В О В Е Д

Трошоците како економска-сметководствена категорија се присутни во сите сфери на општествен поредок. Историските податоци упатуваат на тоа дека тие биле присутни уште во најраните облици на човековото постоење и работење. Отсекогаш, човековата одлука се базирала на трошоците, кои се идетификуваат со рационално трошење на средства и труд.
Трошоците претставуваат најзначаен и најдинамичен елемент на секоја економија. Тие се всушност проблематика, која секогаш е присутна во голем број научни дисциплини, особено во економската. Не е случајно што и во обичниот говор зборот економија се изедначува со радионалното трошење на средствата, односно со заштедите во трошењето или со намалување на трошоците.
Трошоците достигнуваат еклатантен развој со појавата на теоријата на трошоците во рамките на економската наука. Научните работници од областа на економијата, согледувајќи ја улогата, важноста и значењето на трошоците, пристапиле кон нивно сеопфатно и студиозно проучување и анализирање.
Предмет на анализа на овој труд се различните класификации на трошоците, како и нивната примена во процесот на управување и деловно одлучување.
Во првиот дел од трудот, ке бидат разработени различните аспекти на групирање на трошоците како и дефинирањето и карактериситките на секој вид трошок одделно. Целта е да се истакнат најбитните сличности и разлики меѓу трошоците, да се потенцираат нивните меѓусебни односи, како и да се истакне нивната практична примена.
Во вториот дел од трудот акцентот е ставен на примената и значењето на трошоците во процесот на управување и деловно одлучување. Целта е да седефинира местото и улогата на трошоците во менаџерскиот процес и разработка на можноста истите да се контролираат и прилагодат на потребите на менаџментот.

1.ПОИМ ТРОШОЦИ

Во денешно време ниедна анализа за работењето на претпријатието не може
да биде замислена, ако резултатите од работењето не бидат искажани преку трошоците на претпријатието. Сите надворешни и внатрешни манифестации, сите настанати промени, сите движења на средствата во претпријатието се искажуваат и набљудуваат преку неговите трошоци.
Голем број автори ја разбработувале трошковната проблематика и оставиле бројни дефиниции за трошоците. Општо прифатена е следната дефиниција: Трошоците претставуваат вредносен (паричен) израз на потрошените елементи на производството. Трошоците набљудувани од овој аспект, како вредносен израз на трошењата на основните елементи во процесот на производството, претставуваат трошоци во потесна смисла на зборот.
Меѓутоа, покрај трошоците на непосредното производство, во претпријатијата настануваат и други трошоци-деловни и режиски трошоци, кои се во врска со функцијата на производството (пр: трошоци на продажба, трошоци на разни набавки, организирање, потоа платите на директорот, другите менаџери и сите вработени кои не се директно инволвирани во производството, како и сите заеднички трошоци-греење, осветлување,чистење и сл.). Во претрпијатието, исто така, се прават и разни расходи и издатоци за кои нема некое директно трошење во самото производство, но кои сепак му служат на производството. Такви се чланарините и придонесите кои се плаќаат на коморите, прекувремените часови за работа и сл. Од гледна точка на сметководството, и деловните и режиските трошоци, расходите и издатоците за кои нема физичко трошење во производството, претставуваат составни елементи на цената на чинење, и имаат ист третман како и производствените трошоци. Според тоа, во поширока смисла на зборот поимот трошоци, покрај трошоците на елемените во процесот на производството, ги опфака и сите расходи и издатоци направени за одредено производство.
Во рамките на ваквото сфаќање на трошоците спаѓа и дефиницијата која –трошоците претставуваат во пари изразено трошење на средствата и трудот и издатоци кои претставуваат составни делови на цената на чинење на учиноците. Ако се сконцентрираме на претходната дефиниција за трошоците може да забележиме дека поимот трошоци се врзува за цената на чинењето. Под цена на чинење се подразбира збир на сите трошоци што треба да се идентификуваат со определен ефект, производ, услуга или активност на претпирјатието. Од тука произлегува и фактот дека со трошоците не може да се идентификуваат вонредните расходи ( издатоци за пожар, поплава, исплатени пенали за казни и сл.). Трошоците се израз на продуктивно трошење , а за разлика од нив вонредните расходи се израз на непродуктивни трошења.

