički progres je jedan od osnovnih pokretača društvene proizvodnje. On se ogleda u stvaranju nove i unapređenju postojeće tehnike i tehnologije, odnosno stvaranju novih i poboljšanju postojećih sredstava i metoda proizvodnje koji obezbeđuju uštedu u radu, pronalascima i uvođenju i poboljšanju svojstava postojećih proizvoda i unapređenju organizacije i uprvljanju proizvodnjom. Dakle, radi se o uvođenju novih oruđa za rad, novi metoda proizvodnje i prenošenju postojećih metoda iz naprednijih proizvodnih jedinica u manje napredne. Delovanje tehničkog progresa podrazumeva nastajanje strukturnih promena u celokupnoj materijalnoj proizvodnji, što omogućuje porast društvene produktivnosti i veću efikasnost u korišćenju raspoloživih resursa. Pored rasta produktivnosti, tehnički progres daje veću masu proizvoda, skraćuje vreme proizvodnje, štedi sirovine, snižava troškove po jedinici i podiže kvalitet. Tehnički progres je nedeljiv od ekonomskih rezultata, a zasniva se, prvenstveno, na dostignućima nauke.
Uticaj socijalnih implikacija tehničkog progresa je ogroman i neizmerljiv. On smanjuje razlike između umnog i fizičkog rada, dovodi do porasta slobodnog vremena, poboljšava uslove rada, uzrokuje porast zdravstvenog i kulturnog standarda, zadovoljava rastuće ljudske potrebe, ali i stvara nove.
Solidnu osnovu za tumačenje delovanja tehničkog progresa u robnoj privredi daje Šumpeter. Po njemu, osnovni nosilac tehničkog progresa je preduzetnik koji uvodi inovaciju u proces proizvodnje. Inovacija daje impuls celoj kapitalističkog privredi i period prosperiteta traje sve dok se ova inovacija ne iscrpi. Tehnički progres tako prouzrokuje ciklična kretanja u kapilističkoj privredi. Po njemu, u budućnosti će tehnički progres postati sve više izvestan i sistematski, što će dovesti do potkopavanja uloge kapitalističkog preduzetnika i buržoazije kao klase. Socijalističko društvo koje će stupiti na istorijsku scenu, omogućiće planiranje tehničkog progresa sistematskom koordinacijom, čime će se izbeći ciklično kretanje privrede.
Po Marksu, kapitalistička borba za prisvajanje ekstra viška vrednosti predstavlja autonomnu pokretačku snagu tehničkog progresa. Ono preduzeće koje prvo primeni inovaciju, čiji kriterijum predstavlja rast individualne produktivnosti, prisvaja veći višak vrednosti od ostalih preduzeća iz privredne grane. Ostala preduzeća su primorana da povećaju svoju produktivnost, uvodeći najproduktivniju tehnologiju, sledeći primer prvog inovatora, čime se tehnički progres širi na celu kapitalističku privredu. Na taj način se tehnički progres manifestuje kao kontinuirani proces koji se sam stvara, bez ikakvog spoljašnjeg uticaja.
U praksi se tehnički progres svodi na supstituciju živog rada opredmećenim, odnosno porastom tehničke opremljenosti. Taj proces se manifestuje u stalnom porastu investicija po radnom mestu.
Komponente tehničkog progresa su:

1. pronalazak ili inovacija
2. primena pronalaska
3. širenje primene pronalaska – difuzija

Inovacija znači primenu neke nove ideje, tehnike, procesa, postupka u procesu proizvodnje, odnosno njihovu kombinaciju. Inovaciji prethodi invencija koja predstavlja stvaranje pomenutih ideja, tehnika, procesa i postupaka. Dakle, invencija, za razliku od inovacije predstavlja samo potencijalni tehnički napredak, jer je za proizvodne svrhe potrebna praktična primena novih znanja u obliku nove tehnike i tehnologije, novih proizvoda ili usavršenja postojećih.
Postoji više kategorija inovacija: novi proizvodi, novi metodi proizvodnje, nove sirovine i materijali, nova organizacija. Inovacije i invencije nastaju kao rezultat fundamentalnih, primenjenih i razvojnih istraživanja. Vreme između invencije i uvođenja u proizvodnju se stalno skraćuje, i nalazi se pod neposrednim dejstvom razvoja proizvodnih snaga, nauke i njene primenljivosti.
Poslednja faza u evoluciji neke invencije jeste difuzija, u toku koje se njena upotreba širi sve dok ne dobije opštu primenu u celoj privredi. Difuzija se odvija u horizontalnom i vertikalnom pravcu.