2. ОСНОВИ НА ДЕФИНИРАЊЕТО НА РАЗЛИЧНИТЕ ПОДЕЛБИ НА ТРОШОЦИ

Успешното работење на претпријатието е поврзано со постојано анализирање, следење и проучување на трошоците. Сложеноста на трошочната проблематика нужно водела кон потребата трошоците да се расченуваат на одделни делови. Напоредно со усложнувањето на проблематиката на трошочната проблематика се зголемува и бројот на различните поделби на трошоците. Притоа, трошоците се делат во различни групи во зависност од критериумот што е употребен и целта што се сака да се постигне со одредена калсификација на трошоците.
Расченувањето на трошоците овозможува согледување на карактеристиките и движењето на пооделни делови на трошоците. Проучувајќи ги овие делови се овозможува посигурна оценка и на содржината на цената на чинењето на трошоците. Различните поделби на трошоците овозможуваат согледување на нивното реагирање во различни услови, а исто така и нивно рангирање. Различното класифицирање на трошоците често пати е мотивирано со цел да се оствари контрола на нивното движење. Притоа, треба да се откријат условите во кои настануваат одделни групации на трошоците, па дури и потоа, влијаејќи врз условите, да се влијае врз квантумот на трошоците.
Во теоријата и практиката постојат бројни поделби на трошоците. Во продолжение вниманието ќе го задржиме на карактериситките и специфичностите на некои од нив.

2.1.ПРИРОДНИ ВИДОВИ НА ТРОШОЦИ

Трошоците се делат по видови со цел да се види од кој вид трошоци колку се направени (колку материјали, плати и сл.), какви средства се потрошени (амортизација или парични средства за ПТТ услуги и сл.) и за каков вид потреби се направени ( трошоци за репрезентација, за реклама, за одделни производи и друго). Трошоците според природните видови можат да се групираат во следните пет групи:

1.Потрошени материјали
Во оваа група на трошоци спаѓаат вредноста на потрошените суровини, помошни материјали, набавена енергија, потрошено гориво, ситен инвентар, амбалажа, авто гуми и резерви делови. Оваа група на трошоци е мошне значајна и влијателна бидејќи најголемиот дел од вкупните трошоци на претпријатието отпаѓа на нив.
2. Амортизација
Аморизацијата претставува вредносен израз на потошувачката на постојните средства. Таа по правило се пропишува со прописи и стандарди и се пресметува според амортизациони стапки. Овие стапки се определуваат во зависнот од определена класификација на постојните средства, Притоа, во предвид се зема природата на постојните средства при нивно физичко и морално трошење.
3.Плати
Во групата на плати се вбројуваат пресметаните бруто плати на работниците, заедно со придонесите за плати. Сумата на овие трошоци се утврдува врз база на основните мерила за квалитетот и квантитетот на потрошениот труд, утврден со интерни акти на претпријатието. На крајот на годината, доколку претпријатието оствари добивка, платите може да се зголемат за соодветен дел од добивката. Но, тој дел од платите не влегува во трошоците за работна сила.
4.Вкалкулирани придонеси
Врз основа на платите, како и врз основа на добивката, се пресметуваат голем број на придонеси спрема општествената заедница. Овие придонеси се калкулативен елемент и составен дел на цената на чинењето , па затоа од економски аспект восприемаат карактер на трошоци. Во оваа група се класифицирани и каматите за кредити за основни средства, каматите за кредити за обртни средства, придонеси што се плаќаат на стручни асоциации (комори,здруженија и сл).
5.Услуги од други
Во последната група на трошоци се калсифицирани услугите од други. Овде спаѓаат издатоците за поправки и одржување, издатоците за транспортни услуги, трошоци за платен промет, патни трошоци, трошоци за реклама, осигурување и др. Со оглед на тоа дека сите овие трошоци се јавуваат во облик на издатоци за други претпријатија, истите се групираат одделно и се јавуваат како посебен вид на трошоци.

2.2.ТРОШОЦИ СПОРЕД НАЧИНОТ НА НИВНОТО ИДЕНТИФИКУВАЊЕ СО ПРОИЗВОДИТЕ И АКТИВНОСТИТЕ

Трошоците што настануваат во претпријатието треба да се пресметаат,т.е.да се опфатат во цената на чинење на одделни производи. Според начинот на кој се врши пресметување на трошоците и нивно распределување по одделни производи,трошоците се делат на директни и индиректни.
>Директни трошоци. Овие трошоци се нарекуваат уште и непосредни или поединечни.Тие можат непосредно да се групираат по производи, или услуги. Ваквото непосредно разграничување е лесно, бидејќи, уште при нивното настанување се знае точно на кој призвод или услуга ќе се однесуваат. Секој трошок што однпред се знае за која активност е направен, се смета за директен трошок.
Овие трошоци се поврзани со т.н. трошочни објекти.Трошочен објект може да биде определена активност, производ или услуга, одделение или место, и може да биде изразен на различни начини, што зависи од природата на трошочниот објект.Според тоа било кој трошок кој може да се идентификува со конкретен трошочен објект, се смета за директен трошок.
Во групата директни трошоци се вбројуваат директните материјали (материјали за изработка) и директните плати ( плати за изработка)
>Идиректни трошоци. Овие трошоци е нарекуваат уште и посредни или општи трошоци. Индиректните трошоци се оние за кои при нивното настанување не се знае за кој производ или активност се однесуваат, туку се прават за повеќе производи, активности или за претпријатието во целина. Според тоа, тие не може директно да се опфатат во производството на еден определен производ.
Тие се нарекуваат индиректни затоа што се распределуваат по производи и активности на инидректен (посреден) пат, со помош на одделни клучеви за рапсределба ( пр. Количина на потрошен материјал, според износот на пресметаните плати за изработка, според работните часови, производствените производи и сл.). Овие трошоци прво се распоределуваат по местата каде што настанале, а потоа врз база на определени критериуми или основи, се распределуваат по активности и производи. Целта на ваквата распределба на трошоците е реално да се утврди цената на чинење на прозводите.Овие трошоци во рамките на сметководството на менаџментот може да се разграничат на четири групи, и тоа:
-производствени,
-за маркетинг,
-административни,
-за истражување и развој.

2.3.ТРОШОЦИ СПОРЕД НАЧИНОТ НА НИВНО РЕАГИРАЊЕ ВРЗ ПРОМЕНА НА ОБЕМОТ НА РАБОТЕЊЕ

Различните трошоци во претпријатието различно се однесуваат, односно различно реагираат на промените на обемот на работење или волументот на производство, или, како што се нарекува, степенот на вработеноста трошоците се делат на три групи: фиксни или постојани трошоци, вторите варијабилни или променливи трошоци и полуфиксни(релативно фиксни трошоци)
> Фиксни трошоци.Основна карактеристика на фиксните трошоци е нивната независност од промените во обемот на производството.Без разлика дали производството расте или се намалува,фиксните трошоци во нивниот вкупен износ,остануваат исти. Те постојат дури и кога претпријатието не работи. Во оваа категорија трошоци се вбројуваат: амортизација, трошоците на средствата за работа, одржување, закупнини, трошоци за осигурување, истражување и развој и сл.
Сите овие трошоци остануваат непроменети во вкупниот износ без оглед на промените на обемот на производството.Фиксните трошоци уште се нарекуваат и “трошоци на капацитетот”.
Се разбира, може да се пресметаат и просечните фиксни трошоци, односно фиксните трошоци по единица производ. Просечните фиксни трошоци се добиваат кога вкупните фиксни трошоци ќе се поделат со количеството на произведени производи. Тие за разлика од вкупните фиксни трошоци се променливи и се во обратна пропорција со промените на степенот на ангажираност на капацитетот. Така, ако обемот на производството расте, износот на фиксните трошоци по единица производ се намалува, и обратно. Ова лесно може да се сфати доколку се има во предвид дека износот на вкупните фиксни трошоци е постојан, а се менува само бројот на произведени производи.
>Варијабилни трошоци- Варијабилните трошоци се оние коишто во потполност се зависни од степенот на ангажираност на капацитетот, односно од обемот на производство.Тие во својот вкупен износ растат со порастот на обемот на производството, а се намалуваат со намалувањето на обемот на производството. Овие трошоци исклучиво се врзани со движењата на степенот на вработеност на капацитетите. Вкупните варијабилни трошоци се однесуваат на целокупниот обем на работењето,а просечните варијабилни трошоци се трошоци по едница производ. Тие се добиваат кога вкупните варијабилни трошоци ќе се поделат со производствените производи.
Според начинот на нивното реагирање во однос на промените на обемот на производството, варијабилните трошоци може да бидат пропорицонални, дегресивни и прогресивни.