Slika br. 3 – Od naučnog otkrića do tržišta

Najznačajniji faktori širenja tehničkog napretka su: 1) društveno ekonomski odnosi, 2) stalno rastuće potrebe društva, 3) neprekidni porast znanja i iskustva, 4) napori na polju istraživanja i razvoja, 5) ekonomska efikasnost pronalazaka, 6) nivo obrazovanja, 7) materijalne mogućnosti društva, 8) tržište 9) privredna struktura.
Savremeni tehnički progres se najbolje ogleda u automatizaciji fizičkih i intelektualnih procesa, velikim skokovima u proizvodnji sintetičkih materijala i novih proizvoda, mobilnosti energije, kontroli bioloških procesa i slično.

Tabela br. 1 – Prikaz vremenske razlike između nastanka pronalaska i njegove primene kod pojedinih pronalazaka

Prisutno je više pokazatelja merenja tehničkog progresa – njegovog nivoa i brzine. U praksi se najčešće vrši kombinacija većeg broja metoda, jer ni jedna metoda ne može poslužiti za sve slučajeve merenja. Među najznačajnije pokazatelje tehničkog progres spadaju:

• brzina rasta i nivo produktivnosti rada;
• brzina i stepen difuzije novih i savremenih tehnologija;
• stepen razvijenosti i rast naučno-istraživačke i razvojne aktivnosti;
• broj i kretanje inovacija i brzina uvođenja novih proizvoda.

Ulaganja u naučna istraživanja se povećavaju iz dana u dan. Ulaganje u znanje se smatra investicijom, te je znanje i njegovo iskorišćavanje danas osnovni izvor blagostanja i progresa. Piter Draker najavljuje dolazak postindustrijskog društva u kome će znanje zameniti kapital.
Tehnički progres je u uskoj korelaciji sa produktivnošću i intenzivnošću rada, i spada u posebne faktore proizvodnje. Doprinosi smanjenju utrošaka rada, sredstava za rad i predmeta rada, uz neizbežni transfer tehnologije. Ovaj transfer predstavlja jedan od osnovnih odlika privrednog razvoja i sve manje važi samo za nerazvijene zemlje.
Transfer tehnologije možemo definisati kao proces protoka tehnologije od izvora do primaoca, a može biti međunarodni, regionalni, međugranski ili međusektorski, međukompanijski i unutar kompanijski transfer. Kao kanali tehnološkog toka javljaju se licenciranje, franšizing, zajednička ulaganja, projekat „ključ u ruke“, strane direktne investicije i zajednički istraživačko-razvojni projekti.

ZAKLJUČAK

Faktori društvene proizvodnje se dele na opšte i posebne. U opšte spada stanovništvo, prirodno i društveno bogatstvo, a u posebne produktivnost rada, intenzivnost rada i tehnički progres.
Veći broj stnovnika istovremeno znači i veći proizvodni potencijal, ali to istovremeno podrazumeva i veću potrošnju. Dok u proizvodnji učestvuje samo radno aktivno stanovništvo, u potrošnji učestvuje celokupno stanovništvo jedne zemlje. Potrebno je vršiti polnu, starosnu, obrazovnu i drugu analizu strukture stnovništva, radi ocene doprinosa pojedinih segmenata stanovništva društvenoj reprodukciji.
Prirodno bogatstvo uključuje celu prirodu koju je čovek u stanju da koristi radi ostvarenja društvene proizvodnje. U današnje vreme, zavisnost od prirodnog bogatstva je smanjena putem tehničkog progresa koji vrši supstituciji prirodnih materijala veštačkim, ali i putem spoljnotrgovinske razmene u kojoj zemlje sa oskudnim prirodnim bogatstvom uvoze potrebne sirovine. Značaj prirodnog bogatstva za proizvodnju je najveći u početnim etapama razvoja. Ovo bogastvo nije uvek garant obimne društvene proizvodnje. Prirodna bogatstva se dele na materijalna i nematerijalna, a materijlna na mineralna i biološka.
Društveno bogatstvo čini celokupnost materijalnih dobara koja čine osnovicu proizvodnje i potrošnje društva, a koja su ljudi svojom delatnošću stvorili tokom vekova radom niza generacija. Na njegov obim i strukturu utiču kako obim i raznovrsnost prirodnog bogatstva, tako i vladajući društveni odnosi. Uprkos velikom društvenom bogatstvu, ekonomska snaga i životni standard u razvijenim zemljama mogu znatno opadati. Prema sadržini, društveno bogatstvo se deli na materijalno i duhovno, a prema nameni na proizvodne, potrošne i rezervne fondove.
Produktivnost rada podrazumeva sposobnosti pojedinca da, pod određenim uslovima, u datoj jedinici vremena, stvori veću ili, manju količinu materijalnih dobara. Može se posmatrati na makro i mikro nivou, a uslovljena je radnim iskustvom, stepenom naučne spoznaje i mogućnošću primene dostignutog znanja, sposobnošću organizovanja proizvodnje, razvijenošću sredstava za rad i prirodnim uslovima.
Intenzivnost rada se definiše kao stepen trošenja ljudske radne snage u jedinici vremena. Povećanjem intenzivnosti rada u datom radnom vremenu postiže isti efekat koji se dobija i sa produženjem radnog vremena. Promena radnog učinka ne raste proporcionalno sa promenom intenzivnosti rada. Intenzivnost rada radnika je uslovljena radnikovom umešnošću i izdržljivošću, stepenom tehničke opremljenosti i načinom raspodele rezultata proizvodnje.
Tehnički progres se ogleda u stvaranju nove i unapređenju postojeće tehnike i tehnologije, odnosno stvaranju novih i poboljšanju postojećih sredstava i metoda proizvodnje koji obezbeđuju uštedu u radu, pronalascima i uvođenju i poboljšanju svojstava postojećih proizvoda i unapređenju organizacije i uprvljanju proizvodnjom. Ovaj progres omogućuje rast produktivnosti, skraćuje vreme proizvodnje, doprinosi uštedi sirovina, sniženju troškova i stvara bolji kvalitet. Komponente tehničkog progresa su pronalazak, primena pronalaska i širenje te primene. Vreme između nastanka pronalska i njegove primene se sve više skraćuje.