• Пропорционалните трошоци се оние што пропорционално се менуваат во однос на промените во обемот на производството. Секое зголемување на обемот на производството, значи и пропорционално зголемување на трошоците, и обратно. Пропорционалните трошоци по единица производ се константни, непроменети, бидејќи и тие се зголемуваат или намалуваат сразмерно со зголемувањето или намалувањето на производството. Во оваа група на трошоци, спаѓаат потрошените материјали за изработка, трошоците за пакување, трошоците за енергија и сл.
• Дегресивни трошоци се оние кои се зголемуваат со помал интензитет во однос на зголемувањето на обемот на производството. Набљудувани по едниица производ, дегресивинте трошоци се намалуваат со зголемувањето на степенот на ангажираност на капацитетите. Дегресивни трошоци се трошоците на управната и погонска режија, како што се помошните материјали, трошоците за осветлување, оглрев, патни трошоци и слично.
• Прогресивни трошоци се оние кои се зголемуваат побрзо од порастот на обемот на производството. Во оваа категорија спаѓаат трошоците за плаќање на прекувремената работа, трошоци за тековно одржување на преангажирани средства,додатни трошоци за продажба и сл. Појавувањето на прогресивинте трошоци е знак дека во претпријатието дошло до преангажираност на капацитетот, што за последица има прогресивно зголемување на трошоците.

>Релативно фиксни трошоци- Овие трошоци во литературата се нарекуваат и полуфиксни трошоци. Карактеристично за нив е што имаат и фиксни и варијабилни карактериситики, односно до определен степен на производство тие имаат фиксен, а над тој степен добиваат варијабилен карактер. Најадекватно е овие трошоци да се наречат и зонски трошоци, поради фактот што тие се движат во рамките на поределени зони т.е. количествени размери. Кога степенот на ангажираност на капацитетот ќе премине од една, пониска, во друга, повисока зона на ангажираност на капацитетот, се јавуваат нови фиксни трошоци. Тоа е причината поради која доаѓа до скоковито растење на вкупните фиксни трошоци. Овој износ на трошоци, понатаму, останува непроменет се до повторно ангажирање на нов капацитет, кога се преминува во друга повисока зона. Покрај вкупните фиксни трошоци, разликуваме и релативно фиксни трошоци по единица производ. Овие трошоци при преминувањето од една во друга зона на ангажираност на капацитетот се зголемуваат, додека во рамките на една зона, се намалуваат. Тоа значи дека овие трошоци, на последниот степен на ангажираност на капацитетот во претходната зона, се пониски од релативно фиксните трошоци на почетниот степен на ангажираност на капацитетот во новата зона.
Како илустрација на вкупните полуфиксни трошоци, може да се наведат вработувањето на нов персонал при зголемувањето на обемот на производство, воведување на нова смена, набавка на нова опрема.

2.4.ВКУПНИ И ПРОСЕЧНИ ТРОШОЦИ

Вкупни трошоци. Станува збор за збир,сума, на сите трошоци на претпријатието врзани за даден обем на производство. Односно, тие се апсолутна големина која не е ставена во сооднос со некоја друга големина. Практично вкупните трошоци се сведуваат на збир на фиксните и варијабилните трошоци, искажани во маса, во вкупен обем. Вкупните трошоци растат со порастот на вкупниот обем на производството. Ваквата тенденција на вкупните трошоци се формира под доминантно влијание на варијабилните трошоци, кои имаат тенденција да растат со порастот на обемот на производството. За разлика од нив, фиксните трошоци се дадена, непроменлива големина, па оттука и немаат големо влијание врз движењето на големината на вкупните трошоци.
Просечни трошоци. Оваа група трошоци се изразува во релативни бројки. Тие се добиваат кога одделните видови вкупни трошоци ќе се стават во однос на определена големина, на пример, количеството произведени производи. Во броителот на оваа равенка може да се вклучат фиксните, варијабилните или вкупните трошоци. Во зависнот од тоа, може да зборуваме за:
- просечни фиксни трошоци,
- просечни варијабилни трошоци,
- вкупни просечни трошоци.

2.5.ПРОИЗВОДСТВЕНИ И НЕПРОИЗВОДСТВЕНИ ТРОШОЦИ

Во теоријата и практиката на индустриските развиени земји вообичаена е практиката на трикратно и двократно разграничување на производствените трошоци. Според трикратната категоризација производствените трошоци се делат на :
- директни материјални трошоци
- директни плати
- индиректни трошоци на производството

Непроизводсвените трошоци се нарекуваат уште и трошоци на периодот. Со овие трошоци не се оптоваруваат залихите туку тие претставуваат директни ставки во билансот на успех кој како што е познато се сочинува на периодична основа. Примери за периодични трошоци се: трошоци за продажба, платите на вработените во продажното одделение, кириите, како и административните трошоци, односно платите на раководниот персонал, на персоналот во сметководство.
Според двократната класификација трошоцитена производството се делат во две групи и тоа:
- примарни
- конверзациони
Примарните трошоци се директните материјали и дирекните плати, а конверзациони трошоци се збир на индиректните трошоци на производството и директните плати.

2.6. ФАКТИЧКИ И ПРЕДВИДЕНИ ТРОШОЦИ

Фактичките трошоци се израз на фактичките трошења на средствата и труд во определен период. Тие покажуваат колку реално настанале трошоци во одреден временски период. Овие трошоци се нарекуваат и историски трошоци поради фактот што упатуваат на трошењата во минатото. Со тоа можат да се вршат какви и да било интервенции со цел да се постигне подобра економичност и ефикасност во работењето. Утврдувањето на фактичките трошоци е неопходно за утврдувањње на фактички остварениот резултат и фактичката вредност на залихите. Овие трошоци, од друга страна се неопходни и во деловното одлучување, при што треба да се предвиват ефектите од трошењето.
Предвидени трошоци-можат да се восприемат главно два облици: плански и стандардни.
А) Плански трошоци- Овие трошоци се утврдуваат врз база на фактичките трошоци за определен временски период, не подолг од една година. Во деловното одлучување овие трошоци овие трошоци имаат предност во однос на стварните(фактичките) трошоци. Како основа за утврдување на овие трошоци се земаат стварните трошоци направени во минатото, како и предвидувањето во врска со движењето на трошоците во периодот на кој тие ќе се однесуваат. Планските трошоци најчето се третираат како нормални трошоци. Кога стварните трошоци се пониски од планските, се смета дека трошоците се намалени и остварена е заштеда. Во обратен случај се укажува на зголемени трошоци и неекономично трошење.
Б) Стандардни трошоци- Стандардните трошоци се исто така однапред утврдени трошоци и претставуваат критериуми или “норми” за мерење на перформансите. Тие се определуваат врз основа на сестрани научни студии на условите кои предизвикуваат трошење на труд и средства. При утвдрување на овие трошоци како основа не се земаат фактичките трошоци од изминатиот период, туку тие се утврдуваат врз база на директно проучување на можните трошоци користејќи научни и стручни знаења, како и најсовршени средства за проценка на трошењата. Овие трошоци претставуаат најреално мерило на економичноста на работењето. При донесувањето на деловните одлуки, најчесто се користат стандардните трошоци кои претставуваат показатели за успешноста во работењето.

Најчесто застапени во литературата и практиката се количинските и вредносните стандарди. Вредносните стандардни трошоци покажуваат колку треба да изнесуваат трошоците. Количествените стандардни трошоци, од друга страна, покажуваат колку и какво количество на материјали, работни часови и сл. треба да се потрошат на единица производ или услуга.
Успешното работење се согледува преку споредување на фактичките и стандардинте трошоци и мерење на нивонот отстапување, кое може да биде позитивно или негативно. Доколку постојат отстапувања тогаш влијанието на менаџментот ќе се насочи кон преземање на активности со цел да се согледаат и елиминираат причините за девијациите, или евентуално да се прилагодат стандардите на специфичното опкружување. Овој процес во литературата е познат како “принцип на исклучок”, каде што акцентот се става само на позначајните отстапувања, а ситните се игнорираат.