LITERATURA

1. Jokić, Slobodan, Osnovi ekonomije, Beograd: Proinkom, 2004.
2. Dragišić, Dragoljub; Ilić, Bogdan; Medojević, Branko; Pavlović, Milovan; Osnovi ekonomije, Beograd: Centar za izdavačku delatnost ekonomskog fakulteta, 2005.
3. Labus, Miroljub, Osnovi političke ekonomije, Beograd: Nomos, 1992.
4. James A. Caporaso, David P. Levine, Theories of Political Economy, Cambridge University Press, 1975.
5. Alfredo Saad-Filho, Value of Marx, Routledge (UK), 2002.

PROCITAJ / PREUZMI I DRUGE SEMINARSKE RADOVE IZ OBLASTI:

ASTRONOMIJA | BANKARSTVO I MONETARNA EKONOMIJA | BIOLOGIJA | EKONOMIJA | ELEKTRONIKA | ELEKTRONSKO POSLOVANJE | EKOLOGIJA - EKOLOŠKI MENADŽMENT | FILOZOFIJA | FINANSIJE |  FINANSIJSKA TRŽIŠTA I BERZANSKI    MENADŽMENT | FINANSIJSKI MENADŽMENT | FISKALNA EKONOMIJA | FIZIKA | GEOGRAFIJA | INFORMACIONI SISTEMI | INFORMATIKA | INTERNET - WEB | ISTORIJA | JAVNE FINANSIJE | KOMUNIKOLOGIJA - KOMUNIKACIJE | KRIMINOLOGIJA | KNJIŽEVNOST I JEZIK | LOGISTIKA | LOGOPEDIJA | LJUDSKI RESURSI | MAKROEKONOMIJA | MARKETING | MATEMATIKA | MEDICINA | MEDJUNARODNA EKONOMIJA | MENADŽMENT | MIKROEKONOMIJA | MULTIMEDIJA | ODNOSI SA JAVNOŠCU |  OPERATIVNI I STRATEGIJSKI    MENADŽMENT | OSNOVI MENADŽMENTA | OSNOVI EKONOMIJE | OSIGURANJE | PARAPSIHOLOGIJA | PEDAGOGIJA | POLITICKE NAUKE | POLJOPRIVREDA | POSLOVNA EKONOMIJA | POSLOVNA ETIKA | PRAVO | PRAVO EVROPSKE UNIJE | PREDUZETNIŠTVO | PRIVREDNI SISTEMI | PROIZVODNI I USLUŽNI MENADŽMENT | PROGRAMIRANJE | PSIHOLOGIJA | PSIHIJATRIJA / PSIHOPATOLOGIJA | RACUNOVODSTVO | RELIGIJA | SOCIOLOGIJA |  SPOLJNOTRGOVINSKO I DEVIZNO POSLOVANJE | SPORT - MENADŽMENT U SPORTU | STATISTIKA | TEHNOLOŠKI SISTEMI | TURIZMOLOGIJA | UPRAVLJANJE KVALITETOM | UPRAVLJANJE PROMENAMA | VETERINA | ŽURNALISTIKA - NOVINARSTVO

preuzmi seminarski rad u wordu » » » 

Besplatni Seminarski Radovi

SEMINARSKI RAD