2.7.ИНКРЕМЕНТАЛНИ И ГРАНИЧНИ ТРОШОЦИ

Инкрементални трошоци. Овие трошоци претставуваат апсолутна разлика во вкупниот износ на трошоците помеѓу две алтернативин можности, два или повеќе видови производи, два или повеќе процеси на производство и сл. Инкременталните трошоци често се нарекуваат и диференцијални трошоци. Овие трошоци претставуваат апсолутни големини, и едноставно се дадени како сума. Се разбира, релевантните показатели имаат непосредно значење за менаџментот, но сепак има случаи и кога апсолутните показатели имаат приоритет. Таков е случајот со повратната спрега меѓу планирањето и контолата, која во најголема мера е заснована на инкрементални трошоци.
Гранични трошоци. Овие трошоци се дополнителни просечни трошоци за новопроизведената количина производи, односно просечни трошоци на оствареното производство меѓу два сукцесивни степени на ангажираност на капацитетот. За разлика од инкременталните трошоци кои претставуваат апсолутна разлика меѓу два сукцесивни степени на вработеност на капацитетот, граничните трошоци се просечни трошоци. Кога инкременталните трошоци ќе се поделат со граничниот производ се добива категориајта гранични трошоци. Граничниот производ пак претставува апсолутна разлика во обемот на производство меѓу два сукцесивни степени на ангажираност на капацитетот. Овие трошоци не се некој самостоен вид на трошоци, како што се фиксните или варијабилните трошоци. Тие само покажуваат колку дополнителни трошоци се прават за дополнителна единица производ или услуга.
Значењето на граничните трошоци е неспорно,а тоа го докажува и нивната примена во процесите како што се стимулирање на потрошувачката и зголемување на производството, диференсирање на цените, одлуки во врска со набавката и производството, прифаќање на специјални порачки, промена на асортиманот, замена на неамортизираната опрема, воведување на нов производ и сл.

2.8.ОПОРТУНИТЕТНИ ТРОШОЦИ

Опортунитетните трошоци, или како што уште се нарекуваат и алтернативни трошоци, ги претставуваат можните приходи од кои претпријатието се откажало, поради прифаќање на некој друг деловен потфат. Овие трошоци не се предмет на сметководствено третирање, затоа што тие реално и не настанале. Тие не се евидентираат никаде во сметководството, но сепак не ја губат својата релевантност.
Најчест пример за опортунитетните трошоци е можноста за користење на сопствен деловен простор,или можноста истиот да биде даден под наем. Доколку менаџментот одлучи да го користи деловниот простор, тогаш опортунитетниот трошок ке биде можната закупнина што менаџментот би ја добил доколку деловниот простор го даде под наем. Иако разликата не може да се квантифицира, таа е мошне релевантен фактор кој при планирањето на трошоците не може да се одбегне.

3. ТРОШОЦИТЕ И МЕНАЏЕРСКИТЕ ОДЛУКИ

Сите мерки и активности што се преземаат во едно претпријатие, почнувајќи од набавката на материјалите и суровините, организацијата на производствениот процес, па се до продажбата на готовите производи, на некој начин се одразуваат на трошоците и ја поределуваат нивната висина и структура. Трошоците се јавуваат во улога на фактор со решавачко влијание врз економичноста и добивката што се остварува во претпријатието. Затоа ниту една одлука во работењето не би смеела да се донесе без претходна анализа на дејстовот на таа одлука врз трошоците.
Менаџерските тимови во претпријатието, потпирајки се врз анализата на трошоците направена од стручни екипи (економисти, технолози) а кои упатуваат на големината на одделените видови трошоци, нивното однесување на краток и долг рок во зависност од обемот на производството, применетата технологија и сл. донесуваат значајни деловни одлуки, поврзани со голем број на проблеми во рамките на менаџерската политика на претпријатието. Овде ќе наведеме некои од нив:

—Трошоците претставуваат значаен фактор кој непосредно влијае врз изборот и асортиманот на производите што ќе бидат застапени во производната програма. Во современи услови на стоапнисување, во кои постои остра конкурентска борба на пазарот, претпријатијата се принудени постојано да внесуваат поголеми или помали промени во асортиманот на своите производи, доколку сакаат да ги задоволат потребите на потрошувачите и да се спротистават на конкурентите. Видот и интензитетот на тие промени зависат, пред се, од нивното дејство врз висината и структурата на трошоците.
—Набавката на потребните материјали и суровини може да се изврши во различни услови: различни добавувачи, различен квалитет, различен начин на превоз и достава и сл. Определувањето за едно од повеќето можни аптернативи за набавка на материјалите и суровините, пред се зависи од торшоците што со себе ги носи секоја алтернатива посебно.
—При изборот на пазар на кој ќе се пласираат готовите производи,каналите на продажба и начинот на достава на производите, исто така се тргнува од обемот на трошоците што се поврзани со секоја пазарна можност. Изборот ќе се врши со претходна детална анализа на трошоците на пооделните алтернативи на продажбата.
—Било која промена во рамките на организацијата на производството влијае врз висината на трошоците. Затоа ниедна измена во технолошкиот процес, внатрешниот транспорт или системот на одржување на средствата не може да се реализира без претходна анализа на трошоците што ќе бидат предизвикани од самите промени.
—Улогата на трошоците, како инструмент на менаџерското одлучување особено е изразена во водењето на кратокорчната политика на цени. На пазарот под влијание на понудата и побарувачката цените осцилираат, растат и опаѓаат, така што претпријатијата мораат постојано да се прилагодуваат на тие промени.т.е. водат определена политика на цени. Појдовна основа за водење на таква политика на цени претставува детална анализа на трошоците, особено на т.н. гранични трошоци.
—Пред менаџерите се поставува и дилемата дали определен производ да се произведува во петпријатието или пак порационално е решението истиот производ да се набавува од пазарот. Во овој случај менаџерите својата одлука ќе ја базираат на граничните трошоци. Доколку граничните трошоци за производство на тој производ се пониски од набавната цена, тогаш економски оправдано е да се организира нивното производство во сопствена режија, и обратно. Доколку граничните трошоци се повисоки од набавната цена, нормално е претпријатието да одлучи за набавка натој производ од пазарот.

Трошоците се централна точка околу која се движи интересот на менаџментот
при донесување на деловни одлуки во претпријатието. Менаџерот својот поглед го фокусира на остварување на ефикасна релагија: трошоци-обем на производство-приход. Ефикасноста на оваа релација подразбира, постигнување на оптимален обем на производство, со минимални трошоци и максимални приходи. Оттука, правилното управување со трошоците, како елемент на дадената релација, понатаму претставува појдовна основа задонесување на ефикасни и ефективин деловни одлуки, како и остварување на основните економски принципи: економичност,продуктивност, рентабилност.

4. ПЛАНИРАЊЕ И КОНТРОЛА НА ТРОШОЦИТЕ

Планирањето и контролата на трошоците отсекогаш имале посебно значење во рамките на сметководството на трошоците. Со планирањето на трошоците се поставуваат целите и се дефинираат средствата и начините за реализација на планираните цели. За разлика од планирањето на трошоците, контролата е проверка на извршувањето на поставените цели во фазата на планирање на трошоците. Во рамките на сметководството на трошоците, се врши споредување на плански утврдените трошоци со фактички настанатите трошоци, за да се утврдат отстапувањата кои се предмет на анализа. Ова секако произлегува од потребата да се преземат мерки за отстапување на пропустите и стимулирање на позитивни движења.
Процесот на споредба на планските со фактичките трошоци се врши врз база на т.н. принцип на изолација. Според овој принцип, се испитуваат само оние отстапувања кои заслужуваат внимание, а се игнорираат отстапувањата кои се сметаат за незначителни и ирелевантни. Отткуа вниманието на менаџерите ќе биде насочено кон оние отстапувања кои укажуваат на крупни неправилности и според кои работите не се одвиваат во согласност со плановите. Останатите (случајни) отстапувања ќе се игнорираат. На ваков начин се обезбедува функционирање на повратната спрега која може да посочува на промена на целите, барање алтернативни средства, промена на оперативниот процес, променана методите на одлучување, корекција на стандардите и сл.
Планирањето и контолата на трошоците се тесно поврзани, така што планирањето без контолата, и обратно, речиси и немаат некое значење. Контролата на активностите во претпријатието се врши преку мерење на остварените резултати. Меѓутоа, проценката на добиените резулати се врши со примена на посебен плански инструментариум кој се сосоти од сметководствени и статистички планови и извештаи.

З А К Л У Ч О К

Современиот приод на управување на трошоците, бара диференцирање на трошоците по различни основи.Секоја поделба на трошоците е условена од нејзината практична примена. Денес во литературата, се среќаваат бројни поделби на трошоците, во кои тие се групурани од различни аспекти. Така, основна поделба на трошоцитесе врши според нивните видови, потоа според начинот на нивно идентификување со производите и услугите, псоред степенот на зависност од ангажираност на капиталот, разликуваме вкупни и просечни, производствени и непроизводствени, фактички и предвивдени трошоци, и сл. Познавањето на различните поделби на трошоците, овозможува полесно анализирање на нивните основни карактеристики, суштината и начинот на кој тие се однесуваат во рпоцесто на работење на претпријатието. Секоја поделба на трошоците име неспорна улога во сметководството на претпријатието.
Трошоците имаат големо значење во процесот надонесување на деловни одлуки од страна на менаџментот на претпријатието. Секоја одлука на менаџментот, се базира на претходна анализа на нејзината поврзаност со трошоците, односно, како таа одлука влијае врз нив и каква е нејзината исплатливост. Ваквата зависност на одлуките од трошоците,бара и правилно управување со нив. Отткуа се јавуа и потребата за планирање и контрола на трошоците. Планирањето подразбира поставување на цели, а контолата го осигурува нивното остварување. Доколку претпријатието има правилно дефинирани цели и доколку се придржува на принципите за нивно остварување, резултатите од контолата ќе го потврдат успешното работење. Доколку пак резултатите од контролата укажат на отстапување од планските показатели, повратната спрега ќе бара менаџерите да преземат активности за корегирање на отстапувањара, се со цел претпријатието да се стреми кон унапредување на своите активности.

S U M M A R Y

Subject of analysis of this work are the costs in the course of business management process. The main aim is to differentiate the various types of costs and their classification, to analyze the use and importance that they have in the process of decision-making, as well as to elaborate the process of their planning and control.
Namely, in the course of the work, a company produces large amount of costs that affects the financial result. However, all costs do not have same influence and importance in this process. For this reason the costs are classified, depending on the needs and goals to be met with the analysis. Furthermore, each firm aims towards knowing the specifics of different types of costs and the manner they reflect in the course of the work.
The characteristics of each type of cost influences the decision making by the management in different manner. On the other hand, not one decision can be made in the company without having analyzed and studied the effects tat it will have on the costs.
Furthermore, the costs become the basis and important factor of making efficient and effective management decisions.
However, to the very end, as no less important for the management and the process of decision – making are planning and control of the costs. For this reason, it is of a huge importance for the company to aims toward improving the process of anticipation and planning the costs, as well as establishing a system of control which will enable continuous functioning of the feedback.

ЛИТЕРАТУРА

1. Слободан Марковски, Блажо Недев”Сметководство на менаџментот”, Скопје 2002 год.
2. Д-р Снежана Ристевска-Јовановска, Д-р Бошко Јаќовски “економика на внатрешната трговија”-трето издание,Економски Факултет-Скопје 2002
3. Д-рТрајкоА.Русевски, М-рСашаП.Твртковиќ, ”Финансиско Сметководство” трето издание Скопје 2002 год
4. Д-р Б.Ангелова” Budgeting” Економски Институт Скопје, Скопје 2001 год
5. Д-р Д.Бојаџиоски ”Економика на претпријатие “Економски факултет, Скопје, 1999 год.
6. Ibid
7. Д-р С.Марковски ” Oснови тероије трошкова”, “Информатор ”Загреб ,1971
8. Д-р.Здравко Тодоровиќ ”Трошкови ” power point prezentacija, декември 2008

Download СЕМИНАРСКА РАБОТА у wordu » » »

Besplatni Seminarski Radovi - Бесплатно семинарска работа

SEMINARSKI RAD